Foto:www.znp.edu.pl
Urszula Woźniak – Członek ZG ZNP, Prezes Oddziału ZNP Warszawa – Mokotów, Ursynów, Wilanów, Sławomir Broniarz – Prezes ZNP i Krzysztof Baszczyński – Wiceprezes Zarządu Głównego ZNP podczas dzisiejszej konferencji prasowej w ZG ZNP.
„Portal Samorządowy” zamieścił dziś (17 maja 2022 r.) – niezwłocznie po jej zakończeniu – informację o konferencji prasowej kierownictwa Związku Nauczycielstwa Polskiego. Oto jej fragmenty:
ZNP odrzuca propozycję nowelizacji Karty nauczyciela w wersji MEiN
Związek Nauczycielstwa Polskiego odrzuca propozycje nowelizacji ustawy Karta nauczyciela w wersji przedstawionej przez ministra edukacji i nauki Przemysława Czarnka. Z tej ustawy wynika brak strategii tworzenia spójnego statusu zawodowego nauczyciela – powiedział we wtorek prezes ZNP Sławomir Broniarz.
>Zmiana, której autorem jest minister Przemysław Czarnek, jest bardzo radykalna i dotyka wszystkich ponad 600 tys. zatrudnionych nauczycieli – powiedział Sławomir Broniarz.
>Najistotniejsze zmiany – jak powiedział prezes ZNP – dotyczą wchodzenia do zawodu młodych nauczycieli.
>Zwrócił uwagę, że zmiany zaproponowane przez MEiN, mają być realizowane „w bardzo skróconym wymiarze procesu konsultacji”. – Minister daje nam na to wszystko bardzo krótki czas – trzy tygodnie – powiedział Broniarz. […]
Najistotniejsze zmiany – jak powiedział prezes ZNP – dotyczą wchodzenia do zawodu młodych nauczycieli.
„Pan minister epatuje opinię publiczną stwierdzeniem, że następuje skrócenie okresu awansu zawodowego, tyle tylko, że nie dodaje przy tym, że to skrócenia ma charakter kosmetyczny i w zasadzie nie jest obudowane rzeczą najistotniejszą, czyli wzrostem wynagrodzeń nauczycieli, którzy mieliby wejść do tego zawodu” – stwierdził Broniarz.
„ZNP odrzuca propozycje nowelizacji ustawy Karta nauczyciela w wersji przedstawionej przez ministra edukacji i nauki Przemysława Czarnka, nie tylko z powodów formalnych, związanych z tym, że proces konsultacji jest dalece zaburzony (…), ale także dlatego, że zawiera w sobie wiele rozwiązań, których związek nie jest w stanie zaakceptować” – podkreślił. „Z tej ustawy wynika brak strategii tworzenia spójnego statusu zawodowego nauczyciela” – zaakcentował Broniarz.
Źródło: www.portalsamorzadowy.pl
x x x
Pełna informacja o tej konferencji (w tym plik filmowy) dostępna jest na stronie ZG ZNP. Oto dwa jej fragmenty:
ZNP negatywnie opiniuje projekt nowelizacji Karty Nauczyciela
[…]
Związek Nauczycielstwa Polskiego odrzuca projekt nowelizacji Karty Nauczyciela.
OPINIA ZNP
Związek Nauczycielstwa Polskiego negatywnie opiniuje projekt ustawy o zmianie ustawy – Karta Nauczyciela oraz ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (projekt z 29.04.2022 r.), podtrzymując tym samym nasze stanowisko prezentowane podczas prac Zespołu do spraw statusu zawodowego pracowników oświaty.
Przypominamy, że przedstawiciele ZNP nie uczestniczyli w pracach grupy roboczej powołanej w ramach ww. Zespołu, ponieważ wszelkie zmiany w awansie zawodowym nauczycieli powinny zostać poprzedzone szeroką konsultacją w środowisku nauczycielskim, a także powinny być powiązane ze zmianą systemu wynagradzania nauczycieli opartego o średnie wynagrodzenie w gospodarce narodowej, a nie o kwotę bazową. Takie jest oczekiwanie nauczycieli, którzy poparli obywatelską inicjatywę ustawodawczą w tym zakresie.
Należy podkreślić, że obecnie obowiązujący system awansu zawodowego nauczycieli, funkcjonujący w obrocie prawnym od 2000 r., poprzedzony był wielomiesięcznym procesem konsultacji z szeroko rozumianymi środowiskami społecznymi. […]
Powstaje więc pytanie o racjonalność zaproponowanej zmiany, skoro nie wydaje się, aby występowała konieczność wprowadzania dodatkowej obligacji dla nauczycieli w postaci prowadzenia dodatkowych konsultacji dla uczniów, wychowanków lub ich rodziców.
Należy zauważyć, że obowiązek przeprowadzania tego typu konsultacji wynika z treści art. 42 ust. 2 pkt 2 KN i z postanowień statutu danej jednostki systemu oświaty. Nauczyciel jest zobowiązany do realizacji tego typu czynności statutowych w ramach podległości służbowej.
Obecna praktyka funkcjonowania jednostek systemu oświaty, jak również praktyka wykonywania zawodu nauczyciela nie wskazuje, aby pojawiały się sygnały o trudnościach z wyegzekwowaniem ww. obowiązku od nauczycieli.
Zatem należy uznać, że zaproponowana regulacja jest próbą zakulisowego zwiększenia obowiązkowego pensum zajęć nauczycieli, bez zagwarantowania prawa do adekwatnego wynagrodzenia z tego tytułu.
Biorąc pod uwagę powyższe, Związek Nauczycielstwa Polskiego odrzuca projekt nowelizacji Karty Nauczyciela.
Z poważaniem,
Sławomir Broniarz
Prezes ZNP
Cały materiał „ZNP negatywnie opiniuje projekt nowelizacji Karty Nauczyciela” – TUTAJ
Źródło: www.znp.edu.pl
Źródło: www.youtube.com
Superbelfrzy, grupa niezwykle aktywnych nauczycieli i nauczycielek od ponad dwóch lat funkcjonuje w sieci, od grupy na Facebooku po blog, prowadzony społecznościowo przez wielu autorów. Na blogu można poznać część działań, opinii i przykłady dobrych praktyk edukacyjnych stosowanych przez Superbelfrów w takich obszarach jak realizacja projektów szkolnych, wykorzystanie gier w edukacji, narzędzia techniczne, wolne i otwarte oprogramowanie, e-learning.
Od niedawna Supebelfrzy organizują również webinaria, cykliczne szkolenia online poświęcone takim zagadnieniom jak odwrócona klasa, tworzenie stron internetowych, narzędzia TIK. Nagrania można obejrzeć w serwisie YouTube, a informacji o kolejnych należy szukać na stronie i profilu na Facebooku. […]
Źródło: www.otwartezasoby.pl
Postanowiliśmy dziś promować pierwszy z tej nowej serii – z 9 marca 2022 r. – którego problematyka wydała się nam niezwykle ważna i ponadczasowa: „Krytyczne podejście do źródeł podstawą pracy każdego pedagoga”. Oto jak został on zaprezentowany na stronie You Tube:
“Superbelfrzy nocą” powracają.
Serdecznie zapraszamy na pierwszy z cyklu webinarów “SuperBelfrzy Nocą – Akademia Młodego SuperBelfra”.
W co wierzyć? W co nie wierzyć? Gdzie i w jaki sposób weryfikować informacje? Jak przygotować uczniów do uważności w cyberprzestrzeni? Czym jest fake news? Czym jest farma trolli? W jaki sposób sztuczna inteligencja oraz nowoczesne technologie służą do tworzenia oraz rozpoznawania fałszywych treści?
O tym i o innych rzeczach związanych z rozpoznawaniem i weryfikowaniem informacji dowiecie się z naszego webinaru: “Krytyczne podejście do źródeł podstawą pracy każdego pedagoga”
Opowiedzą Wam o tym: Iwona Cugier i Beata Chodacka,[…]
Kliknij i zasubskrybuj nasz kanał: https://bit.ly/superbelfrzynoca
Webinar jest adresowany do wszystkich nauczycieli oraz studentów studiów pedagogicznych, chcących poszerzać swoją wiedzę i umiejętności w oparciu o doświadczenie i praktykę innych pedagogów.
O prowadzących:
Beata Chodacka – Nauczycielka informatyki w V LO i SP 33 w Krakowie. Współtwórczyni zbioru zadań z informatyki exeBOOK. Współtwórczyni i współorganizatorka projektu „Klasa z ECDL”. Koordynator Merytoryczny w Centrum Mistrzostwa Informatycznego przy AGH. Przewodnicząca Sekcji Informatyki Szkolnej przy PTI, Ambasadorka Genially i Wakelet. Członek grupy SuperBelfrzy RP.
Iwona Cugier – Członek grupy Superbelfrzy RP, pasjonatka nowoczesnych technologii i jej wykorzystania w nauczaniu i uczeniu się. Na Liście Honorowej Szerokiego Porozumienia na Rzecz Umiejętności Cyfrowych za działalność na rzecz rozwoju umiejętności cyfrowych w Polsce. Nauczycielka informatyki, trenerka, blogerka – autorka scenariuszy dot. programowania, kształcenia kompetencji cyfrowych, nauki zdalnej. […]
Oto plik na Yoy Tube z nagraniem tego webinarium:
Krytyczne podejście do źródeł podstawą pracy każdego pedagoga – TUTAJ
26 kwietnia 2022 r. – w formie online – odbyła się konferencja „Wsparcie szkół w działaniach wychowawczych w obliczu kryzysowych wydarzeń na świecie i w Polsce”. Zorganizował ją Instytut Profilaktyki Zintegrowanej (IPZIN) we współpracy z Ministerstwem Edukacji i Nauki w ramach programu Społeczna odpowiedzialność nauki. Przedstawiono tam wyniki badań IPZIN prowadzonych w szkołach (marzec − kwiecień 2022 r.) oraz konkretne narzędzia dostosowane do potrzeb pracy wychowawczej w szkołach.
Źródło: www.ore.edu.pl
Dopiero dzisiaj (16 maja 12022 r.) na stronie MEiN zamieszczono informację, zatytułowaną „Wsparcie szkół w działaniach wychowawczych w obliczu kryzysowych wydarzeń na świecie i w Polsce – podsumowanie konferencji IPZIN i MEiN”. Oto fragmenty tego materiału:
26 kwietnia br. odbyła się wspólna konferencja Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej i Ministerstwa Edukacji i Nauki. […] W konferencji online wzięło udział ponad 1 400 uczestników.
Podczas konferencji przedstawiono wyniki badań Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej (IPZIN). Zostały one przeprowadzone wśród ponad 35 000 uczniów, rodziców i nauczycieli w roku szkolnym 2021/2022, w tym w marcu-kwietniu br. Zaprezentowano także konkretne narzędzia wychowawcze i profilaktyczne związane ze wzmacnianiem kondycji psychicznej uczniów w okresie wojny i fali uchodźców wojennych.
Wśród przedstawionych narzędzi znalazła się bezpłatna aplikacja umożliwiająca placówkom dołączenie do Szkolnej inicjatywy profilaktycznej „Nawigacja w każdą pogodę”. Dzięki tej aplikacji szkoła może samodzielnie przeprowadzić badania diagnozujące sytuację środowiska szkolnego. Prezentację z wynikami otrzyma w ciągu 24 godzin. Aplikacja zawiera wiele inspiracji, gotowych scenariuszy zajęć dla młodzieży oraz warsztatów dla rodziców. Zostały one dostosowane do aktualnej sytuacji związanej z wojną i falą uchodźców. W aplikacji zarejestrowało się już ponad 1000 szkół.
Doświadczeniem związanym ze wspieraniem uczniów w czasie trwającego konfliktu zbrojnego w Ukrainie podzieliły się m.in. Lubelska Kurator Oświaty Teresa Misiuk oraz Śląska Kurator Oświaty Urszula Bauer. […]
Zapraszamy do wysłuchania nagrania z konferencji. [TUTAJ] W opisie można znaleźć transmisję podzieloną na kolejne wykłady i prezentacje.
Źródło: www.gov.pl
Uznaliśmy, że tekst jaki w sobotę 14 maja 2022 r. zamieściła na swoim fejsbukowym profilu Beata Owczarska powinien być jaj najszerzej upowszechniony – co niniejszym czynimy:
Hej Nauczycielu!
Pamiętasz ucznia, za którego nie dałbyś funta kłaków, takiego, co to z niego „nic nie wyrośnie” ?
Pamiętasz, ile razy był nieprzygotowany do zajęć, ile razy uciekał z Twojej lekcji? Pamiętasz, jak raz nawet dał dyla z domu, za co grozili mu poprawczakiem?
Miałeś, Nauczycielu, okazję, by spotkać go w dorosłym życiu?…
Jakie to było spotkanie? Rozmawialiście? Opowiadał Ci o swojej rodzinie, o firmie turystyki kwalifikowanej, o szczytach, na które się wspiął?
Chciał w ogóle z Tobą gadać?…
Masz przyjaciół wśród swoich absolwentów?
Pomyśl, za chwilę znów klasyfikacje, egzaminy, oceny…
Jaką ocenną miarą zmierzysz kogoś, kto nie odrobił pracy domowej albo nie nauczył się słówek?
Spróbuj, Drogi, zobaczyć w tym uczniu człowieka.
Powiedz mu, że cyferka to tylko formalny wymóg. Że to nie jest o nim, tylko o systemie szkolnym, i niech pamięta, że w życiu liczy się jego pasja, autentyczność, wiara w sens tego co będzie robił.
Może to przyszły poeta, może Twój przyszły agent od nieruchomości, może coach, albo terapeuta…
Masz jeszcze chwilę, żeby się zatrzymać i pomyśleć, co powiesz temu chłopakowi, gdy będziesz mu wręczać świadectwo…
Źródło: https://www.facebook.com/beata.owczarska.3
Z ponad tygodniowy „poślizgiem” czasowym prezentujemy tekst Asi Krzemińskiej „Czas młodych”, który zamieściła na swoim blogu 5 maja. Jednak informacje tam zawarte są nadal atrakcyjne i aktualne:
Praca metodą projektu jest tym, co lubię w edukacji najbardziej. Daje wolność wyboru, pozwala młodym ludziom na stanowienie o ostatecznym efekcie pracy, a przy okazji stwarza przestrzeń do zdobywania wiedzy. Między innym dlatego tak cieszy mnie powrót do zajęć stacjonarnych. Lubię patrzeć na interakcje, które mają miejsce podczas zajęć. Lubię obserwować, jak powstają nowe idee i jak są wcielane w życie.
Omawiając z młodymi ludźmi lektury zwracam szczególną uwagę na to, w jaki sposób dany tekst może wpłynąć na myślenie i postępowanie czytelników. Mniej dbam o szczegóły (sama zresztą nie mam pamięci do detali), bardziej koncentruję się na ogólnej wymowie. Często zadajemy sobie w klasie pytanie: dlaczego coś się stało, jak mogli czuć się bohaterowie, jakie skutki mogło przynieść określone postępowanie.
Czas młodych
W tych rozważaniach niezbyt często trzymamy się utartych szlaków. Niezbyt często sięgamy po gotowe pomysły, raczej na bieżąco kreujemy sytuację dydaktyczną (co nie oznacza, że nasze działania są bezcelowe i nieuporządkowane). Czasami w ramach pracy z tekstem powstaje film, innym razem lapbook, a jeszcze kiedy indziej karty bohaterów.
Tym razem postawiliśmy na stworzenie wirtualnego wydania czasopisma młodzieżowego. Dzieciaki połączyły się w kilkuosobowe zespoły i rozpoczęły pracę nad własnymi materiałami. Jedynym obowiązkowym elementem dla wszystkich grup był wywiad z głównym bohaterem powieści K. Ryrych “Bachor”. Pozostałe kolumny mogły zostać skomponowane przez uczniów zgodnie z własnym pomysłem i zainteresowaniami (choć listę podpowiedzi stworzyliśmy wspólnie). Już nie mogę doczekać się efektów tej pracy.
Mogłoby się wydawać, że taka praca, to nie praca. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie. Oprócz sprawdzenia umiejętności polonistycznych (językowych, ortograficznych i interpunkcyjnych) mam niezwykłą możliwość do kształtowania tzw. umiejętności przyszłości. Dzieciaki uczą się pracy w chmurze, ale również pracy zespołowej. Podejmują wyzwanie i stają się współodpowiedzialni za wyniki pracy. A do tego trenują swoje umiejętności informatyczne (w mojej ocenie ten element powinien być rozwijany na każdym ze szkolnych przedmiotów, bo to podstawa podstaw naszego życia).
Superkoderzy do dzieła
Między innymi z takich powodów ogromnie cieszę się, że powstają programy, dzięki którym młodzież może rozwijać swoje talenty w przyjazny, a dodatkowo zgodny z podstawą programową, sposób. Jednym z bardziej wartościowych są <Superkoderzy> od Fundacji Orange. Dzięki dostępnym czternastu ścieżkom edukacyjnym każdy znajdzie coś dla siebie. Zarówno młodsi jak i starsi uczniowie mają szansę na rozwój indywidualnych potrzeb i zainteresowań. Co ważne, uczniowie zdobywają wiedzę tak jak lubią – poprzez zabawę, eksperymenty, ciekawe zadania i pracę w grupie.
By wziąć dział w programie, wystarczy zgłosić szkołę (przygotować pracę zgłoszeniową i wypełnić formularz, który jest dostępny <TUTAJ>). A później już tylko czekać na wyniki. Najlepsze jest jednak to, że wcale nie trzeba być informatycznym specjalistą, by aplikować z uczniami do programu. Wystarczą dobre chęci i zapał, a dobra zabawa i rozwój są gwarantowane.
Jeśli macie ochotę, by pobawić się w reporterów przyszłości, stać się pogromcami języków lub cyfrowymi dj’ami koniecznie się zgłoście. Czasu jest niewiele, bo rekrutacja zostanie zamknięta 16 maja. A jeśli tym razem nie znajdziecie się na liście zakwalifikowanych, nie martwcie się. Zawsze możecie wykorzystać moje pomysły. Lub inne propozycje, których bardzo wiele znajdziecie w Sieci. Pamiętajcie, że przecież #razemMożemyWięcej.
Asia Krzemińska
Źródło: www zakreconybelfer.pl
Foto: ŁÓDŹ.PL[www.uml.lodz.pl]
Adam Sadowski i Kamil Piwowarski przed wejściem do Technikum nr 3 w Łodzi
Nie mogłem się powstrzymać przed realizacją pomysłu, aby dzisiaj napisać właśnie na ten temat felieton, pomysłu, który zrodził się gdy 11 maja zamieszczałem materiał zatytułowany „Łódzkie Technikum nr 3 – bogate w kreatywnych uczniów, biedne w kasę.”. Jego treścią była informacja, zaczerpnięta z portalu lodz.pl. o tytule „Kreatywna łódzka młodzież. Uczniowie reaktywowali szkolny radiowęzeł ”.
Przypomnę, że bohaterami tego tekstu jest dwóch uczniów III klasy Technikum nr 3 w Łodzi: Adam Sadowski i Kamil Piwowarski, których determinacja i wytrwałość po dwu latach zaowocowała ponownym uruchomieniem szkolnego radiowęzla.
Artykuł ten wywołał lawinę moich osobistych wspomnień o wydarzeniach sprzed 61 lat, z czasów, gdy byłem uczniem 3-letniego Technikum Budowlanego nr 1 w Łodzi. Opisałem ten fragment moich uczniowskich doświadczeń w Eseju wspomnieniowym: Lata 1959 – 1968 – od kandydata na murarza do marynarza, a konkretnie w jego części I – „Od ukończenia podstawówki do matury”. Oto fragment, opowiadający o mojej i kolegi Jurka Poprawskiego uczniowskiej inicjatywie – dotyczącej także prowadzenia szkolnego radiowęzła:
„Z tego okresu najlepiej zapamiętałem naszą wspólną inicjatywę wykorzystania szkolnego radiowęzła (głośniki były w każdej klasie, a na korytarzach po dwa) do nadawania w czasie długiej przerwy (20 minut) audycji „Jazz i poezja”. Proszę sobie wyobrazić, że udało się nam przekonać do tego pomysłu dyrektora! Jurek Poprawski najbardziej z nas interesował się muzyką nowoczesną, więc wziął na siebie obowiązek wyszukiwanie dobrych „kawałków” amerykańskiej muzyki, którą z przynoszonych przez niego płyt puszczał ze szkolnej radioli. Stała ona w… gabinecie dyrektora Hałłamejki. Był przy niej także mikrofon, przez który dyrektor wygłaszał swoje komunikaty. I przez ten mikrofon, w przerwach między jednym a drugim utworem muzycznym, ja czytałem wiersze.
Źródło: www.obserwatoriumedukacji.pl
Przypomnę, że była to jesień 1961 roku! A dyrektorem szkoły był osobnik o cechach dyktatora, z przeszłością majora LWP, który w lipcu 1944 roku, wraz oddziałami Armii Czerwonej, forsował rzekę Bug.
I teraz zobaczyłem fotki dwu młodych ludzi, bardzo zmotywowanych do swej idei, którzy – jak my wtedy – postanowili wzbogacić uczniowskie przerwy. Czytając tekst zamieszczony na stronie Łódź.pl można dojść do wniosku, że uczniowskie zaangażowanie w ten projekt nie spotkało się z równie mocnym wsparciem ze strony szkolnych władz. Z tekstu wynika, że „jedną sprawiedliwą” – była nauczycielka – pani Anna Płocka, której wsparcie okazało się kluczem – także w tym przenośnym tego słowa znaczeniu – do możliwości ich dalszej działalności.
Intuicyjnie czułem, że ów materiał nie oddaje całej prawdy. Zacząłem szukać innych źródeł, aby zdobyć wiedzę o tym jaka jest w tej sprawie rzeczywistość. I wtedy trafiłem na kolejne źródło informacji – tym razem na profilu niejakiej (bo nie udało mi się ustalić kim ta pani jest) Barbary Michalskiej. Oto ten post z 25 kwietnia:
Podczas jednego z projektów przy których działam, okazało się, że grupa chłopaków z Technikum nr 3 w Łodzi / Free3SU od 2-ch lat rozkminiała: co zrobić z RADIOWĘZŁEM szkolnym, żeby działał i ….właśnie wystartowali.
Bravo za determinację, współpracę i dążenie do celu![…]
[Źródło: www.facebook.com/barbara.michalska]
I to na profilu pani Michalskiej znalazłem link do Anny Płockiej, dzięki czemu mogłem nawiązać z nią kontakt i zdobyć kilka ważnych informacji. Po pierwsze, że jest ona zatrudniona w Technikum nr 3 w Łodzi jako nauczycielka teoretycznych przedmiotów zawodowych, a po drugie, i najważniejsze – uzyskać od niej taką oto informację:
To nie jest do końca tak, że szkoła nie kupi. Pani Dyrektor wyraziła chęć wsparcia finansowego, niestety dobry wzmacniacz to koszt 3-4 tyś. zatem próbujemy pozyskać środki z innych źródeł. Kombinujemy non stop – ja, uczniowie, Pani Dyrektor.
Koszty materiałów na naprawdę kabla pokryła rada rodziców. Chłopaki przynieśli paragony – Pani Dyrektor nalegała, że zwróci im koszty. Chłopcy mogą liczyć na wsparcie.
Wiadomo, ze szkoły potrzebują wsparcia z zewnątrz […]
Przyznam, że po tych dodatkowych informacjach jestem jeszcze smutniejszy, niż 11 maja. Bo z tego wynika, że nam w roku 1961, w peerelowskiej szkole z początkowych lat ery Gomółki, łatwiej było zrealizować nasz projekt szkolnego radiowęzła, niż dzisiaj Adamowi Sadowskiemu i Kamilowi Piwowarskiemu. Bo cóż z tego, ze dyrektorka Technikum nr 3 jest pełna dobrej woli i chęci, aby im pomagać, skoro – jak wiadomo – dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane.
Bo tym co dla całej tej sytuacji jest kluczowe, to owe tysiące złotych, które pozwoliłyby na zakup niezbędnego wzmacniacza. A w budżecie szkoły środków na taki wydatek nie ma…
Szkoda, że Urząd Miasta Łodzi potrafił nagłośnić ten temat na swoim portalu (i nie tylko, bo tekst ten był także opublikowany w wersji papierowej, kolportowanej „gdzie się da” jako DARMOWA GAZETA MIEJSKA ŁÓDŹ.pl w nakładzie 60 000 egzemplarzy!), a nikt tam nie wpadł na pomysł, aby szkole przekazać tę potrzebną kwotę.
Mam nadzieję, że może osoby czytające posty pani Barbary Michalskiej znajdą jakieś rozwiązanie tego problemu, czyli namówią jakiegoś sponsora, bądź kilku takich dobroczyńców, na wsparcie uczniowskiej inicjatywy …
Powodzenia, drodzy – Adamie i Kamilu!
Życzy nauczycielski emeryt, który sam kiedyś prowadził audycje w szkolnym radiowęźle…
Włodzisław Kuzitowicz
To w murach tego budynku działy się wszystkie opisane poniżej wydarzenia.
Jako człowiek konsekwentny – przedstawiam obiecaną w zakończeniu poprzedniej części rozdziału VIII., zatytułowanej „Jak pozyskiwałem środki na rozwój i unowocześnianie bazy szkoły” jego kolejną, już 4. część:
Co jeszcze udało mi się zdziałać w „Budowlance”
A .W obszarze dydaktyki i jej bazy
Zacznę od. kontynuacji wątku z pierwszej części tego rozdziału, gdzie opowiedziałem jak dotychczasową ofertę kształcenia ZSB nr 2 na poziomie technikum (technik budownictwa i technik technologii drewna) otraz zasadniczej szkoły zawodowej (murarz, malarz-tapeciarz, posadzkarz-glazurnik i stolarz) wzbogaciłem o klasy liceum technicznego w profilach: kształtowanie środowiska, leśnictwo i technologia drewna oraz profil społeczno-socjalny.
Kilka lat później pojawiła się jeszcze możliwość nauki w policealnym studium zawodowym (PSZ) – w drugim zawodzie: technik architekt. Bo gdy objąłem kierownictwo w ZSB nr 2 realizowane już było kształcenie w zawodzie technik budownictwa.
Ale zanim to było możliwe musieliśmy doprowadzić do dopisania tego zawodu do klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego. Jednak aby MEN mogło tego dokonać musiałem najpierw postarać się o to, aby do naszego ministerstwa wpłynął w tej sprawie wniosek z Ministerstwa Rozwoju Regionalnego i Budownictwa (MRRIB). Ale wcześniej musiał powstać opis takiego zawodu, uzasadnienie jego utworzenia oraz uzyskiwania go w formule PSZ. Dokument taki powstał w naszej szkole – opracował go zespół nauczycieli teoretycznych przedmiotów zawodowych, a ja – korzystając z kontaktów jakie zawarłem dzięki wizytom składanym tam w ramach kontaktów Zarządu Sekcji Szkół Budowlanych IP-HB – doręczyłem ten dokument komu należało w MRRiB i przekonałem o celowości dalszych działań tego resortu w naszej sprawie.
Kolejnym wzbogaceniem naszej oferty kształcenia było otwarcie w ZSZ klasy w zawodzie „monter instalacji i urządzeń sanitarnych”, co było konsekwencją całkowitej rezygnacji z kształcenia na poziomie zawodów robotniczych przez Zespół Szkół Energetyczno-Instalacyjnych przy ul. Kilińskiego 159. To dyrektor tej szkoły zdecydował, że będą tam kształceni tylko technicy. Po trzech latach od uruchomienia tego zawodu na poziomie ZSZ podjąłem decyzję o otwarciu 3-letniego technikum, w którym absolwenci tego zawodu mogli kontynuować naukę w zawodzie „technik urządzeń sanitarnych”. A skoro skompletowałem już nauczycieli w tej dziedzinie, to otworzyliśmy także technikum pięcioletnie, czym bardzo naraziłem się mojemu koledze – dyrektorowi ZSE-I – Januszowi Bębnowi.
Ostatnią nowością, której wprowadzenie przypominam sobie teraz, było zastąpienie kształcenia w zawodach robotniczych „malarz-tapeciarz”, glazurnik” oraz „monter suchej zabudowy” zawodem, łączącym wszystkie te kwalifikacje, o bardzo ładnej nazwie: „technolog robót wykończeniowych”.
x x x
Jako że od wyposażenia i uruchomienia pierwszych pracowni komputerowych minęło już kilka lat – przystąpiliśmy w roku 2002 r. do projektu „Pracownia internetowa w każdej szkole” w wyniku którego otrzymaliśmy 15 najnowocześniejszych komputerów oraz 4-ostanowiskowe multimedialne centrum informacji, które stanęło w ogólnodostępnym pomieszczeniu czytelni szkolnej biblioteki.
B.W obszarze warunków socjalno-bytowych
Jak już wspomniałem w poprzedniej części VIII rozdziału tych wspomnień, ważnym zadaniem jakie przed sobą postawiłem było pozyskiwanie środków pozabudżetowych, za które mogłem modernizować warunki socjalne szkolnego budynku. Jednym z pierwszych zadań jakie – stopniowo – udało się dzięki temu zrealizować była modernizacja szkolnych toalet, które nie zmieniły swego wyglądu i „wyposażenia” od początku istnienia tego budynku, czyli od 1960 roku!
Przy okazji modernizacji WC udało się wymienić część okien – równie starych i zniszczonych. W szczególnie złym stanie były okna od strony zachodniej budynku,i to nie tylko w toaletach. I te wymieniane byały w pierwszej kolejności. W jednym z WC nowe okna dostarczył i zamontował ich łódzki producent – firma „Petecki” – w ramach promocji, dzięki kontaktom nawiązanym podczas targów „INTERBUD”.
Prowadzone były także remonty adaptacyjne, dzięki którym zapomnianym dotąd, zapuszczonym pomieszczeniom, służącym często za graciarnię, przywracano funkcję pomieszczeń do zajęć lekcyjnych i pracowni. A wszystko to było możliwe bez dodatkowych kosztów dzięki temu, że prace te wykonywali nasi uczniowie pod kierunkiem nauczycieli zajęć praktycznych – w ramach praktycznej nauki zawodu.
Jednym z ciekawszych i wartych wspomnienia sposobów na remonty były organizowane w szkole kursy dla bezrobotnych, zlecane przez Rejonowe Biuro Pracy. Przy okazji jednego z nich – dającego kwalifikacje w zawodzie glazurnik – który prowadził jeden z naszych nauczycieli zajęć praktycznych, został zmodernizowany WC (męski) dla pracowników szkoły. Materiały niezbędne do realizacji tego celu szkoleniowego zakupione zostały ze środków RBP i w ten sposób to odnowienie szkolnej „infrastruktury” odbyło się całkowicie bezkosztowo. W podobnym trybie, ale w ramach kursu dla bezrobotnych do zawodu „malarz”, odmalowana została szkolna świetlica. Skąd takie kursy właśnie w naszej szkole? Przypomnę, że jej nowy dyrektor, zanim objął tę funkcję, był kierownikiem Wydziału Rynku Pracy w Wojewódzkim Biurze Pracy…
x x x
Przywołam jeszcze kilka wprowadzonych przeze mnie rozwiązań, wzbogacających lub modernizujących warunki pobytu uczniów na terenie szkoły.
Pierwszym takim rozwiązaniem było urządzenie dodatkowej szatni. Dotąd uczniowie mieli do dyspozycji klasyczne w polskich szkołach, zamykany boksy – pierwotnie działające na zasadzie „jede3n boks dla uczniów tego samego oddziału”. Niestety – klas przybywało, a boksów nie. Sytuacja dojrzała do zdecydowanej interwencji, gdyż w jednym boksie odzież wierzchnią wieszali uczniowie dwu, a czasami i trzech oddziałów! Zaczynali i kończyli lekcje b. często o różnych porach. Nawet obecność nauczyciela mającego ostatnią lekcję, który sprowadzał klasę i asystował podczas ubierania się uczniów, nie mogła zapobiec zdarzającym się coraz częściej kradzieżom. Koniecznością stało się zaradzenie tej sytuacji.
I takim rozwiązaniem stał się projekt „szatni za numerkami”. Powstała ona dzięki opróżnieniu i wyremontowaniu kolejnej graciarni, znajdującej się w suterenie – w sąsiedztwie boksów szatni. Aby pomieszczenie to mogło pełnić nową funkcję zostało wykonane specjalne okno od strony korytarza, zainstalowano tam odpowiednie, ponumerowane, wieszaki, zakupiono blaszane numerki i został utworzony dodatkowy etat szatniarza. Prawo do korzystania z tej szatni mieli słuchaczki i słuchacze PSZ oraz uczennice i uczniowie klas maturalnych. W godzinach popołudniowych oraz w weekendy szatnia ta obsługiwała studentki i studentów uczelni i szkół policealnych, którym wynajmowaliśmy pomieszczenia. Obsługę szatni opłacali wtedy – proporcjonalnie – podmioty wynajmujące.
Kolejną nowością i wzbogaceniem oferty było utworzenie siłowni w opróżnionej po wyprowadzeniu się kierowanego przez Janusza Moosa zespołu nauczycieli metodyków kształcenia zawodowego salki konferencyjnej. Została ona wyposażona w kilka najbardziej ulubionych przez młodzież urządzeń i wzbogaciła naszą bazę wychowania fizycznego. Także jako ofertę zajęć pozalekcyjnych.
Swoistym signum temporis było uruchomienie ogólnodostępnego, ale odpłatnego, punktu ksero. Cieszył się on dużym powodzeniem – nie tylko wśród naszych uczniów. Przede wszystkim zarabiał on na siebie podczas weekendów, gdy szkołę zaludniali studenci.
C.W obszarze pracy wychowawczej – ze szczególnym uwzględnieniem samorządu uczniowskiego
Wczoraj przed północą zamieszczono na stronie „Serwisu Samorządowego PAP” informację, której fragmenty prezentujemy poniżej:
Sejm odrzucił w czwartek większość poprawek Senatu do nowelizacji ustawy o systemie oświaty. Nowela dotyczy m.in. zasad przeprowadzania egzaminu ósmoklasisty i matury oraz zatrudnienia w szkołach pedagogów i psychologów.
Senat zaproponował do nowelizacji 11 poprawek. Sejm odrzucił 9 z nich, przyjął dwie poprawki.
Trzy z poprawek Senatu, odrzuconych przez Sejm, zmierzały do wykreślenia z noweli zapisów umożliwiających ministrowi edukacji i nauki ustanawiania programów inwestycyjnych, a także udzielania dotacji celowej na finansowanie lub dofinansowywanie kosztów realizacji remontów i inwestycji, w tym związanych z realizacja programów inwestycyjnych. […]
Senat zaproponował też wykreślenie z noweli przepisu określającego sposób ustalania wysokości wynagrodzenia za przedstawienie opinii lub ekspertyzy wykonanej na potrzeby szefa MEiN. Także ta poprawka została odrzucona przez Sejm. […]
Sejm odrzucił również pięć poprawek Senatu wydłużających do roku szkolnego 2024/2025, czyli o jeszcze jeden rok w stosunku do zapisów noweli, obowiązywania szczególnych zasad w zakresie przeprowadzania egzaminu maturalnego.
Sejm przyjął zaś dwie poprawki dotyczące przesunięcia wyznaczonych w nowelizacji terminów na realizację określonych w niej zadań administracji. Chodzi m.in. o ogłoszenie w „Monitorze Polskim” łącznej liczby etatów nauczycieli pedagogów, pedagogów specjalnych, psychologów, logopedów i terapeutów i ogłoszenia przez dyrektora Centralnej Komisji Egzaminacyjnej informatorów i aneksów. Senat opowiedział się za tym, aby terminy 1 maja br. i 15 maja br. zastąpić jednym terminem 13 czerwca br. […]
Cały tekst „Sejm odrzucił większość poprawek Senatu do nowelizacji ustawy o systemie oświaty” – TUTAJ
Źródło: www.samorzad.pap.pl
Oto zamieszczony wczoraj (12 maja 2022 r.) przez dr Marzenę Żylińską na jej fejsbukowym profilu post, który powinien dać wiele do myślenia także i innym nauczycielkom/om i dyrektorkom/om szkół:
Kiedyś postępem było wstawianie komputerów do szkolnych pomieszczeń, dziś ich usuwanie.
W I NSP w Gliwicach ze świetlicy usunięto komputery. Jaki jest efekt?
Nie jestem przeciwniczką nowych technologii, wręcz przeciwnie. Dodam, że nawet napisałam książkę dotyczącą ich mądrego stosowania w szkołach („Między podręcznikiem a internetem„). Więc proszę nie piszcie, że chcę wychowywać dzieci w skansenie. Nie chcę, ale uważam, że nowe technologie niosą z sobą wiele zagrożeń i powinny być wykorzystywane w szkołach (i w domach) z dużą rozwagą.
W I Niepublicznej SP nr 1 w Gliwicach nauczyciele zdecydowali się na usunięcie komputerów ze świetlicy. Jaki był tego efekt?
„Ostatnio zrobiliśmy całkowity remont świetlicy dla klas IV – VIII SP. Usunęliśmy komputery i stworzyliśmy nową przestrzeń. Dzieci obawiały się, jak to będzie. A brak komputerów wymusił nowe interakcje. Jest czas na rozmowy i gry edukacyjne. Wcześniej też mieliśmy w świetlicy gry, ale większość dzieci skupiała się przy komputerach. Ich usunięcie dużo zmieniło.”
Źródło: www.facebook.com/marzena.zylinska/
Foto: Patryk Ogorzałek/Agencja Wyborcza.pl[www.wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/]
Przemysław Czarnek – Minister Edukacji i Nauki
Dzisiaj rano na stronie „Gazety Prawnej” zamieszczono zapis rozmowy, jaką red. Paulina Nowosielska przeprowadziła z ministrem Przemysławem Czarnkiem. Jako że była to długa rozmowa – prezentujemy poniżej jedynie kilka jej fragmentów, odsyłając na stronę „Gazety Prawnej”:
Czarnek: Najchętniej doprowadziłbym do sytuacji, by do szkoły nie miała wstępu żadna organizacja pozarządowa [WYWIAD]
[…]
Rozmawiamy w trakcie matur. Jakich wyników się pan spodziewa?
Pójdzie lepiej niż w zeszłym roku. A to dlatego, że młodzież tegoroczna nie miała, jak w poprzednim roku, zdalnej nauki do samej niemal matury. Ten rok spędziła już w szkołach, w trybie stacjonarnym. Nauczyciele mieli więc z uczniami lepszy kontakt, mogli ich skuteczniej mobilizować. A wymogi egzaminacyjne są dokładnie takie jak poprzednio, czyli jeszcze z 16 grudnia 2020 r.
I nie ma części ustnej?
Tak, ona wróci w przyszłym roku, w nowej maturze. Choć są głosy, że należałoby z niej całkowicie zrezygnować.
Co pan na to?
Myślę, że poziom trudności matury i tak spadł już zdecydowanie. Dziś trudno porównywać go do tego z lat 90. XX w. To jest po części efekt poprzedniego rozbicia szkoły na 6-letnią podstawówkę, potem 3 lata gimnazjum i 3 lata liceum, innej siatki godzin, a po części też stopniowej rezygnacji z wymagań. Dlatego jestem za powrotem matury ustnej. […]
Po kilku kolejnych pytaniach związanych z maturami padły pytania o przyjmowanie do polskich szkół uczniów z Ukrainy:
[…] Ten rok to były rozwiązania ad hoc. Czy wiadomo, jak poukładać rok szkolny od września przy założeniu, że wojna się nie skończy, część uczniów z Ukrainy zostanie w Polsce na dłużej?
Przepisy dotyczące przyjmowania uczniów z Ukrainy, którzy w wyniku wojny znaleźli się w Polsce, nie wygasają z końcem roku szkolnego. Dziś mamy w naszym systemie edukacji ok. 200 tys. dzieci z Ukrainy, z czego ok. 40 tys. w przedszkolach. Międzynarodowe obserwacje pokazują, że około dwie trzecie uchodźców pozostaje po zakończeniu działań zbrojnych w miejscu, do którego wyemigrowali.
Czyli ile osób może znaleźć się w polskich szkołach we wrześniu?
Ciągle nie wiemy, co wydarzy się w kolejnych tygodniach. Gdyby analizować stan na tu i teraz, to liczymy, że w Polsce jest ok. 600 tys. dzieci w wieku szkolnym. Zostałoby ok. 300 tys., co oznacza, że do systemu może wejść jeszcze 150 tys. uczniów. […]
Następnymi po serii dociekliwych pytań o problemy wynikające w związku z włączaniem ukraińskich uciekinierów do polskiego systemu szkolnego były pytania o HiT:
[…] We wrześniu pojawią się w szkołach nowe przedmioty. Historia i teraźniejszość oraz przysposobienie obronne w nowej odsłonie.
W tym drugim przypadku chodzi o poszerzenie przedmiotu Edukacja dla bezpieczeństwa o takie elementy jak budowa broni w klasie ósmej szkoły podstawowej i strzelanie – od szkoły średniej.
To jest konieczność naszych czasów?
Tak. Weźmy to, co sam wyniosłem z lekcji przysposobienia z lat 90. Wiem, gdzie jest lufa, spust, jak się celuje, strzela. Widzimy, co się dzieje. Nie możemy się czuć bezwarunkowo bezpiecznie. Nasze wyobrażenia sprzed 10-15 lat, że nic i nikt nam nie zagraża, że armia jest
W dalszym ciągu tej rozmowy prowadząca ją redaktor Paulina Nowosielska płynnie przeszła od lekcji HiT do tematu udziału w szkolnej edukacji organizacji pozarządowych: