Wczoraj (27 kwietnia 2022 r.) zakończyła się XVIII Konferencji OSKKO. Program drugiego dnia był bardzo bogaty – zobacz HARMONOGRAM. Odsyłając do bogatego serwisu zdjęć, zamieszczonego na fejsbukowym profilu Marka Pleśniara poniżej prezentujemy, zaczerpniętych z tego właśnie źródła, jedynie kilka przykładowych, fotek – wybór bardzo subiektywny:
Trwa panel dyskusyjny „O kondycji psychicznej dzieci i młodzieży”, w którym, m. in. uczestniczyli: Maciej Dowgiel i Jarosław Basaj, Tomasz Bilicki, Karolina Giedrys- Majkut, Małgorzata Łuba, Justyna Suchecka.
Tomasz Bilicki podczas wykładu „Psychoseksualność w szkole”
Dr Marcin Bednarczyk podczas wykładu „Perspektywa psychospołeczna nastolatków nieheteronormatywnych oraz trans płciowych. LHBT+ a szkoła”
Marek Lecko podczas wykładu „Jak efektywnie zarządzać komunikację w szkole?”
W tym GMACHU Uniwersytetu Jagiellońskiego odbyła się XVIII Konferencja OSKKO
Ostatni, trzeci dzień Konferencji miał bardzo krótki program:
Teraz czekamy na opublikowanie na stronie OSKKO „Stanowiska Konferencji”
Źródło: www.facebook.com/marek.plesniar/
Oto tekst, który dr Marzena Żylińska zamieściła na swoim fejsbukowym profilu w środę 27 kwietnia 2022 roku”
Foto: www.facebook.com/marzena.zylinska/
Dr Marzena Żylińska
„Fragment „Nurtów edukacji alternatywnej w świetle wiedzy o procesach uczenia się”
„A co, jeśli dotychczasowe drogi edukacji „są błędem lub iluzją?”, pyta w Gawędach Mateusza Celestyn Freinet. Droga edukacji ma „swoje własne, stuletnie, ustalone szlaki, które sławni uczeni i administratorzy nazywają drogami prawdy…”. Te „drogi prawdy” od stuleci poddają rewizji kolejni reformatorzy edukacji, pedagodzy, psychologowie, a w ostatnich dwudziestu latach dołączyli do nich zainteresowani problemami edukacji i wychowania neurobiolodzy. Skąd bierze się niezwykła trwałość tradycyjnego modelu szkoły, dlaczego zasady, na których go zbudowano, uznajemy za niepodważalne? Dlaczego alternatywne rozwiązania nigdy nie weszły do głównego nurtu edukacji? Dlaczego tak wiele osób wierzy, że dzieci, aby się uczyć, muszą być nauczane? Dlaczego uznaliśmy sformalizowany i zbiurokratyzowany model prowadzenia wszystkich dzieci jedną, z góry wyznaczoną drogą, za jedyny możliwy sposób zorganizowania szkolnej nauki? Dlaczego nie widzimy, że efektem pozbawienia uczniów swobody działania, spontaniczności i twórczej ekspresji, jest blokowanie ich rozwoju i pozbawianie szkoły życia i atrakcyjności? Dlaczego tak wiele osób uważa, że nauka nie może być radosnym doświadczeniem? Dlaczego nie dziwimy się, że dzieci na pytanie „Co było dziś w szkole?”, najczęściej odpowiadają „Nic”. Dlaczego nie reagujemy, gdy mówią, że w szkole jest nudno, że boją się ciągłych sprawdzianów i kontroli, że cierpią, że szkoły nie lubią? W ostatnim czasie doszły jeszcze dramatyczne informacje o zatrważająco dużej liczbie dzieci cierpiących na depresję i syndrom wypalenia, o dzieciach, które się okaleczają i podejmują – często skuteczne – próby samobójcze. Dlaczego godzimy się na to, by szkoły funkcjonowały jak najgorszy typ korporacji, w których liczą się tylko wyniki i które zupełnie straciły z oczu CZŁOWIEKA? Dlaczego daliśmy sobie wmówić, że nie ma alternatywy dla obecnego modelu? Co jeszcze musi się stać, byśmy otworzyli oczy i uznali, że szkoła może i powinna wyglądać i funkcjonować inaczej niż ta, do której sami chodziliśmy i do której chodzili nasi rodzice, dziadkowie i pradziadkowie.
Może z dzieci wcale nie trzeba robić uczniów? Może nie musimy ich ukrzesławiać i zmuszać do rezygnacji z ich rozwojowych potrzeb, np. z potrzeby ruchu czy sprawstwa? Może powinniśmy pozwolić im na podążanie za tym, co je interesuje i co im w sercu gra? „Przymus działa paraliżująco”, napisał Freinet w Niezmiennej prawdzie nr 6. „Każdy woli sam wybrać sobie pracę, nawet jeśli wybór wypadnie niekorzystnie”. To Niezmienna prawda nr 7. W „Niezmiennych prawdach pedagogicznych” Freinet wyraził to, co postulowało i wprowadzało w życie również wielu innych reformatorów edukacji. Dlaczego wciąż im nie wierzymy? Dlaczego pomysły Friedricha Froebla, Rudolfa Steinera, Marii Montessori, Celestyna Freineta, Helen Parkhurst czy Alexandra Sutherlanda Neilla nigdy nie zostały włączone do głównego nurtu edukacji?”
Źródło:www.facebook.com/marzena.zylinska/
Prezentujemy najbardziej znaczące fragmenty dzisiejszej (27 kwietnia 2022 r.) informacji, zamieszczonej na stronie MEiN:
Minister Przemysław Czarnek na gali GPW: Nowy przedmiot będzie szedł w kierunku bardziej praktycznego nauczania przedsiębiorczości
Foto: www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/
Minister Przemysław Czarnek uczestniczył w gali finałowej 20. jubileuszowej edycji Szkolnej Internetowej Gry Giełdowej. Celem konkursu jest praktyczna nauka inwestowania na giełdzie, pozyskanie wiedzy z zakresu podstaw ekonomii, finansów i zasad działania rynku kapitałowego oraz przygotowanie do zarządzania i inwestowania w przyszłości. Szef MEiN podkreślił, że idea przedsięwzięcia koresponduje z założeniami nowego przedmiotu biznes i zarządzanie, który będzie kład nacisk na praktyczną naukę przedsiębiorczości. […]
W swojej wypowiedzi minister Przemysław Czarnek nawiązał do prac nad nowym przedmiotem biznes i zarządzenie, którego założenia korespondują z ideą przedsięwzięcia organizowanego przez GPW. Podkreślił, że zakończył się kolejny etap prac nad wprowadzeniem nowego przedmiotu.
– Jesteśmy po konsultacjach z ponad setką organizacji pozarządowych. To konsultacje nowego przedmiotu, który będzie szedł w kierunku bardziej praktycznego nauczania przedsiębiorczości – biznes i zarządzanie – wskazywał szef resortu edukacji i nauki. […]
Od 1 września 2023 r. do szkół zostanie wprowadzony przedmiot biznes i zarządzanie, który od 2027 r. będzie można wybrać jako przedmiot dodatkowy na poziomie rozszerzonym na egzaminie maturalnym. Biznes i zarządzanie zastąpi obecne podstawy przedsiębiorczości.
Nowy przedmiot – obok zagadnień związanych z finansami osobistymi, rynkiem pracy czy systemem gospodarczym – będzie kładł nacisk na rozwijanie umiejętności praktycznych, pracę w grupach, analizowanie praktycznych przykładów doświadczeń polskich i zagranicznych przedsiębiorców oraz rozwijanie kompetencji liderskich.
Nowy przedmiot zostanie wprowadzony do szkół, aby dostosować edukację do rzeczywistych potrzeb rynku pracy oraz uczelni. Jego celem jest także wyposażenie młodych ludzi w kompetencje, które pozwolą im sprawnie funkcjonować w świecie finansów i zarządzania oraz podejmować odpowiedzialne decyzje finansowe.[…]
Cały tekst „Minister Przemysław Czarnek na gali GPW: Nowy przedmiot będzie szedł w kierunku bardziej praktycznego nauczania przedsiębiorczości” – TUTAJ
Źródło: www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/
Na portali < na:Temat > znaleźliśmy tekst pt. „13-latek czytający „Pana Tadeusza” to dramat? Staroń: młodzież lubi czytać, ale nie lektury” Oto jego wybrane fragmenty i link do pełnej wersji tego tekstu:
Foto: archiwum prywatne Przemysława Staronia[www.natemat.pl]
Przemysław Staroń – psycholog, wykładowca, edukator, autor książek, Nauczyciel Roku 2018.
[…] Wielkimi krokami zbliżają się testy ósmych klas oraz egzaminy maturalne. I chociaż to ten drugi test bywa uznawany za jeden z najważniejszych na edukacyjnej ścieżce, to kwestia egzaminu ósmych klas wywołuje duże emocje wśród rodziców uczniów, którzy jeszcze na tym etapie są aktywniej włączeni w edukację swojego dziecka niż rodzice prawie dorosłych licealistów.
Testy ósmoklasistów wystartują 24 maja i rozpoczną się tradycyjnie egzaminem z języka polskiego. A skoro język polski – to oczywiście lektury, które jak się okazuje, spędzają sen z powiek nie tylko uczniom, lecz także ich rodzicom. I niekoniecznie jest to dowód na to, że czytelnictwo w Polsce plasuje się na poziomie, który można by określić jako zawstydzający.
Ósmoklasiści, czyli dzieci w wieku 13 i 14 lat, opanować mają listę lektur, która zawiera w sobie dwanaście pozycji książkowych, wybór fraszek i trenów Kochanowskiego oraz wybrane wiersze innych poetów. Lista lektur wygląda następująco:
Charles Dickens, „Opowieść wigilijna”,
Aleksander Fredro, „Zemsta”,
Jan Kochanowski, wybór fraszek i trenów, w tym tren VII i VIII,
Aleksander Kamiński, „Kamienie na szaniec”,
Adam Mickiewicz, „Reduta Ordona”, „Śmierć Pułkownika”, „Świtezianka”, „Dziady” cz. II, „Pan Tadeusz” (całość),
Antoine de Saint-Exupéry, „Mały Książę”,
Henryk Sienkiewicz, „Quo vadis”, „Latarnik”,
Juliusz Słowacki, „Balladyna”,
wiersze wybranych poetów.
I chociaż niektóre z tych tytułów młodzież pozna we fragmentach, nie można nie zauważyć, że lista jest długa, a zawiera w sobie tylko lektury obowiązkowe, które mogą pojawić się na teście. Na co dzień uczniów obowiązywała też znajomość lektur uzupełniających.
Co więcej, większość tytułów to książki sprzed kilku epok i chociaż można dyskutować o ich uniwersalnym pięknie i wpływie na ukształtowanie się kultury i literatury, to nie można już nie zauważyć, że dla przeciętnego 13-latka próba spotkania z „Panem Tadeuszem” nie jest zbyt fascynująca. A rodzice nazywają ją często „dramatem”, nie mając wcale na myśli gatunku literackiego. […]
Przemysław Staroń psycholog, wykładowca, edukator, autor książek, Nauczyciel Roku 2018, Członek Kolegium Ekspertów Instytutu Strategie 2050 zdecydowanie nie zgadza się z tym stwierdzeniem, podkreślając, że młodzież czyta – ale nie zawsze książki, które nosi pod pachą czy ma wgrane jako ebooki, dorośli uważają za literaturę. A to tylko błąd dorosłych.
Od wczoraj (25 kwietnia 2022 r.) do najbliższej środy na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ trwa XVIII Konferencja Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Kadry Kierowniczej Oświaty. Jako że nie ma nas tam – przekazujemy jedynie informacje „z drugiej ręki:.
Aktualny harmonogram Konferencji – TUTAJ
A oto kilka wybranych zdjęć, zaczerpniętych dziś z fejsbukowego profilu Marka Pleśniara – dyrektora biura OSKKO:
Uczestnicy Konferencji podczas uroczystości otwarcia
Przemawia Ewa Halska – prezeska OSKKO
Przemawia Marek Pleśniar – dyrektor biura OSKKO
Dr Marek Kaczmarzyk prof. UŚ. Podczas wykładu zatytułowanego „Stres, Kryzys a relacje w rzeczywistości edukacyjnej” – w ujęciu neurobiologii.
Dr hab. Jacek Pyżalski, prof. EAM, podczas wykładu „Dlaczego technologie nie zdziałały cudu w czasie kryzysowej edukacji zdalnej”
Małgorzata Łuba – współzałożycielka nieformalnego Stowarzyszenia Pomocy Rodzinom i Bliskim Samobójców „Tabu” prowadzi seminarium na temat „Każdy z nas jest ratownikiem, czyli pierwsza pomoc emocjonalna w reakcji na trudności emocjonalne i kryzysy psychiczne uczniów„.
Koncert zespołu Piwnicy Pod Baranami zakończył pierwszy dzień Konferencji OSKKO.
Będziemy – choć z oddali – towarzyszyć temu wydarzeniu, zamieszczając kolejne minirelacje.
Źródło: www.facebook.com/marek.plesniar
Dzisiaj prezentujemy kilka wybranych fragmentów obszernego tekstu pt „Jak wprowadzać do praktyki szkolnej zadania interdyscyplinarne?”, zamieszczonego 14 kwietnia 2022, autorstwa Małgorzaty Skura i Michała Lisickiego, zamieszczonego na stronie blogów Centrum Edukacji Obywatelskiej:
W programie „Szkoła dla innowatora” wypracowano kilka pomysłów na wprowadzanie interdyscyplinarności do edukacji – to propozycje, które mogą być z powodzeniem stosowane w każdej szkole. W tym tekście przedstawiamy drogę, jaką przeszła Szkoła Podstawowa im. Henryka Sienkiewicza w Rogolinie, by z zadaniami interdyscyplinarnymi pracować na co dzień.
Specjalistki i specjaliści coraz częściej doceniają rolę interdyscyplinarności w edukacji, szczególnie w kontekście rozwoju kompetencji przyszłości – proinnowacyjnych. Może być ona wprowadzana do szkół poprzez różne narzędzia, takie jak np. interdyscyplinarne zadania. Uczniowie i uczennice, sięgając do treści z co najmniej dwóch przedmiotów (dziedzin wiedzy), rozwiązują postawiony w zadaniu problem. [..]
Zadania interdyscyplinarne można rozwiązywać po prostu na lekcji (prowadzonej przez jednego nauczyciela lub parę nauczycieli), w cyklu lekcji (uczniowie rozwiązują zadanie na kilku kolejnych lekcjach różnych przedmiotów) czy też w formie pozalekcyjnej, której przykładem jest Biuro Pracy Indywidualnej działające w Szkole Podstawowej w Radowie Małym. Można również przeznaczyć na to określony dzień w miesiącu. Wtedy wszystkie (lub wybrane) klasy pracują nad zadaniami interdyscyplinarnymi pod opieką jednego nauczyciela lub zespołu nauczycieli. Takie rozwiązanie przyjęto w Publicznej Szkole Podstawowej w Rogolinie. Na przykładzie doświadczeń tej szkoły chcemy pokazać, jak można organizować pracę z zadaniami interdyscyplinarnymi.
Kluczem do sukcesu we wdrażaniu zadań interdyscyplinarnych jest opracowanie sposobu na organizację pracy z nimi.
Po podjęciu decyzji o sposobie organizacji pracy trzeba było stworzyć zadania. Najlepsze są te zadania interdyscyplinarne, które piszą sami nauczyciele dla swoich uczniów. Są one najlepiej dostosowane do potrzeb i możliwości dzieci i młodzieży, ich zainteresowań, specyfiki pracy szkoły, a także do preferencji samych nauczycieli.
Napisanie zadania interdyscyplinarnego to proces, który trzeba przechodzić krok po kroku
1.Trzeba zacząć od zebrania zespołu nauczycieli uczących różnych przedmiotów, niekoniecznie z bliskich sobie dziedzin. W jednym zespole nie muszą ze sobą pracować matematyk i fizyczka czy historyk i polonistka. W Rogolinie nauczyciele podzieli się na kilkuosobowe grupy, w których pisali zadania dla poszczególnych grup wiekowych.
2.Zespół piszący zadanie powinien pracować razem, w tym samym czasie. To bardzo ważne założenie. Dzięki temu unikniemy sklejania zadania z części, które realizują treści z różnych przedmiotów. Nauczyciele z Rogolina opracowywali tematy wspólnie, w tym samym czasie, stacjonarnie.
3.Napisanie dobrego zadania łączącego wiedzę z różnych dziedzin wymaga czasu Nie zrobi się tego w ciągu krótkiego spotkania. Trzeba przegadać pomysł, zastanowić się nad zakresem każdego z przedmiotów, wymyślić zadanie, napisać je, zadbać o jego obudowę (na przykład karty pracy), sprawdzić, czy wszystko gra.
4.Zespół pracujący nad zadaniem powinien mieć kierownika. To on musi dopilnować, żeby zadanie zawierało najważniejsze elementy, czyli polecenie, rozwiązanie i aktywności, które mają doprowadzić do rozwiązania. Przede wszystkim należy jednak zadbać o to, żeby nie uleciała interdyscyplinarność: do rozwiązania takiego zadania trzeba skorzystać z wiedzy z różnych przedmiotów, charakterystycznych dla nich strategii i rozumowań, a także umiejętności przypisanych tym przedmiotom.
Zgubienie interdyscyplinarności jest pułapką, w którą można wpaść, jeżeli nauczyciele z poszczególnych przedmiotów „ciągną w swoją stronę”, na przykład umieszczając niektóre treści na siłę. W Rogolinie czuwaliśmy nad całym procesem pisania zadania. Pokierowaliśmy pracą nad wyborem tematu, zagadnienia kluczowego, polecenia i rozwiązania oraz aktywności, które mają podjąć dzieci i młodzież, żeby rozwiązać zadanie. Po napisaniu zadania zespół przygotował też jego obudowę (karty zadania dla ucznia). Sprawdziliśmy, czy zadanie „się spina” i ma wszystkie potrzebne elementy. Wszystkim zadaniom nadaliśmy podobną formę, zakładając, że mogą one być inspiracją w kolejnych latach pracy szkoły, i że mogą z nich korzystać nie tylko autorzy.
W dalszej części tego opracowania autorzy rozwinęli takie tematy:
Ale najważniejsze będzie co zostanie napisane w tym dokumencie
Dzisiaj (25 kwietnia 2022 r.) na stronie „Expressu Ilustrowanego” zamieszczono informacje, dedykowaną ósmoklasistom, którzy zamierzają ubiegać się o przyjęcie do łódzkich liceów ogólnokształcących. Oto jej najważniejszy fragment:
[…]
Ile punktów trzeba mieć, by się dostać do topowych liceów?
[…] Teraz uczniowie przygotowują się do egzaminów oraz starają o wysokie oceny na świadectwach, bo to właśnie wyniki w nauce przeliczane są na punkty i decydują o przyjęciu do wymarzonej szkoły. Do nich doliczane są też dodatkowo punkty za inne osiągnięcia – m.in. konkursy przedmiotowe, artystyczne, sportowe.
Specjalnie dla ósmoklasistów sprawdziliśmy, z jaką średnią liczbą punktów uczniowie dostali się do liceów. W najbardziej obleganych, cieszących się największym zainteresowaniem wśród kandydatów szkołach ta średnia punktów sięgała ponad 170 (na 200 możliwych do uzyskania). Aby dostać się do liceów nieco mniej popularnych te średnie kształtowały się na poziomie ok. 100 punktów.
Oto zestawienie liceów ogólnokształcących:
(uwzględnia numer liceum oraz średnią punktów, z jaką dostali się do niego uczniowie w 2021 roku)
1.I LO – 176,6 pkt. (min. – 151,6 pkt., max – 196,8 pkt.)
2.III LO – 167,7 pkt. (min. 155,2 pkt., max – 195,3 pkt.)
3.XII LO – 165,7 pkt. (min. 152,1 pkt., max – 187,6 pkt.)
4.XXVI LO – 165,3 pkt.
5.XXXI LO – 162,8 pkt.
6.IV LO) – 161,8 pkt.
7.XXI LO – 161,3 pkt.
8.XXV LO – 158,7 pkt.
9.XIII LO – 152,6 pkt.
10.XXIX LO – 149 pkt.
11.VIII LO – 147 pkt.
12.XXXIII LO – 142,3 pkt
W czwartek ubiegłego tygodnia (21 kwietnia 2022 r.) Wiesława Mitulska napisała na swoim fejsbukowym profilu:
Foto: www.facebook.com/wiesia.mitulska/
Wiesława Mitulska
Czy nauczyciel może, powinien, czy jednak musi być kreatywny?
Czytałam dzisiaj na wielu forach o Światowym Dniu Kreatywności, a ta lektura przypomniała mi, dlaczego zrezygnowałam z podręczników i całej odbudowy, którą wydawnictwa oferują nauczycielom.
Ten krok dał mi poczucie wolności i wpływu na to, co robię w szkole. Z wykonawcy stałam się twórcą. Twórcą w pełni tego słowa znaczeniu.
Tworzę środowisko sprzyjające uczeniu się moich uczniów. Tworzę sytuacje edukacyjne i często pozwalam na to, by w procesie uczenia się życie pisało swój scenariusz. Pozwalam, bo wiem, że taka sytuacja – okazja edukacyjna może więcej się nie powtórzyć.
Czy wcześniej tak było?
Na pewno nie pozwalałam sobie na podążanie za zainteresowaniami dzieci. Ograniczałam swoją i ich kreatywność, bo zawsze trzeba było coś nadgonić, uzupełnić, wypełnić, wyciąć i pokolorować. Te czynności wypełniały nam wspólny czas i pozwalały na uzupełnienie tematu w dzienniku zgodnie z rozkładem.
Padał śnieg, ale nie mieliśmy czasu wyjść i przeżyć tego wydarzenia, bo jeszcze kilka zadań trzeba było zrobić w ćwiczeniach.
Gdy w końcu nabrałam pewności, że dam radę pracować bez gotowych materiałów i napisałam własny program nauczania, zaczął się dla mnie nowy etap.
Trochę więcej pracy związanej z przygotowaniem się do zajęć rekompensuje mi radość z obserwowania rozwoju moich uczniów, z codziennego wzajemnego dostrajania się w obrębie oczekiwań, wymagań programowych i indywidualnych możliwości każdego z nich.
Codziennie od nowa wymyślam siebie w roli nauczycielki i wychowawczyni. Codziennie po zajęciach myślę o tym, co wspólnie osiągnęliśmy, jakie błędy popełniliśmy, i co możemy z tym dalej zrobić.
Dlaczego tak pracuję?
Bo życie dzieje się tu i teraz, a czas spędzony w szkole powinien być dla dzieci czasem intensywnego rozwoju, doświadczaniem świata i badaniem swoich możliwości. Na pewno nie powinien być czasem przygotowywania się do testów i egzaminów.
Często tutaj opisuję, w jaki sposób przygotowuję się do pracy i skąd czerpię inspiracje.
Inspiracją może być usłyszane zdanie, przeczytana książka, obejrzany film. Często jest nią obserwacja dzieci albo ich zainteresowanie.
Dzisiaj pracowaliśmy w oparciu o filmik edukacyjny przygotowany przez Filharmonię Łódzką – „Słyszeć więcej”, a inspiracją było pytanie, które usłyszałam w wystąpieniu dyrygenta (@Justyna Bober dziękuję za link): Kiedy hałas staje się muzyką?
Żałuję tylko, że za krótko dziś byłam z dziećmi w szkole. Moglibyśmy popracować jeszcze nad pejzażami dźwiękowymi i malarskimi, nad tworzeniem dźwięków w rozmaity sposób.
Do tematu dźwięk na pewno jeszcze wrócimy, bo trzeba przecież odpowiedzieć na fundamentalne pytanie: Co to jest dźwięk?
Źródło: https://www.facebook.com/wiesia.mitulska/posts/4869589723139449
Okładka książki J. Tuwima „Dyzio Marzyciel”
Święta, święta – i już po… Od 20 kwietnia szkoły działają już „na pełen gwizdek”, uczniowie wrócili do stałego rytmu dnia. Ci z ostatnich klas, czyli ósmoklasiści i uczniowie klas maturalnych – z perspektywą zbliżającego się egzaminu – prawdopodobnie „powtarzają materiał”, czyli – jak to się mówiło – „zakuwają”. Uczniowie klas maturalnych otrzymają w najbliższy piątek – 29 kwietnia – świadectwa ukończenia szkoły.
I właśnie ten „moment historyczny”, ale także świadomość pojawiającej się co jakiś czas w mediach debaty o celowości organizowania tych egzaminów sprawił, że postanowiłem podzielić się z Wami moimi przemyśleniami na ten temat.
A decyzja, aby na ten temat napisać felieton zapadła po tym, jak wyobraziłem sobie polskie szkoły bez sytemu ocen cyfrowych – jako szkoły wolne od uczenia się „na stopień”, szkoły będące środowiskami rozbudzającymi zainteresowania, wspierającymi rozwój swoich uczniów i odnajdywanie przez nich swoich pasji, szkoły, które wyposażają ich w kompetencje niezbędne w realizowaniu ich drogi życiowej i zawodowej.
Na tym nie poprzestałem. Przypomniałem sobie o tym, że od 2016 roku w Finlandii wprowadzana jest reforma, która polega na stopniowym odchodzeniu od nauczania przedmiotowego na rzecz nauczania tematycznego. Oznacza to, że nie ma już wtedy matematyki, biologii czy geografii, nie ma języków obcych, historii czy fizyki. Zamiast tego uczniowie pracują nad projektami, które łączą w jedno poszczególne przedmioty lekcyjne. W Finlandii system ten ma obejmować także szkoły średnie. I u nas, od czasu do czasu, w mediach – głównie społecznościowych – pojawiają się informacje o podobnych próbach, podejmowanych w niektórych szkołach podstawowych.
I wyobraziłem sobie polską szkołę, w której nie ma ocen, kartkówek, testów i sprawdzianów, nie ma podziałów na przedmioty, nie zadaje się prac domowych, a uczennice i uczniowie, bez różnicy na klasę do której są przypisani, pracują zgodnie ze swoimi zainteresowaniami, w zespołach – w formule tematycznego klubu problemowo-dyskusyjnego, którego wiodącym celem jest realizacja określonego, interdyscyplinarnego projektu. Ich praca nie przebiega od dzwonka do dzwonka, a w czasie, który wynika z aktualnej sytuacji i potrzeb, wynikających z organizacji procesu realizacji tego akurat zadania.
Zakładam, że nadal polski system szkolny to 8 + 4 (lub 5 lub 3 + 2). I nagle odezwał się we mnie racjonalista, który zaczął mi nasuwać różne wątpliwości. Czy po ośmiu latach nauki w takiej szkole podstawowej uczniowie będą w jakiś sposób diagnozowani – nie chcę tu używać tradycyjnego słowa „egzaminowani”. No bo egzamin to test wiedzy, określonej w podstawie programowej, sprawdzający stopień jej opanowania. Jak zbudować „jednolity państwowy egzamin” dla uczniów, realizujących przez osiem lat nauki swoje indywidualne ścieżki rozwoju?
Foto: www. damaiwiesniaczka.pl
Dzisiaj proponujemy dwie lektury z dwu różnych źródeł – obie dotyczą tego samego: Czy szkolne sukcesy tzw. „prymusów” potwierdzają się w ich późniejszych losach jako dorosłych ludzi. Jak zwykle – zamieszczamy tylko fragmenty tych tekstów, podając link do ich pełnych wersji.
Portal „Psychologia wyglądu”
Diana Nowek, Prymus czy przeciętniak w szkole. Kto lepiej radzi sobie w dorosłym życiu?
[…] Dlaczego tak jest, że osoby bardzo dobrze radzące sobie w szkole, zdobywające piątki i szóstki ze wszystkich przedmiotów niekoniecznie dobrze radzą sobie w późniejszym życiu? I dlaczego nie jest wskazane, aby przymuszać dziecko do bycia prymusem z każdej dziedziny?
Wiedza przekazywana w szkole jest wiedzą teoretyczną. Szczególnie w naszej polskiej szkole, gdzie praktycznie nie przeprowadza się badań i eksperymentów z uczniami, nauka polega na zapamiętywaniu i mechanicznym odtwarzaniu materiału. Jeśli nie można czegoś zobaczyć, dotknąć, spróbować czy przeżyć mamy marne szanse, że zapamiętamy to na długo. Z tego powodu w szkole najlepiej radzą sobie osoby przede wszystkim z dobrą pamięcią wzrokową (zwrot „pokaż mi to”). Tak zwani słuchowcy (zwrot „powiedz mi, powtórz mi to”) nie będą ślęczeć długo nad podręcznikami, oni zapamiętają co opowiadał nauczyciel w czasie lekcji.[…]
Dla przykładu możemy przyjrzeć się Albertowi Einsteinowi, chyba najsłynniejszemu naukowcowi. Pokazuje on dobrze, że najważniejsze jest rozwijanie swoich zainteresowań i tych bloków umiejętności, z których jesteśmy naprawdę dobrzy. Moim zdaniem Einstein był kinestetykiem. Miał trudności z pisaniem, nauczył się tego w wieku 9lat i prawdopodobnie można by nazwać go dzisiaj dyslektykiem. Wspomina się go jako trudnego ucznia, często przerywał nauczycielom, poddawał w wątpliwość ich tezy i sam udzielał enigmatycznych odpowiedzi. […] W dzisiejszym rozumieniu zdolności – Einstein był inteligentny, ale nie był przedsiębiorczy czy zaradny. Jeśli spotkalibyśmy go na naszym zlocie klasowym podziwialibyśmy go za jego geniusz, ale traktowalibyśmy trochę pobłażliwie. […]
Podsumowując, pragnę zachęcić wszystkich do poszukiwania w sobie czy u swoich dzieci kilku umiejętności, w których jesteśmy najlepsi i rozwijania ich do maksimum. Nie zmuszajmy dzieci do bycia najlepszymi ze wszystkich przedmiotów, bo mogą przegapić swoje pasje i prawdziwe zdolności. I zamiast im pomóc w życiu stworzymy z nich zagubionych przeciętniaków, ciągle niewiedzących, co tak naprawdę robią najlepiej. A jaka cecha twarzy w takim razie pozwala ocenić czy ktoś będzie przedsiębiorczy w późniejszym życiu? Jest to na pewno silnie szczęka i mocny podbródek. Silne i dobrze zaznaczone są gwarantem działania. Tam gdzie inni będą zastanawiać się i wahać, te osoby dawno zrobią już biznes.
Bo przedsiębiorczość, zaradność, umiejętność podejmowania ryzyka, decyzyjność, silna wola, zdolność nawiązywania i podtrzymywania kontaktów – tak potrzebne w życiu zawodowym są cechami osobowości. Z ocenami szkolnymi mają niewiele wspólnego.
Cały tekst „Prymus czy przeciętniak w szkole. Kto lepiej radzi sobie w dorosłym życiu?” – TUTAJ
Źródło: www.psychologiawygladu.pl
x x x
Portal „Parenting”
Anna Łajkowska, Na kogo wyrastają szkolni prymusi?