Screen z relacji Debaty Prezydenckiej w TVP wieczorem 17 czerwca 2020 roku

W felietonie nr 323 z 31 maja „Nie o „gorących” tematach tygodnia – jeszcze o ‚publicystyce zmiany’” napisałem taką deklarację w sprawwie przedstawienia fragmentow programów wyborczych głównych konkurentów, zawierające treści dotyczące edukacji:

„Jednak dziś nie jestem do tego gotowy, także dlatego, że brak mi jeszcze „tła porównawczego”, czyli kompletu analogicznych fragmentów programów wyborczych jego konkurentów. Ale obiecują – wkrótce ten temat podejmę i rozwinę”

Długo do realizacji tego zobowiązania się przymierzałem, czekając, na możliwie obszerne i aktualne materiały, które zamieszczą w mediach sztaby wyborcze głównych kandydatów w wyborach prezydenckich.

Najpierw na portalu „MamPrawoWiedziec.pl” wypatrzyłem zestawienie interesujących nas treści programowych wszystkich 11 kandydatów na Prezydenta RP – zobacz TUTAJ

Jednak było to ok. dwóch tygodni temu i uznałem, że trzeba jeszcze zaczekać – może pojawią się bardziej aktualne treści.

I czekałem tak do dzisiaj. Dłużej już nie mogę zwlekać – za 32 godziny rozpocznie się cisza wyborcza.

Zanim przekażę to, co wybrałem dla zrealizowania obietnicy (a zamierzam to uczynić informując o programach kandydatów wg ich aktualnej pozycji w sondażach, podam wyniki jednego z nich:

Czytaj dalej »

Dziś na portalu EDUNEWS.PL zamieszczono tekst dr Grzegorza Stunży – adiunkta w Pracowni Edukacji Medialnej Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego, wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej i wiceprzewodniczącego Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, członka zespołu.ktory zrealizował relacjonowane w artykule zatytułowanym „Samopoczucie po zdalnej edukacji” badanie. Oto jego fragmenty i link do pliku z raportem:

[…] Badaniem objęci zostali nauczyciele, uczniowie i rodzice z wybranych szkół podstawowych i ponadpodstawowych w całej Polsce. Dzięki wiedzy na temat każdej z trzech grup się otrzymać pełen obraz tego, jak z edukacją zdalną poradzili sobie wszyscy jego uczestnicy.

Już z pierwszych wyników wyłania się obraz niejednorodny i nie do końca negatywny – mówi dr hab. Grzegorz Ptaszek, prof. AGH, prezes Polskiego Towarzystwa Edukacji Medialnej i kierownik badania. – Przykładowo, z jednej strony większość nauczycieli deklaruje, że zna więcej narzędzi i zasobów online umożliwiających realizację edukacji zdalnej oraz lepiej ocenia swoje przygotowanie do prowadzenia lekcji online, z drugiej zaś znaczna część z nich twierdzi, że ich samopoczucie psychiczne jest gorsze niż przed pandemią. W przypadku uczniów z kolei połowa z nich ocenia lekcje prowadzone przez nauczycieli jako mniej atrakcyjne niż przed pandemią, natomiast relację z wychowawcą nieco ponad 60% ocenia tak samo przed i po pandemią. Takie wyniki nas jako badaczy nie do końca zaskakują, ponieważ od początku widać było dużą determinację szkół i nauczycieli do szybkiego nadrabiania zaległości w przygotowaniu do nowej rzeczywistości szkolnej. […]

Poniżej zamieszczamy skrót najważniejszych, z opracowanych do tej pory, wyników tego badania:

Czytaj dalej »

Foto: www. glos.pl

Kierownictwo ZNP – Sławomir Broniarz i Krzysztof Baszczyński podczas dzisiejszej konferencji prasowej

Dziś o godz. 11:30 odbyła się konferencja prasowa Prezesa ZNP Sławomira Broniarza. Poniżej proponujemy lekturę fragmentu informacji o jej przebiegu, zamieszczonej na stronie „Głosu Nauczycielskiego” oraz link do wiedeonagrania jej przebiegu:

Sławomir Broniarz: Tęsknimy za szkołą! Od września chcemy wrócić do szkoły!

–Był to rok szkolny, który przejdzie do historii przede wszystkim z powodu trzech miesięcy zdalnej edukacji, czyli wydarzeglos.plnia, którego historia nie notuje w swoich kronikach – ocenił prezes ZNP.

–To był także czas próby i sprawdzianu dla nauczycieli, dla rodziców, dla samorządów, dla dyrektorów. Wydaje się, że z tego sprawdzianu wychodzimy z wynikiem pozytywnym, bo rząd zamknął szkoły, ale edukacja nie zamarła. Edukacja była realizowana, była prowadzona w takim wymiarze, jaki był możliwy. Stąd ogromny szacunek i podziękowania dla rodziców, nauczycieli, tych wszystkich, którzy nie bacząc na niedostatki prawne, organizacyjne, temu zadaniu podołali – dodał.

Mimo to, zarówno nauczyciele, rodzice jak i uczniowie chcieliby dziś powrotu do normalnego, stacjonarnego kształcenia. – Nie ulega jednak wątpliwości, że wszyscy tęsknimy za szkołą i chcemy od września wrócić do normalnej edukacji. Tego chcą także uczniowie, ponieważ nawet najlepsza kamera internetowa nie zastąpi bezpośredniego kontaktu między nauczycielem a uczniem i wydaje się, że zdecydowana większość nauczycieli tęskni za normalnym klasowo-lekcyjnym kształceniem i do tego dążymy – zapewnił Sławomir Broniarz.

Nikt dziś jednak nie wie, jak we wrześniu przebiegała będzie pandemia koronawirusa. – Dlatego apelujemy do MEN i do rządu, aby nie zmarnował dwóch miesięcy wakacji, tak jak zmarnował trzy miesiące zdalnej edukacji, i w należyty sposób przygotował szkoły, nauczycieli, cały system do edukacji zdalnej – oświadczył prezes Związku. – Chcemy wrócić do szkoły, tęsknimy za szkołą, ale dmuchając na zimne musimy być o wiele lepiej przygotowani do edukacji zdalnej niż dotychczas – dodał.

Związek przesłał do MEN stanowisko w sprawie zmian w zdalnym kształceniu, które należy wdrożyć w ciągu dwóch miesięcy wakacji.[…]

Treść apelu do ministra edukacji Dariusza Piontkowskiego – TUTAJ

Cała informacja ze strony „Głosu Nauczycielskiego” – „Sławomir Broniarz: Tęsknimy za szkołą! Od września chcemy wrócić do szkoły!”  –  TUTAJ

Zapis wideo tej konferencji (17’22”) – TUTAJ

Foto: www.facebook.com/RzecznikPrawRodzicow

Dorota Dziamska – na fanpage Stowarzyszenia Rzecznik Praw Rodziców, w ramach reklamy jej książki „Ratuj Maluchy. Rodzicielska rewolucja

Dziś oferujemy podcast, w którym Anna i Robert Sowińscy rozmawiają z Dorotą Dziamską. Oto jak zapowiadają ten wywiad:

Dorota Dziamska jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych osób związanych z edukacją w Polsce. Pochodzi z Poznania, w którym ukończyła pedagogikę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. Oprócz pracy jako metodyk nauczania, jest także dyrektorem Pracowni Pedagogicznej im. prof. Ryszarda Więckowskiego – ośrodka kształcenia nauczycieli oraz prezesem Polskiego Centrum Origami. Ta część jej życia zawodowego zaowocowała powstaniem wielu publikacji dla dzieci, jak m.in. „Papierowa wioska smerfów, czyli origami płaskie z kwadratu”, „Kaczuszka Omi na wycieczce. Origami z wierszykami”, „Magiczne kółeczka, czyli origami płaskie z koła” i „Papierowe składanki”.

Sztuka origami odgrywa w nauczaniu Doroty Dziamskiej bardzo ważną rolę, jako narzędzie całościowego rozwoju dziecka, a popularyzuje tę metodę pracy ( sama sztuka nie jest metodą ) nie tylko w Polsce, ale także za granicą – m.in. w Nowej Zelandii. Dorota Dziamska jest jednym z najbardziej znanych i doświadczonych metodyków nauczania w Polsce oraz twórczynią licznych pomocy pedagogicznych dla nauczycieli i książek z materiałami lekcyjnymi dla dzieci.

Opracowała także system edukacyjny zwany „Edukacja przez ruch”, na podstawie którego powstała seria publikacji oraz pomoce multimedialne dla nauczycieli: „Kropki, kreski, owale, wiązki” oraz „Edukacja przez ruch. Fale, spirale, jodełki, zygzaki”. Jest ekspertem Fundacji Rzecznik Praw Rodziców, ekspertem ruchu społecznego Nasze Dzieci – Razem Przeciw Alienacji w Rodzinie oraz członkiem Komisji Etyki Słowa Rady Języka Polskiego.

Z Dorotą Dziamską rozmawiamy przede wszystkim o podstawie programowej obowiązującej w edukacji wczesnoszkolnej już od kilku lat. Postaramy się zwrócić uwagę na jej najistotniejsze szczegóły, bo od znajomości tego dokumentu osadzonego w prawie powinni zacząć nie tylko nauczyciele i dyrektorzy ale i cały nadzór pedagogiczny.

Nasz gość mówi zarówno o celach do osiągania przez uczniów jak i o zadaniach jakie nakłada na nauczycieli, zastanawiamy się gdzie w pp jest mowa o Prawach Dziecka a gdzie o Prawach Rodziców. Po tym spotkaniu dużo lepiej będziemy się poruszali po podstawie programowej. 

Źródło: www.plandaltonski.pl

Podcast „Podstawa programowa bez tajemnic – rozmowa z Dorotą Dziamską” (86’10”)  – TUTAJ

Foto:www.opolskie.pl

Dyrektorzy liceów z Opolszczyzny podczas uroczystości wręczenia dokumentów o zakupie laptopów dla nauczycieli z ich szkół.

Podczas przeszukiwania portali które zamieszczają informacje ze świata edukacji, zajrzeliśmy na stronę „Portalu Samorządowego”, gdzie znaleźliśmy, zamieszczoną dzisiaj, przyznamy – dość szokującą – informację: „Laptop dla każdego nauczyciela liceum”. Niedowierzając własnym oczom zaczęliśmy czytać:

W opolskim 1680 nauczycieli z 44 liceów otrzyma laptopy wraz z oprogramowaniem. Projekt „Opolskie dla liceów – zdalne nauczanie zbliża” to propozycja samorządu województwa opolskiego, która ma poprawić dostępność do zdalnego nauczania. […]

Zarówno nauczyciele liceów publicznych, jak i prywatnych z województwa opolskiego otrzymają od urzędu marszałkowskiego laptopy wraz z oprogramowaniem. Do tego zostaną zorganizowane szkolenia w zakresie zdalnego nauczania.

Do projektu zostaną włączeni również uczniowie, którzy będą mogli korzystać z przygotowanych przez nauczycieli e-zajęć. Każda szkoła otrzyma również kamery i niezbędny sprzęt do przygotowania wirtualnych lekcji. Projekt wart 8,1 mln złotych jest jedynym w Polsce, a możliwy jest do zrealizowania z funduszy unijnych w ramach przeciwdziałania COVID-19. Marszałek województwa opolskiego Andrzej Buła podkreśla, że jest to odpowiedź na sytuację szkół w ostatnich miesiącach, które zmuszone zostały do prowadzenie wirtualnych zajęć. […]

Źródło: www.portalsamorzadowy.pl

Biorąc przykład z Niewiernego Tomasza – niezwłocznie otworzyliśmy oficjalna stronę Samorządu Województwa Opolskiego. A tam obszerna, ilustrowana, informacja o uroczystym wręczeniu dyrektorom liceów dokumentów, przyznających ich nauczycielom komputery:

Czytaj dalej »

Krystian Ostrowski pochwalił się na swoim profilu, że 19 czerwca zamieścił na fanpage <school sucks> taki oto tekst  – zamieszczamy bez skrótów:

DAM CI 3+, ALE WIEM, ŻE UMIESZ NA WIĘCEJ

Dostałem wczoraj taki cytat od jednego z moich uczniów i tak sobie myślę, co takie zdanie oznacza? Bo jeśli ocenianiu podlega faktyczny stan wiedzy ucznia i nauczyciel jest przekonany, przewyższa on wystawioną ocenę, to albo ten nauczyciel wspiera oszustwo (wystawia ocenę nieadekwatną do wiedzy), albo ocenia ślepe posłuszeństwo polegające na regularnym wkuwaniu wymaganych informacji nazywane potocznie systematyczną pracą (w celu usprawiedliwienia idiotycznego systemu oceniania), albo ma coś z psychiką i potrzebuje pomocy specjalisty. Opcji może być więcej, na taka, że ten nauczyciel korzysta z niewłaściwych narzędzi testowania (a prawie każde takie są), skoro nie są one w stanie zweryfikować obiektywnie wiedzy (informacji), której on jest przekaźnikiem.

To tak, jakby mówił: ‘Osobiście oceniam stan twej wiedzy na 5, ale narzędzia i metody, które są powszechnie używane w systemie edukacji, nie pozwalają mi na wystawienie ci takiej oceny.’ Ustami germanisty brzmiałoby to tak: ‘świetnie mówisz po niemiecku (czyli osiągnąłeś cel lekcji), ale nie mogę dać ci szóstki, bo nie zaliczyłeś wszystkich kartkówek, na których musiałeś w wyznaczonym przeze mnie czasie udowodnić, że twój mózg zapamiętał 30 konkretnych słówek totalnie niepotrzebnych w życiu.’ Czy ktoś widzi tu jakąkolwiek logikę?

I teraz albo oficjalnie przyznaję, że zjawisko to jest idiotyczne, ale muszę jakoś je akceptować, bo taki jest system, albo wyraźnie się jemu przeciwstawiam i oceniam adekwatnie do wiedzy (informacji tymczasowo zgromadzonych na dysku zwanym mózgiem), albo też wyraźnie odcinam się od tego cyrku i stawiam wszystkim szóstki lub oceniam to, co ważniejsze w procesie edukacji niż zapamiętywanie danych. Czy jakakolwiek ustawa zabrania nauczycielowi wystawić ocenę za starania, wysiłek lub zaangażowanie?

Czy macie świadomość, że tak wystawiona bezsensownie ocena może mieć wpływ na dostanie się do szkoły, na promocję ucznia do kolejnej klasy, na otrzymanie stypendium, na otrzymanie wyróżnienia, na opinię, jaką o tym młodym człowieku będą mieć jego rodzice, ciocia, babcia, koledzy?

Czy jakakolwiek inteligentna, rozumna i myśląca istota na tej planecie może bronić systemu oceniania?

A może na świadectwie przy ocenie dodać: ‘ale umie na więcej’?

Z serdecznym uśmiechem,

Krystian Ostrowski

Źródło: www.www.facebook.com/christian.ostrowski.9

Foto: screen z relacji filmowej [www./tvn24.pl]

Marzena Machałek – wiceminister edukacji i Marcin Smolik – dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej podczas dzisiejszej konferencji prasowej w MEN (relacja TVN24)

Dziś rozpoczęła się trzecia seria tegorocznych egzaminów – tym razem wieńcząca kształcenie w szkolnictwie zawodowym. Będą to: egzaminy potwierdzające kształcenie w zawodzie (w dwu formułach: 2012 i 2017) – dla absolwentów zawodowych szkół ponadgimnazjalnych i szkół policealnych, oraz egzamin zawodowy (formuła 2019) do którego mogą przystąpić słuchacze szkół policealnych o jednorocznym cyklu kształcenia, którzy rozpoczęli kształcenie w roku szkolnym 2019/2020 i słuchacze szkół policealnych o dwuletnim cyklu kształcenia, którzy rozpoczęli kształcenie w roku szkolnym 2019/2020 i kształcą się w zawodach dwukwalifikacyjnych.

Nie cieszy się on taką popularnością mediów jak matura i egzamin ósmoklasisty. Mimo długich poszukiwań nie udało się nam znaleźć żadnej relacji z przebiegi ich pierwszego dnia.

Jedynymi mediami, które zamieściły relacje z konferencji prasowej, zorganizowanej dziś na ten temat w MEN była stacja TVN 24 i portal BrandsID. Oto fragment informacji z tego drugiego źródła, zatytułowanej „Machałek: dla ponad 250 tys. osób rozpoczęła się letnia sesja egzaminów zawodowych”:

[…] „Dziś zaczyna się kolejny egzamin, ważny egzamin” – powiedziała wiceminister edukacji Marzena Machałek w poniedziałek na konferencji prasowej. Poinformowała, że przeprowadzono już 95 proc. egzaminów maturalnych w obecnej czerwcowej sesji głównej (sesja zaczęła się 8 czerwca, potrwa do 29 czerwca), oraz w ubiegłym tygodniu przeprowadzono egzaminy ósmoklasisty.

Wiceminister podała, że w obecnej sesji letniej do egzaminów potwierdzających kwalifikacje zawodowe przystąpi 250 tys. osób. Łącznie, w sesji zimowej i letniej, do egzaminów zawodowych przystąpi w 2020 r. ponad 430 tys. zdających.

Czytaj dalej »

Foto:Adam Guz/KRRM[www.premier.gov.pl]

Premier Mateusz Morawiecki podczas wizyty w firmie <11 bit studios>, gdzie 18 czerwca zgłosił inicjatywę wprowadzenia do kanonu lektur szkolnych gry komputerowej „This War of Mine”.

Dzień po wydarzeniu, podczas którego wykonano prezentowane powyżej zdjęcie, Paweł Łęcki na swym fejsbukowym profilu zamieścił taki oto „list otwarty” do Premiera Mateusza Morawieckiego. Przytaczamy go bez skrótów i jakiejkolwiek obróbki redakcyjnej – z wyjątkiem zastosowania hipertekstu, pozwalającego czytelnikom lepiej zorientować się w faktach, o których pisze Autor listu:

Szanowny Panie Premierze. Ja w sprawie ideologii.

Przepraszam, że tak późno, bo sprawdzałem matury. Sam Pan widzi, nie mogę sobie pozwolić na wywiady, odwiedziny w studiach produkujących gry komputerowe, wizyty w różnych miastach, bo muszę zajmować się przyziemnymi sprawami.

Muszę jednak przyznać, że za grę komputerową w kanonie lektur ma Pan u mnie wielki szacun. Taki autentyczny, bez cienia ironii. Najbardziej mnie cieszy, że tym samym udowodnił Pan, że Minister Edukacji jest do niczego niepotrzebny, bo to Pan w firmie 11 bit studios wpadł na ten świetny pomysł i go zrealizował. Minister Edukacji nie wpadł na żaden pomysł i nic nie zrealizował. Mam nadzieję, że docenia Pan tę ironię losu.

Wrócimy jednak do ideologii. Powiedział Pan, że rodzice muszą mieć wgląd w program nauczania w szkołach i muszą mieć większy udział w podstawach programowych i zwłaszcza w dodatkowych przedmiotach proponowanych w szkole, bo rodzina musi być wolna od ideologii.

To bardzo miło z Pana strony, tylko ja trochę się martwię, czy jak już nie będę mógł choćby wspomnieć o homoseksualistach i ideologii LGBT, cokolwiek to oznacza, to nie wiem, czy będę mógł mówić o synekdochach?

A jeśli jakiś rodzić uzna, że synekdochy są bez sensu i nie powinienem o nich uczyć? I wykreśli mi je z podstawy programowej? Obawiam się, że wiedza sporej części społeczeństwa o synekdochach jest mniej więcej taka, jak o homoseksualistach, więc łatwo o narodowy lęk przed synekdochami.

Generalnie, Panie Premierze, to ja martwię się o cały język polski w szkole, bo nie wiem, czy Pan wie, ale literatura to jedna wielka ideologia. Jak mi rodzice zaczną wykreślać wszystko, co im się nie podoba, to skończy się tak, że będę uczył interpretacji tekstu z instrukcji przeciwpożarowej.

Wesele Wyspiańskiego. Polacy są beznadziejni. Czy mogę o czymś takim uczyć? Dżuma Camusa. Większość pozytywnych bohaterów to ateiści. Czy to wypada nauczycielowi o czymś takim mówić? A jak rodzic nie lubi Szymborskiej, to też wywalić? Tokarczuk to chyba powinienem od razu, a przecież jest na liście lektur. A mam wrażenie, że Tokarczuk Pana nie lubi z powodów ideologicznych.

Czytaj dalej »

Foto: archiwum prywatne [www.kobieta.onet.pl/dziecko/]

Marianna Kłosińska – od 2007 roku prowadzi Fundację Bullerbyn, a w jej ramach projekt Wioska Bullerbyn

W sobotę 20 czerwca Marianna Kłosińskana swoim profilu Fb zamieściła post, który jest jej komentarzem do pogladów Marzeny Żylińskiej i Tomasza Tokarza, jakie wypowiadali 17 czerwwca podczas prezentowanej na stronie Edukatorium rozmowy wokół książki Tomasza Tokarza „Szkoła ma być dla ucznia” –  [TUTAJ]

Oto co Marianna Kłosińska napisała (zamieszczamy post bez skrótów):

Czytaj dalej »

19 czerwca zamieściłem na OE post z profilu Mikołaja Marceli, któremu dałem tytuł „Mikołaj Marcela pyta: Co właściwie oznacza słowo „wychowanie”?” Materiał ten pozostawiłem bez komentarza redakcyjnego, ale nie znaczy, że to co kolego Mikołaj tam napisał nie wzbudziło moich refleksji.

Moich refleksji – to znaczy absolwenta pedagogiki na UŁ, byłego st. asystenta w Zakładzie (od 1982 roku Katedrze) Pedagogiki Społecznej, placówki, której twórcą i kierownikiem w latach 1962 – 1972 był Aleksander Kamiński, ten sam, który w jednym z napisanych przez siebie życiorysów napisał „zawodem moim było wychowawstwo”. Moich – to znaczy dziś już starszego pana, od 15-u lat nauczycielskiego emeryta, który w kolejnych esejach wspomnieniowych odtwarza swoją drogę do „bycia wychowawcą”...

Zacznę od tego, od czego zaczął także Mikołaja Marcela – od etymologii. Napisał on:

„...termin ten wywodzi się od „chowu” i pierwotnie oznaczał „żywienie”. A więc hodowlę. Wiem, zmienił swoje znaczenie w ciągu ostatnich dwustu lat, ale jednak ilekroć słyszę to słowo, pobrzmiewa w nim dla mnie jego rdzeń.”

To prawda, ale gdyby z podobnych powodów deprecjonować wszystkie polskie słowa, to należałoby wykreślić także słowo „kultura”.

Nie będę tu robił wykładu na temat definiowanie pojęcia wychowanie, ale zacytuję jedynie to co o tym w 1964 roku napisał prof. Zygmunt Mysłakowski, a zainteresowanych odeślę linkiem do szerszych źródeł – TUTAJ

„Wychowanie istnieje prawdopodobnie tak dawno jak cywilizacja, i objawia się we wszystkich rasach i pod wszystkimi szerokościami geograficznymi. Jest to więc olbrzymia masa faktów stanowiąca część socjalnego wychowania człowieka” (Z. Mysłakowski,1964)   [Źródło: www.wychowanieprace.wordpress.com]

I właśnie na ten aspekt – społeczny – muszę koniecznie zwrócić uwagę koledze Marceli i Czytelników. Otóż o ile „hodowla” to rzeczywiście troszczenie się o zaspokajanie potrzeb biologicznych niesamodzielnych jednostek, to w treści i istocie działań wychowawczych jest przekazywanie młodym ludziom tego wszystkiego, co jest, a zwłaszcza co będzie, im potrzebne do funkcjonowania w społeczeństwie. Bo gatunek homo sapiens w bardzo niewielkim stopniu posiada instynkty, które umożliwiają jego osobnikom – jak np. ptakom wędrownym odbywanie sezonowych migracji i powroty do swych gniazd – funkcjonowanie w strukturach społecznych. A edukacja, zawężona jedynie do przekazywania wiedzy, czyli „suchych” informacji, nie załatwia sprawy.

Napisał Pan także: „…wychowanie ma z nas zrobić ludzi. Cóż, tak się składa, że w swoim życiu trochę interesowałem się historią, sporo czytałem o naszych ludzkich „dokonaniach” i nie wiem, czy akurat człowiek jest dobrym wzorem do naśladowania”. Słowa te – przyznam – nie tyle mnie oburzyły, co zaskoczyły. Bo nie spodziewałem się po Panu takiego uproszczenia. To tak jakby deprecjonować macierzyństwo i ojcostwo tylko z tego powodu, że znamy setki, tysiące przykładów maltretowania dzieci przez swoich rodziców, albo – dziś aktualny temat – pedofilii w rodzinie.

Albo inna teza: „…straszne jest nieustanne myślenie o ludziach w kategoriach ich wartości. To nieustanne ocenianie i wartościowanie, które jest zmorą szkoły i edukacji (gdzie zaczyna się od ocen, średnich, świadectw z paskiem i rankingów uczniów i szkół), ale też dorosłego życia.”

Drogi Panie Mikołaju! Coś się Panu pomyliło. Wychowanie nie polega na myśleniu o ludziach w kategoriach ich wartości, rozumianym jak w pracy brakarza w fabryce, a na wprowadzaniu młodego człowieka w świat wartości, które stanowią fundament bytu społecznego wspólnot, w których będzie on funkcjonował.

A przy okazji muszę dodać, jako uczeń szkoły pedagogiki społecznej, to o czym nie tylko wiem, ale co praktycznie realizowałem całe moje dotychczasowe życie: wychowanie nigdy się nie kończy, może/powinno towarzyszyć człowiekowi przez całe jego życie. Zmieniają się tylko jego formy i „nadawcy”. Jak to przed dziesiątkami lat określił prof. Kamiński „najlepsze wyniki osiąga ten wychowawca, który nie dyryrguje i nie manipuluje ludźmi, lecz przoduje, inspiruje, pobudza i dopomaga”.

I dlatego Pana słowa „…wychowanie najczęściej utożsamiane jest z uległością, posłuszeństwem, zachowywaniem tak jak powinno się zachować. W tym terminie pobrzmiewa dla mnie tłumienie buntu i oporu, zakaz robienia rzeczy po swojemu i bycie sobą, nawet jeśli nie podoba się to osobom, które mają nad nami jakąś władzę” traktuję nie jako wytknięcie tych okropnych cech wychowaniu jako takiemu, a jedynie – i słusznie – jego patologicznym wynaturzeniom!

Kończąc: mam nadzieję, że znajdzie Pan, Panie Mikołaju, trochę czasu na zgłębienie prawdziwej wiedzy o tym czym jest i powinno być wychowanie w procesach społecznego wrastania kolejnych pokoleń w społeczności, i że uzna Pan za nieporozumienie słowa, od których zaczął Pan ów post z 11 czerwca: „Jest jedno słowo, którego absolutnie nie znoszę. Tym słowem jest „wychowanie”.

Włodzisław Kuzitowicz