Na stronie „Głosu Nauczycielskiego” zamieszczono dziś informację, zatytułowaną „Młodzieżowe rady powstaną na poziomie powiatów i województw”. Oto jej początkowy fragment:
Na poziomie powiatów i sejmików powstaną młodzieżowe rady. Rząd przyjął dziś projekt ustawy regulującej działalność przedstawicielstw młodzieży na poszczególnych szczeblach samorządu terytorialnego
Rada Ministrów zaakceptowała projekt ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym, ustawy o samorządzie powiatowym oraz ustawy o samorządzie województwa autorstwa pełnomocnika rządu do spraw polityki młodzieżowej.
Według oficjalnych deklaracji, zmiany mają poprawić zaangażowanie młodych ludzi w życie publiczne poprzez wzmocnienie młodzieżowych rad i sejmików przy jednostkach samorządu terytorialnego
.
Źródło: www.glos.pl
Postanowiliśmy zdobyć więcej informacji o tym rządowym projekcie i sięgnęliśmy do strony Rządowego Centrum Legislacyjnego. Oto początkowy fragment „Uzasadnienia” tego projektu:
W aktualnym stanie prawnym kwestie związane z funkcjonowaniem młodzieżowych rad przy jednostkach samorządu terytorialnego zostały uwzględnione jedynie w ustawie o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r.Brak jest regulacji prawnych dla działalności młodzieżowych rad przy samorządzie powiatowym czy przy samorządzie województwa, co powinno zostać zmienione na mocy poniższych zmian
.
Dotychczas istniejące przepisy ograniczają zarówno możliwości powoływania rad jak i zacieśniają ich zadania oraz kompetencje do wąskiej funkcji organu konsultacyjnego. Przepisy obecnego art. 5b są bardzo ogólne, pozostawiają szerokie możliwości ich interpretacji, utrudniając młodzieżowym radom gmin realne reprezentowanie środowisk młodzieżowych przed organami gminy oraz podejmowanie szeroko pojmowanych inicjatyw na rzecz społeczności lokalnej. Co istotne przepisy te mają znacznie bardziej uproszczony charakter niż przepisy wprowadzonego do niniejszej ustawy dwanaście lat później (tj. w 2013 r.) art. 5c opisującego ramy funkcjonowania gminnych rad seniorów.
Cele proponowanych regulacji to przede wszystkim:
Długo, bo aż od 8 lutego, musieliśmy czekać na nowy tekst bezwzględnego recenzenta polskiego systemu edukacji – Roberta Raczyńskiego. Ale warto było – wczoraj zamieścił on na swym blogu „Eduopticum” tekst, w rozmiarze 30 498 znaków, zatytułowany „Zdalnie sterowani”.
Nie podejmując się dokonywania merytorycznie uzasadnionych skrótów – zamieszczamy poniżej jedynie cztery fragmenty tej bezlitosnej diagnozy dominującego klimatu potępiania dla zdalnej edukacji i nazwania po imieniu wszystkich patologii systemowych, które owa przymusowo zastosowana forma nauczania ujawniła, gorąco polecaając lekturę całości:
[…] Narzekanie na jakość edukacji zdalnej zaczyna się od, dla mnie osobiście zupełnie niezrozumiałego, zdziwienia, że nie jest z nią dobrze. W to, że „jest źle” nikt na ogół nie wątpi, a to z kolei dla wielu stanowi swoiste argumentum ad numerum. Możemy być pewni, że odbiór społeczny i obraz edukacji on-line (i wszelkiej innej), zarówno ten laicki, jak i profesjonalny, będzie zawsze efektem uzyskanym po przejściu przez akurat posiadany pryzmat, a ten, jak wiadomo, jest u każdego inny. Dość łatwo domyśleć się właściwości pryzmatów, będących w posiadaniu uczniów, ich opiekunów i nauczycieli. Oczywiście, i w tych grupach optyka bywa zróżnicowana, ale najczęściej daje się w ich ramach uśrednić kąty padania, załamania i odbicia. Jednak w przypadku państwowej, centralnie sterowanej oświaty publicznej wszystkie te parametry nie mają niemal żadnego znaczenia, jeśli akurat nie korelują z cechami pryzmatu władzy. Te zaś nie są odbiciem panujących warunków fizycznych, a odgórnych założeń, które finalnie zawsze będą składały się na oficjalną laurkę dla prowadzonej polityki, niezależnie od widocznych jak na dłoni błędów, zaniedbań, przekłamań i oczywistych niespójności. Jest to po prostu nieuniknione, bez względu na polityczną proweniencję autorów obrazu i gusta odbiorców. Oczekiwanie czegokolwiek innego jest wyrazem naiwności i, upierając się przy modelu powszechnego szczęścia edukacyjnego, dyktującego swoje reguły gry wszystkim innym jej uczestnikom, należy się z tym liczyć i pokornie godzić. A tu, wśród publiczności, szok i niedowierzanie: Rząd reformuje tę zapyziałą oświatę, ale nie może, bo nauczanie zdalne mu przeszkadza. […]
Wracając do problemu przewodniego, musimy zrozumieć, że biadolący dziś nad sytuacją oświaty podczas pandemii, biadolą tak naprawdę nie nad jej niedoskonałościami, wpadkami i ewidentnymi wadami, ale nad własnymi wyborami i brakiem reakcji na patologie, na które teoretycznie się nie zgadzają. Jojczenie to przypomina larum, które po ostatnim zamachu na prawa kobiet podniosło się w wielu miejscach i środowiskach. Wściekłe i dramatyczne „Wypierdalać!” odbiło się głośnym echem w umysłach mnóstwa obywateli, z których wielu najpierw zagłosowało za odebraniem sobie rzeczonych praw, bądź też pozostało biernymi, gdy populiści sięgali po narzędzia, pozwalające dowolne prawa odbierać, z żadnymi wrzaskami się nie licząc. Analogicznie, widzący złe rzeczy dziejące się w edukacji, nie dostrzegają jednocześnie, że jako społeczeństwo nie stawiamy naszym reprezentantom żadnych konkretnych wymagań odnośnie kształtu oświaty (także w czasie pandemii) – dopóki coś nie wytrąci świetlicy z dobowego rytmu, zdecydowanej większości jest doskonale obojętne, jak ona funkcjonuje.
Od samego zarania naszej współczesnej demokracji, nikt nie rozliczał rządzących z polityki edukacyjnej; poza jej najogólniejszym ustrojem, to nigdy nie był żaden priorytet, ani temat prawdziwej debaty publicznej, nigdy też nie wymagano, by aspirujący do roli decydentów, jakiekolwiek argumenty istotne w tej debacie przedstawiali i do nich przekonywali, walcząc o elekcję. Zarówno w przypadku reformy wprowadzającej gimnazja, jak i deformy je likwidującej, mieliśmy w zasadzie do czynienia jedynie z argumentami ideologicznymi, bądź indoktrynacją post factum – kiedy ramki ustrojowe zostały ustalone, pies z kulawą nogą nie interesował się już szczegółami, infrastrukturą, kadrami, itd. Takie drobiazgi mają zawsze ogarnąć woźna i dowolna Stasia Bozowska, i to ona dostaje po głowie za każdym razem, gdy coś idzie nie tak, a nie Maliniak, któremu nie chciało się ruszyć tyłka i zapytać swego radnego, dlaczego w szkole jego dziecka nie ma psychologa, albo kół zainteresowań, funkcjonujących po 15-tej, co radny zamierza z tym zrobić i dlaczego nie zrobił wczoraj. Dzisiejsze, powszechne utyskiwanie na farsę nauczania on-line w jakiejś szkole lub nieoczywistość dostępu do Internetu „na ścianie wschodniej” jest więc zamawianiem musztardy po obiedzie, godnym „ciemnego ludu”, a nie obywateli. Niewątpliwie, w oświacie (zdalnej), jak wszędzie indziej, z czysto ekonomicznych względów, nie można mieć wszystkiego. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, by było choć trochę lepiej, niż jest. Tyle że, paradoksalnie, zaskakująco dla niektórych, zdaje się to nie leżeć w niczyim interesie… […]
Jest jeszcze jeden aspekt pomiaru efektywności, który zdaje się być pomijany w popularnych analizach. Mam wrażenie, że porównań nauki zdalnej i stacjonarnej dokonuje się najczęściej (być może niezamierzenie) w sposób dość tendencyjny. Wydaje mi się, że efekty tej pierwszej zestawia się raczej z założeniami ustalonymi dla tej tradycyjnej, niż z jej rzeczywistymi osiągnięciami. Skąd to powszechne przekonanie o nadzwyczajnej skuteczności edukacji w klasie, doprawdy nie wiem. Po prostu, innej edukacji nie mamy (nie znamy), więc ta musi być skuteczna. Wygląda to na klasyczny błąd fałszywego założenia. W świadomości niezbyt zaangażowanych powstaje nieuniknione skojarzenie: Skoro nauczanie tradycyjne jest skuteczne, to zdalne, jako nietradycyjne, wprost przeciwnie. Jest to fałszywa dedukcja, non-sequitur, choćby nie wiem jak bardzo korelowała się z indywidualnymi doświadczeniami.
W minioną sobotę (27 lutego 2021r.) tematem dnia portalu Prawo.pl był artykuł Moniki Sewastianowicz, zatytułowany „Raport: Nauczyciele przeciążeni obowiązkami i odpowiedzialnością”. Oto jego obszerne fragmenty; podkreślenia i pogrubienia w tekście – redakcja OE:
Foto: iStock [www.prawo.pl/oswiata]
[…] Raport dotyczy wykluczenia edukacyjnego – opiera się na diagnozach i badaniach. Zawiera rekomendacje dla podmiotów prowadzących szkoły. Oprócz diagnozy, jak różne rodzaje wykluczenia wpływają na brak równego dostępu do adekwatnego wsparcia edukacyjnego, rekomendacje skupiają się na wskazaniu praktycznych działań.
Nauczyciele zmęczeni i przygnębieni
–Nie formułujemy rekomendacji dla rządu, nie jesteśmy w stanie zaproponować rozwiązań dla wszystkich problemów, które dostrzegamy. Wolimy zidentyfikować kilka obszarów, co do których jesteśmy przekonani, że da się w nich zapewnić dzieciom równy start – zaznacza Anna Stokowska z Katalyst Education. – W rekomendacjach proponujemy, jak metodą małych kroków i w granicach prawa oświatowego zmienić sposób działania szkoły na bardziej inkluzywny, nowoczesny i sprzyjający rozwojowi wszystkich uczniów.
Badania wskazują, że nauczyciele czują się przeciążeni, obarczeni zbyt rozległymi obowiązkami administracyjnymi i odpowiedzialnością za dobrostan uczniów. Dobrostan to, najogólniej rzecz ujmując, odczuwanie szczęścia i satysfakcji z życia; ale to też poczucie wpływu na to, co się z nami dzieje, a w odniesieniu do technologii — poczucie satysfakcji z korzystania z technologii teleinformatycznych i poczucie kontroli nad nimi. Lockdown tylko pogłębił ten problem. Samopoczucie zarówno nauczycieli jak i uczniów pogorszyło się, tak samo jak ich wrażenie, że mają zdrowe relacje z technologiami. Nauczyciele często wspominali, że czują się, jakby nigdy nie wychodzili z pracy, a uczniowie spędzali całe dnie „przyklejeni” do ekranów.
–Poczucie własnej wartości to problem i uczniów i nauczycieli – ocenia Iwona Brzózka-Złotnicka, Stowarzyszenie Cyfrowy Dialog – Zdrowy, zmotywowany, kompetentny nauczyciel, który jest w stanie poświęcić wysokiej jakości czas swoim uczniom, będzie w stanie dostrzec, że niektórzy z nich są w mniej uprzywilejowanej sytuacji, i pomóc im w nauce. Zgodnie z metaforą maski tlenowej, musimy pomóc nauczycielom po to, aby oni mogli skutecznie pomagać swoim uczniom. Oczywiście nie oznacza to, że wspieranie nauczycieli w osiąganiu dobrostanu (nie tylko cyfrowego) ma tylko i wyłącznie ten wymiar. Nauczyciele pracują w wyjątkowo stresującym środowisku, które wymaga elastyczności, odporności, nieustannej gotowości do zmian i uczenia się. Są jedną z tych grup zawodowych, o które musimy po prostu bardzo dbać, bo zależy od nich nasza przyszłość jako społeczeństwa – dodaje. […]
Fundacja rekomenduje też wprowadzenie nauczania hybrydowego na stałe. Głównym celem nauczania hybrydowego jest — z punktu widzenia ucznia — personalizacja nauki rozumiana jako możliwość wyboru kolejności i czasu zdobywania konkretnych umiejętności. Dla nauczyciela natomiast celem jest uzyskanie większej ilości czasu na bezpośrednią pomoc konkretnym uczniom, którzy tego wymagają. Warto zauważyć, że ciężar odpowiedzialności za zdobywanie wiedzy.
Przeciwdziałanie wypaleniu a doskonalenie
Zaczynamy MOBILNĄ SZKOŁĘ
A to oznacza, że zaczynamy coś bardzo dużego – mobilnego, aktywnego, skutecznego i kreatywnego, i to w jakim towarzystwie! Ale w końcu za Mobilną Szkołą stoi Wydawnictwo Operon, z którym już od lat współpracuję i tworzę magiczne rzeczy.
Tym razem stworzyłem ich jeszcze więcej i to z jeszcze większą ilością niesamowitych edukatorek i edukatorów, których pasja do ciągłego uczenia (się) i rozwoju zaowocowała wieloma niestandardowymi pomysłami na webinary, pasjonujące lekcje i kursy. Czyli mówiąc krótko…
15 przekreatywnych edufreków,
16 inspirujących programów,
3 debaty,
52 webinary.
Tak w liczbach prezentuje się Mobilna Szkoła. Ale że dobrze widzi się tylko sercem, to dodam, że Mobilna Szkoła została stworzona prosto z serca, a nawet wielu serc, pasji i chęci czynienia mądrych i wartościowych rzeczy. Czynienia ich razem. Wspólnie.
Start już dziś! Bądźcie koniecznie z nami już o 18.00!
Zaczynamy od debaty inauguracyjnej „Gdy zmiana goni zmianę – róbmy swoje!” z Oktawią Gorzeńską i Dawidem Łasińskim oraz z Martą Młyńską.
Lecimy z naszym pierwszym webinarem z programu Mobilny Wychowawca – „Rozwijam skrzydła”, czyli o budowaniu samoświadomości i samoakceptacji”.
Jedno jest pewne. Będzie się działo.
Każda i każdy z Was znajdzie coś dla siebie!
Źródło: www.facebook.com/przemek.staron.5
Dzisiejszy felieton w całości poświęcam jednemu tematowi: prawom ucznia pełnoletniego w systemie szkolnym, a konkretnie w mikrosystemach prawnych, zapisanych w statutach niektórych szkół ponadpodstawowych.Oczywistym powodem tej decyzji jest informacja, jaką zamieściłem na OE w piątek: „Choć najlepsze w rankingu – Liceum Politechniki Łódzkiej łamało prawa swoich uczniów”. A konkretnie jeden wątek tamtej informacji: że w statucie Publicznego Liceum Ogólnokształcącego Politechniki Łódzkiej (P LO PŁ) istniał zapis, iż pełnoletni uczniowie byli zobowiązani do przynoszenia usprawiedliwień swoich nieobecności na zajęciach szkolnych podpisanych przez ich rodziców lub opiekunów prawnych.
Nie ukrywam, że ten news stał się kamyczkiem, który spowodował całą lawinę moich wspomnień podobnych spraw, w tym jednej sprzed kilkunastu lat, też z łódzkiego liceum, oraz mojego napisanego w tej sprawie tekstu. A był to tekst tak znaczący, gdyż po raz pierwszy opublikowany w ostatnim, drukowanym wydaniu – „pożegnalnym”- „Gazety Edukacyjnej”, w czerwcu 2006 roku, przedrukowany później w „Gazecie Szkolnej”. I był to mój debiut na łamach tego tygodnika, od tego zaczęła się moja tam systematyczna obecność jako felietonisty i autora licznych tekstów problemowych. Oto fotokopia tego artykułu w „Gazecie Edukacyjnej”
Artykuł ten tak się zaczyna: „Król okazał się nagi z chwilą, gdy świadom swej pełnoletniości uczeń jednego z łódzkich liceów zaczął domagać się od dyrektora szkoły prawa do samodzielnego usprawiedliwiania swoich nieobecności na lekcjach.”
Tym liceum było XXI LO im. B. Prusa w Łodzi. A wszystko zaczęło się 16 września 2005 roku od artykułu Marcina Markowskiego w łódzkim dodatku „Gazety Wyborczej”, zatytułowanego „18-letni uczeń sam się usprawiedliwi?” Oto lead tego artykułu:
„18-letni uczeń walczy o swoje prawa. – Za dwa miesiące będę pełnoletni. Byłem ciekawy, jak zmieni się moja sytuacja prawna w szkole. Zacząłem przeglądać przepisy i okazało się, że będą mógł sam sobie usprawiedliwiać nieobecności na lekcjach – mówi Bartek Gryndzia, uczeń XXI LO w Łodzi.”
Z tego co pamiętam dyrektor tej szkoły nie ugiął się, ale i uczeń nie „odpuścił”. Znalazł kilku sobie podobnych i – jako pełnoprawni obywatele – założyli stowarzyszenie „VETO”. Opisał to ten sam redaktor, 6 listopada tego samego roku, także w łódzkim dodatku GW, w publikacji „Pierwsze sukcesy nowego stowarzyszenia”:
[…] On, Rafał [Tarsalewski – uczeń z I LO w Pabianicach (OE)], oraz Michał Tyran i Adam Latuszkiewicz (pozostali założyciele stowarzyszenia) są tegorocznymi maturzystami. Powołali Veto po głośnej sprawie, której bohaterem był Bartek – starł się z samym ministerstwem i wywalczył prawo do samodzielnego usprawiedliwiania nieobecności na lekcjach dla pół miliona pełnoletnich uczniów w Polsce. Przyznają, że działalność w stowarzyszeniu pochłania sporo czasu, ale nie zaniedbują nauki. Nie zraża ich również chłodne przyjęcie ze strony kadry pedagogicznej szkół. […]
Problem wywołany przez Bartka Gryndzię żył dalej w przestrzeni publicznej, (nie tylko na łamach „Gazety Edukacyjnej”), aż 8 czerwca 2006 roku stał się tematem interpelacji poselskiej posła Romana Czepe:
Interpelacja nr 4866 do ministra edukacji narodowej w sprawie uprawnień pełnoletnich uczniów, w tym prawa do usprawiedliwiania swej nieobecności. Wnoszący: Roman Czepe – poseł z listy PiS, okręg Białystok. Poseł Czepe w swej interpelacji pytał:
„Czy ministerstwo zamierza uregulować od strony formalnoprawnej prawa i obowiązki pełnoletnich uczniów w szkole, w tym kwestie usprawiedliwiania przez nich swej nieobecności? Czy ministerstwo zamierza podjąć publiczną debatę w tej sprawie?”
Warto przywołać także dwa fragmenty tej interpelacji:
[…] Analiza tego tematu, a nawet szeroka debata publiczna w tej sprawie, wydaje się konieczna. Wymusza ją zresztą samo życie. We wrześniu br. Bartek G. z Łodzi, powołując się na Kodeks cywilny oraz konstytucję, która daje pełnoletnim ˝pełną zdolność do czynności prawnych˝, wywołał dyskusję na temat samodzielnego usprawiedliwiania nieobecności przez pełnoletnich uczniów. Zarówno Ministerstwo Edukacji Narodowej, jak i dyrektor liceum Bartka stwierdzili wtedy, że jest to sprzeczne ze statutem szkoły. Sprawa jednak nie jest oczywista, ponieważ, jak zauważył Rzecznik Praw Obywatelskich, statut nie może stać ponad konstytucją. Jak przyznał mediom rzecznik MEN, konstytucji należy przestrzegać, a statut szkolny nie może odbierać praw, jakie daje ona pełnoletniemu uczniowi (obywatelowi). […]
Pełnoletność metrykalna nie zawsze jednak idzie w parze z dojrzałością psychiczną, a dając pełnoletnim uczniom prawo do samodzielnego usprawiedliwiania swoich nieobecności, należałoby wymagać również odpowiedzialności. Samodzielność to własna zdolność decydowania oraz własna odpowiedzialność. Trudno mówić o pełnej samodzielności uczniów, skoro są utrzymywani przez rodziców. To zapewne i te przesłanki sprawiły, że w niektórych krajach wiek człowieka, w którym otrzymuje on prawną samodzielność i zdolność działania, jest wydłużony o kilka lat (np. w Szwajcarii i Japonii wynosi on 20 lat, a w Austrii – 21).[…]
Przypomnę jeszcze, że był to czas, gdy większość sejmową miała koalicja, współtworząca rząd: PiS – LPR – „Samoobrona”, a ministrem edukacji w randze wicepremiera był – wtedy prezes LRP – Roman Giertych.
x x x
Źródło: www.todziala.org
Wizja edukacji w przyszłości
>Fundacja Szkoła z Klasą<
Wyobraźcie sobie przyszłość, wymarzoną, nawet utopijną, w której cel Waszych działań jest zrealizowany. Jak taka przyszłość by wyglądała? Czym by się różniła od dzisiejszej rzeczywistości?
Szkoła w 2060 roku jest wspólnotą, opartą na autentycznych relacjach, jest miejscem, w którym wszyscy, nauczyciele i nauczycielki, uczniowie i uczennice, czują się dobrze. Jest przeciwieństwem obecnego modelu, opartego na promowaniu indywidualizmu i rywalizacji, panuje tam atmosfera sprzyjająca wspólnej nauce i działaniu współpracy.
Szkoła wyrównuje szanse uczniów i uczennic, jest przestrzenią rozwoju dla każdego dziecka, bez względu na sytuację rodzinną, kapitał społeczny, sytuację finansową.
Szkoła oddana jest tym, którzy faktycznie ją tworzą. Nauczyciel/ka jest tu przewodnikiem, towarzyszem, nie jest ponad, ale jest razem z uczniami. Nauczycielami zostają najlepsi, a studia i praktyki w szkole skutecznie przygotowują ich do pracy z młodymi ludźmi. Nauczyciele są doceniani, dobrze wynagradzani, wykonują zawód, który cieszy się szacunkiem.
Szkoła pomaga zrozumieć młodym ludziom, kim są, jaka jest ich rola i miejsce w świecie. Uczniowie i uczennice mają w szkole czas i przestrzeń na podejmowanie inicjatyw i wiedzą, że mają wpływ na życie szkoły, że ich głos się liczy. Realizują swoje marzenia i rozwijają pasje i talenty. Czują, że ich życie jest tu i teraz, że szkoła nie przygotowuje do życia, ale sama już jest miejscem życia, tu i teraz.
Szkoła nie jest samotną wyspą, ale częścią lokalnej wspólnoty. Kształci młodych ludzi, którzy potrafią myśleć nieszablonowo i odważnie, którzy czują się odpowiedzialni lokalnie i globalnie. Odpowiada na wyzwania współczesnej demokracji i pokazuje moc obywatelskiego działania.
Podstawa programowa rozumiana jak dotychczas legła w gruzach. W 2060 podstawą edukacji są wartości, takie, jak współpraca, szacunek oraz, odpowiedzialność: (za siebie nawzajem, za społeczność — tą lokalną, narodową i tą globalną, za środowisko naturalne i jego zasoby). W centrum są kluczowe kompetencje i umiejętność samodzielnego, krytycznego myślenia.
W 2060 szkoła dostosowuje się do zmieniającego się świata: uczy poruszania się w wielokulturowym, różnorodnym świecie, z zachowaniem równowagi między wartościami istotnymi dla różnych kultur, kształci umiejętność i gotowość podejmowania dialogu bez względu na różnice.
W pierwszej części webinarium „Jak chcą się uczyć młodzi ludzie?” – z udziałem uczniów i uczennic – zapytamy młodych ludzi, jak z ich perspektywy wygląda doświadczenie udziału w projekcie „Szkoła dla innowatora„, w którym ich nauczyciele i nauczycielki przechodzą intensywny program zmiany sposobu swojej pracy.
W czasie ponad roku trwania “Szkoły dla innowatora” nauczyciele i nauczycielki m.in.:
-wdrażali nowe praktyki dydaktyczne takie jak praca z błędem, praca w parach i grupach, zadawanie pytań czy informacja zwrotna,
-pracowali z zadaniami interdyscyplinarnymi,
-testowali metody projektu i eksperymentu, rozwijania kreatywności, uczenia przez dociekanie czy odwróconej lekcji.
Pracowali także intensywnie, aby wspierać uczniów i uczennice w rozwoju kompetencji proinnowacyjnych takich jak samodzielność myślenia, rozwiązywanie problemów, zarządzanie sobą, liderstwo i współpraca.
W szkołach uczestniczących w programie zmieniły się klasy lekcyjne, pracownie tematyczne, powstały przestrzenie do wspólnej pracy i wyciszenia w korytarzach, zmieniono czytelnie i świetlice.
W czasie webinarium porozmawiamy z młodymi ludźmi o tym:
-jaki wpływ na nich miało to, że nauczyciele i nauczycielki zaczęli z nimi pracować inaczej niż dotychczas?
-na co zwrócili uwagę, co im się podobało bardziej, a co mniej w zachodzących zmianach w ich szkole?
-czy i jak nowe elementy, które pojawiły się w ich szkole, pomagają im się uczyć?
Dołączajcie do wydarzenie i rejestrujcie się. Widzimy się już w najbliższy poniedziałek
Źródło: www.facebook.com/fundacjaCEO
Zaskakujące informacje zawiera zamieszczony dziś przez „Dziennik Łódzki” artykuł Macieja Kałacha, zatytułowany „Kontrola kuratorium w Łodzi w Publicznym Liceum Ogólnokształcącym Politechniki Łódzkiej. Aktualizacja: stanowisko dyrektora szkoły PŁ”. Poniżej zamieszczamy obszerne fragmenty tego tekstu i link do jego pełnej wersji:
Foto: screen – źródło:www.dzienniklodzki.pl
Siedziba Publicznego Liceum Ogólnokształcącego Politechniki Łódzkiej przy ul. Różyckiego 5
Uczniowie Publicznego Liceum Ogólnokształcącego Politechniki Łódzkiej (P LO PŁ) poskarżyli się, że szkoła organizuje im dodatkowe sprawdziany w sobotę. Poinformowali o tym ogólnopolską organizację nagłaśniającą przypadki zapisów w szkolnych dokumentach, jej zdaniem, sprzecznych z polskim prawem. Takim przypadkiem z P LO PŁ ma być m.in. brak możliwości usprawiedliwiania nieobecności przez pełnoletnich uczniów. Do szkoły trafiła kontrola Kuratorium Oświaty w Łodzi. Jakie wydała zalecenia? W piątek otrzymaliśmy stanowisko dyrektora szkoły.[…]
W przypadku P LO PŁ ponownie chodzi o kwestie związane z wyglądem ucznia. Bowiem, według statutu ogólniaka politechniki, „schludny wygląd” wpływa na ocenę z zachowania. SUS – jak w przypadku sprawy SP nr 149 – dowodzi, iż szkoła może określać tylko ubiór ucznia, zaś pojęcie „schludny wygląd” w statucie jest zbyt szerokie. Na tym zarzutów SUS nie koniec.
Statut P LO PŁ nie pozwala usprawiedliwiać się uczniom dorosłym
„Postanowienia Statutu nie uwzględniają obowiązków ucznia pełnoletniego w zakresie usprawiedliwiania, w określonym terminie i formie, nieobecności na zajęciach edukacyjnych oraz zwalniania się z zajęć edukacyjnych przez osoby pełnoletnie” – zauważa stowarzyszenie z Gródka. Dowodząc, że w polskim prawie, owszem, dorosły uczeń może sam wystawić sobie usprawiedliwienie.
W czwartek zapoznaliśmy się ze statutem P LO PŁ. Wymaga on, aby uczeń przynosił do szkoły usprawiedliwienia i zwolnienia napisane przez rodziców, o wyjątku dla pełnoletnich w dokumencie podważanym przez SUS nie ma mowy. […] Ponadto, według SUS, uczniowie P LO PŁ poinformowali stowarzyszenie, iż szkoła wyznacza terminy dodatkowych sprawdzianów – tzw. testów kompetencji maturalnych – na soboty i nie „oddaje” za takie terminy dnia wolnego.
Zalecenie kuratorium wobec liceum politechniki
Interwencja SUS była adresowana do Kuratorium Oświaty w Łodzi. Stowarzyszenie przekazało redakcji dokument podpisany w listopadzie 2020 r. przez kuratora oświaty Waldemara Flajszera. Wynika z niego, iż kuratoryjna kontrola zakończyła się zaleceniami dla szkoły. Te zalecenia dotyczą „konieczności zmian w statucie dotyczących: regulacji dotyczących usprawiedliwiania nieobecności i zwalniania się z zajęć edukacyjnych przez osoby pełnoletnie” oraz „wskazania tzw. schludnego wyglądu jako jednego z kryteriów oceny zachowania”. […]
W czwartek przesłaliśmy do P LO PŁ pytania dotyczące interwencji SUS oraz zaleceń kuratorium. Odpowiedź otrzymaliśmy w piątek (26 lutego) rano.
Na stronie „Krytyki Politycznej” zamieszczono artykuł pt. „Wychowanie seksualne z Janem Pawłem II”. Jego autorem jest Jan (Jaś) Kapela – określony w Wikipedii jako „polski poeta i pisarz”. Oto fragmenty tego tekstu i link do pełnej wersji:
[…] Zapewne słyszeliście, że minister edukacji Przemysław Czarnek na łamach „Gościa Niedzielnego” zaproponował, „aby w najstarszych rocznikach szkół ponadpodstawowych wprowadzić elementy nauczania Jana Pawła II na temat ludzkiej seksualności, które zawarł ten np. w książce Miłość i odpowiedzialność.”Zadziwiający pomysł odbił się w mediach głośnym echem, zapewne również dlatego, że niewiele wcześniej przetoczyła się przez nie debata o tym, co Karol Wojtyła wiedział o pedofilii w zarządzanej przez siebie instytucji. Wnioski z tej debaty są jednoznaczne. Papież wiedział, miał na biurku raporty, zapewne nawet je czytał, ale w doniesienia nie wierzył albo je ignorował.
Nie wiem, czy minister Czarnek przeczytał książkę, której elementy proponuje włączyć do lektury uczniów szkół ponadpodstawowych. Prawdę mówiąc, szczerze wątpię. Zapewne zna ją wyłącznie z opracowań. Nic zresztą dziwnego. Całość przekazu tego dzieła można by streścić na kilku stronach. A wiem, bo przeczytałem tę dwustustronicową rozprawkę, abyście wy ani żadni uczniowie nie musieli tego robić.[…]
Jest to dzieło wyjątkowo nudne, pełne powtórzeń i tautologicznych rozważań. Niewiele mówi ono o ludzkiej seksualności, za to świetnie ukazuje mierność intelektualną i filozoficzną ówczesnego krakowskiego biskupa i profesora KUL-u.
Miłość i odpowiedzialność ukazała się w 1960 roku, gdy na świecie rodziły się idee tak frapujące jak postmodernizm, czy poststrukturalizm, ale Karol Wojtyła musiał chyba o tym nie wiedzieć, bo nie poświęca im ani zdania, zamiast tego cały rozdział przeznacza na krytykę utylitaryzmu, którego na dodatek nawet nie rozumie. Pozwolę sobie przypomnieć, że utylitaryzm jest to kierunek etyki zapoczątkowany w XVIII wieku, według którego to, co jest pożyteczne, jest dobre, a miarą słuszności postępowania jest użyteczność skutków tego postępowania. Najbardziej znanymi przedstawicielami tego kierunku byli John Stuart Mill i Henry Sidgwick, czyli filozofowie żyjący i popularni w XIX wieku. [,…]
Foto:Jakub Orzechowski/Agencja Gazeta[www.edziecko.pl]
Przemysław Czarnek – Minister Edukacji i Nauki
Na portalu Prawo.pl zamieszczono wczoraj (24 lutego 2021r.) materiał autorstwa Moniki Sewastianowicz, zatytułowany „Czarnek: Nie zamierzamy likwidować poradni psychologiczno-pedagogicznych”. Oto jego obszerne fragmenty:
[…] –Fake news, który pojawia się w przestrzeni publicznej* i niestety jest kolportowany przez rozmaite środowiska, polega na tym, że rzekomo trwają prace nad zlikwidowaniem poradni psychologiczno-pedagogicznych i nad zlikwidowaniem statusu nauczyciela, pracownika poradni psychologiczno-pedagogicznych*. Otóż jest to, otwarcie mówię: nie, to nieprawda, nie ma planów likwidacji poradni psychologiczno-pedagogicznych, nie ma planów likwidacji również statusu nauczyciela pracownika poradni psychologiczno-pedagogicznych – podkreślił Czarnek.
Minister zdementował też informacje, że MEiN planuje likwidację szkół specjalnych. – Nie, nie ma takich planów. Polska cieszy się znakomitym systemem szkół specjalnych, jest ich ponad 2 tys. w Polsce. Zajmują się one edukacją dzieci z najcięższymi niepełnosprawnościami i dzięki znakomitemu funkcjonowaniu i rozwijaniu się ciągłemu szkół specjalnych, te dzieci rzeczywiście znajdują tam warunki do edukacji pomimo swoich, nieraz bardzo ciężkich niepełnosprawności – mówił Czarnek. […]
We wrześniu 2021 r. ma ruszyć pilotaż Specjalistycznych Centrów Edukacji Włączającej jako instytucji powstałych przy szkołach i placówkach specjalnych. Wszyscy uczniowie mają też mieć zagwarantowaną pomoc psychologiczno-pedagogiczną na terenie szkoły i placówki, która będzie dostosowana do jego potrzeb. A specjaliści z zakresu pomocy mają być dostępni na terenie placówki.
Ministerstwo zamierza opracować (zasady?) zatrudniania w placówkach oświatowych psychologa, pedagoga specjalnego, doradcy zawodowego i logopedy. – Szkoły i placówki muszą mieć również zapewnione środki na finansowanie zatrudniania specjalistów. Obecnie trwają prace nad szczegółowym wyliczeniem kosztów różnych wariantów ich zatrudnienia – podkreśla ministerstwo.
Cele reformy:
-stworzenie międzyresortowego systemu działań na rzecz dzieci, uczniów i rodziny,
-zagwarantowanie dostępu do pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dzieci i uczniów na terenie szkoły, placówki,
-poprawienie jakości kształcenia wszystkich uczniów, w tym z niepełnosprawnościami.
Centra Dziecka i Rodziny
– Już czwarty rok pracujemy z najlepszymi ekspertami i praktykami, z kraju i z zagranicy nad zbudowaniem międzyresortowego systemu wsparcia dziecka, ucznia i rodziny. Dążymy do przygotowania takich rozwiązań, dzięki którym rodzina otrzyma pomoc – od momentu stwierdzenia wad rozwojowych dziecka w okresie płodowym, po wsparcie w szkole, aż do wejścia w życie dorosłe i na rynek pracy – informował resort. – Chcemy przygotować system wczesnego wspomagania rozwoju dziecka i wsparcia rodziców. W każdym powiecie powstaną międzyresortowe instytucje – Centra Dziecka i Rodziny (CDR). Głównym zadaniem Centrów będzie zdiagnozowanie potrzeb dziecka, przygotowanie dla niego i jego rodziny wsparcia – dodaje.
Źródło: www.prawo.pl/oswiata/
*Pogrubienie i podkreślenie fragmentów przytoczonego tekstu – redakcja OE.