Na portalu „ŁÓDŹ.pl” zamieszczono dzisiaj informację o inwestycjach w sport szkolny:

Nowe szkolne hale sportowe powstaną w Łodzi. Miasto pozyskało dofinansowanie na poziomie prawie 10 mln na budowę 4 wielofunkcyjnych obiektów, z których już wkrótce będą mogli korzystać najmłodsi łodzianie. Wartość całej inwestycji to ponad 13 milionów złotych.

Inwestycje przy czterech łódzkich szkołach obejmą budowę wielofunkcyjnych, zadaszonych boisk o wymiarach od 420 do 800 metrów kwadratowych. Obiekty będą wyposażone m.in. w mobilne wirtualne strzelnice laserowe, we wszystkich powstaną też łazienki i szatnie, a każda hala zostanie w bezpieczny sposób połączona z budynkiem szkoły.

Hale powstaną przy czterech łódzkich placówkach edukacyjnych:

II Liceum Ogólnokształcącym,

Zespole Szkolno-Przedszkolnym nr 3, 

Szkole Podstawowe j Specjalnej nr 177 w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym nr 3

Integracyjnej Szkole Podstawowej nr 67.

Z nowych obiektów będą mogli korzystać też okoliczni mieszkańcy.

Źródło: www.lodz.pl

Oto post, zamieszczony w minioną sobotę (27 maja 2023 r.) na fb-profilu dr Tomasza Tokarza:

Uczę w liceum. I ostatnio doszedłem do wniosku, że właściwie sporej części licealistów nauczyciel w tradycyjnej roli nie jest potrzebny. Większość przedmiotów i tak jest im średnio przydatna, matury z nich nie piszą, a ogólne pojęcie z podstawy mogą zdobyć dzięki dostępowi do dobrej platformy edukacyjnej.

Matury… jest sporo dobrych repozytoriów, są arkusze z poprzednich lat. Rok przed maturą przyjdzie specjalista, zrobi kursy przedmaturalne i pomoże im się przygotować. Z tego, na co już będą zdecydowani.

Nie trzeba tu nawet robić jakiejś specjalnej rewolucji. Można utrzymać dotychczasowe przedmioty – tylko bez tradycyjnych lekcji

Wspomniana platforma, gdzie będą rozpisane lekcje na zadania załatwi sprawę. W dowolnym momencie w roku zdawaliby testy na podstawie przerobionych zadań, na podstawie których otrzymaliby ocenę klasyfikacyjną.

Zajęcia bardziej tradycyjne też by zostały, kilka godzin dziennie – ale już z rozszerzeń, czyli 3-4 przedmiotów, które by sobie sami wybrali. Mogliby je robić w szerszym zakresie. Uczniowie, których fascynuje biologia chodziliby na biologię, a miłośnicy historii na ten przedmiot.

Na tych zajęciach ćwiczyliby sobie także przydatne umiejętności – pracę w grupach, projekty, debaty, wystąpienia publiczne – w oparciu o materiał, których ich ciekawi.

Dodatkowo mieliby tutora, który pomógłby im wyznaczać i realizować cele. Każdy tutor miałby pod sobą grupkę uczniów.

Szkoła pozostałaby miejscem regularnych, codziennych spotkań, ale takim mniej formalnym. Z naciskiem na wspieranie samodzielnego (co nie znaczy: samotnego) rozwoju.

Zaoszczędzony czas mógłby zostać poświęcony na wolontariat oraz pracę zarobkową czy kursy językowe.

Źródło: www.facebook.com/tomasztokarzIE/

Źródło: www.wiadomosci.onet.pl

                                          Zleceniodawca, wykonawca i pierwszy tom dzieła

Oto fragmenty tekstu, zamieszczonego dzisiaj (30 maja 2023 r.) na „Portalu Samorządowym – Edukacja”:

Pierwsza część tego podręcznika wywołała burzę. A jest już druga

Prof. Wojciech Roszkowski napisał drugą część podręcznika do przedmiotu „historia i teraźniejszość” (HiT). W resorcie edukacji jest już wniosek o dopuszczenie go do użytku w szkołach. Pierwsza część tego podręcznika wzbudziła lawinę krytyki. […]

Wiele wskazuje na to, że i ta druga część podręcznika do HiT autorstwa prof. Roszkowskiego wywoła duże kontrowersje. Świadczyć może o tym choćby wypowiedź na ten temat – sprzed kilku dni – ministra edukacji Przemysława Czarnka.

– We wrześniu z całą pewnością czeka nas kolejny krzyk, dlatego że będzie druga klasa historii i teraźniejszości, i to obejmująca lata od 1980 do 2015, czyli bohaterami historii i teraźniejszości będą obecni politycy Lewicy, Platformy Obywatelskiej czy PSL-u. Na pewno spotka się to z wielkim krzykiem – powiedział minister edukacji i nauki w Telewizji Republika. […]

Na to, że druga część podręcznika wywoła burzę, wskazują również ministerialne wymogi, jakim miał odpowiadać ten podręcznik. Jak napisała Gazeta.pl, miała być w nim mowa m.in. o znaczeniu wyborów parlamentarnych i prezydenckich w 2005 r. w Polsce, o tragedii smoleńskiej z 2010 r., ale też o przystąpieniu naszego kraju do UE. Według ministerialnych wymogów podręcznik miał pokazywać też negatywne strony UE czy takie wątki, jak „wzrost pozycji Niemiec” oraz „kontrowersje ustrojowe i ideologiczne na forum instytucji unijnych”. Czyli w pewnym sensie oczekiwano określonego ujęcia tych tematów.

Resort oczekiwał też, że druga część podręcznika uwzględni takie pojęcia, jak „polityczna poprawność” czy „ideologia politycznej poprawności”. Biorąc pod uwagę rozbieżność tematów, a także liczne publiczne debaty o wielu przedstawionych problemach, można się spodziewać, że treść i tej książki będzie polaryzująca.

Cały tekst „Pierwsza część tego podręcznika wywołała burzę. A jest już druga”  –  TUTAJ

Źródło: www.portalsamorzadowy.pl/edukacja/

Na dzisiejszą (30 maja 2023 r.) poranną lekturę proponujemy tekst Anety Derdy, zamieszczony na stronie CEO. Poniżej jego obszerne fragmenty i link do pełnej wersji:

Wuefiści widzą więcej. Czego możesz dowiedzieć się o relacjach w klasie?

Jak prowadzić mądrą i skuteczną edukację włączającą? Warto wykorzystać wiedzę nauczycieli wuefu. Właśnie na zajęciach sportowych najłatwiej zaobserwować, jakie relacje łączą uczniów i które grupy są zagrożone wykluczeniem. Poznaj wnioski z naszych programów „Młodzi w Akcji – dla nauczycieli WF” oraz „Szkoła Demokracji – edycja z grantem”, które prowadzimy razem z biurem UNICEF ds. Reagowania na Potrzeby Uchodźców w Polsce. […]

Z naszych doświadczeń wynika, że zagrożeni wykluczeniem są szczególnie uczniowie i uczennice z doświadczeniem uchodźczym, problemami zdrowotnymi, w spektrum autyzmu, z diagnozą ADHD, pochodzące z rodzin zagrożonych ubóstwem, osoby LGBT+ i osoby chorujące na depresję

Mapa wykluczenia w szkołach nie ogranicza się do osób z niepełnosprawnościami lub w spektrum autyzmu. Szczególnie zagrożone wykluczeniem są dzieci z doświadczeniem uchodźczym. Dlatego ważnym elementem naszych programów było dostosowanie materiałów w taki sposób, by służyły one uczniom i uczennicom polskim, ukraińskim i z innych krajów. W każdej szkole objętej naszymi programami uczą się dzieci pochodzenia ukraińskiego.[…]

Wuef pokaże to, czego nie widać na lekcji. To właśnie na wuefie najłatwiej dostrzec, które dzieci i grupy są traktowane w sposób wykluczający

Nie przypadkiem zaadresowaliśmy nasze programy do nauczycieli i nauczycielek wuefu. To właśnie na zajęciach sportowych jak w soczewce można zaobserwować relacje w klasie i potrzeby społeczne uczniów i uczennic. Łatwiej też zauważyć osoby, które są w klasie wykluczane, pomijane lub z jakichś powodów same odsuwają się od rówieśników.

Wystarczy zwrócić uwagę, na to kto zawsze ćwiczy, a kto unika zajęć. W jakiej kolejności i przez kogo są wybierane osoby do zespołów? Kto łatwo rezygnuje, kto boi się oceniania, a kto ma problemy z agresją? Odpowiedzi na te i podobne pytania są istotną wskazówką dla całej rady pedagogicznej. Pokazują rzeczywistą hierarchię w grupie i wskazują, jak należy pracować z daną grupą.[…]

Mediatorzy klasowi, miejsca wyciszenia, różowa skrzyneczka, warsztaty integracyjne i inne działania sprawią, że szkoła stanie się bardziej włączająca

Chociaż programy i szkolenia jeszcze trwają, część uczestniczących w nich szkół już zaplanowała drobne lub znaczące zmiany w życiu szkoły, Dzięki nim szkoła stanie się bardziej otwarta.

Są to m.in.

-grupy mediatorów klasowych,

-miejsce w szkole, gdzie można się wyciszyć,

-różowa skrzyneczka w toaletach,

-cykliczne warsztaty integracyjne,

-skład i grafika sprawdzianów przyjazne osobom z dysleksję

i wiele innych, działań obejmujących zarówno poszczególne lekcje. A nawet pracę całej szkoły na przykład wymianę między nauczycielami wiedzy, doświadczeń i dobrych praktyk w pracy z uczniami ze specjalnymi potrzebami.

Dziewczynki wolą ćwiczyć w parach, chłopcy – w grupie. Czego jeszcze dowiedzieliśmy się od wuefistów o relacjach między uczniami?

Czytaj dalej »

Dzisiaj (29 maja 2023 r.) w godzinach popołudniowych na fanpage MEiN pojawiła się taka, krotka, informacja, zilustrowana zdjęciami:

Wiceminister Marzena Machałek wzięła udział w panelu eksperckim zorganizowanym przez Najwyższą Izbę Kontroli, który dotyczył wsparcia psychologicznego oraz opieki psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży

Źródło: www.facebook.com/ministerstwo.edukacji.nauki/

Naszą uwagę przykuło zwłaszcza trzecie z zamieszczonych tam zdjęć:

Dzięki temu dowiedzieliśmy się, że udział pani wiceminister był zdalny….

Ale dzięki tej szczątkowej informacji, postanowiliśmy poszukać pełniejszej informacji o tym wydarzeniu. W tym celu otworzyliśmy oficjalną stronę organizatora owego panelu – Najwyższej Izby Kontroli. Oto zamieszczony tam materiał:

Jak pomóc dziecku w kryzysie? Panel ekspertów w NIK o opiece psychiatrycznej

i psychologicznej dla dzieci i młodzieży

Przepełnione oddziały w szpitalach psychiatrycznych, braki kadry medycznej, braki w infrastrukturze, a przede wszystkim tragiczne statystyki, według których liczba samobójstw dzieci i młodzieży w Polsce z roku na rok rośnie, a próby podejmują coraz młodsi – to tylko niektóre z palących problemów, które były omawiane podczas panelu ekspertów w NIK.

W styczniu b.r. Delegatura NIK w Poznaniu zakończyła kontrolę doraźną pn. Opieka psychiatryczna i psychologiczna nad dziećmi i młodzieżą w województwie wielkopolskim, na podstawie której poznańska delegatura rozpoczęła dwie kontrole planowe: Opieka psychiatryczna nad dziećmi i młodzieżą oraz Pomoc psychologiczna i psychoterapeutyczna dla dzieci i młodzieży. W toku czynności kontrolnych przedstawiciele Izby postanowili zorganizować panel ekspertów, podczas którego zaproszeni goście podzielili się swoją wiedzą i doświadczeniami w obszarze psychiatrii i wsparcia psychologicznego. Do debaty NIK zaprosiła przedstawicieli organizacji rządowych i pozarządowych, instytucji publicznych i społecznych zajmujących się tą tematyką. Szczególnymi gośćmi panelu byli również pracownicy jednostek kontrolowanych, którzy opowiedzieli o wyzwaniach związanych z ich codzienną pracą i zaproponowali konkretne rozwiązania.

Uczestnicy wydarzenia wspólnie próbowali znaleźć odpowiedzi na takie pytania, jak:

– Co oznacza pomoc dziecku w kryzysie? Czy system opieki psychiatrycznej i psychologicznej w Polsce oferuje realną pomoc dzieciom i młodzieży w potrzebie? Czy system ten jest skoordynowany i zapewnia kompleksowe wsparcie?

– Jak wygląda współpraca pomiędzy rodzicami/opiekunami prawnymi a instytucjami odpowiedzialnymi za pomoc dzieciom i młodzieży? Czy wymieniają pomiędzy sobą niezbędne informacje, aby pomóc dziecku? Na jakie bariery w zakresie takiej współpracy i wymiany informacji napotykają podmioty zaangażowane w pomoc psychologiczną i psychiatryczną?

– Jak poradzić sobie ze stygmatyzacją w społeczeństwie dzieci i młodzieży w kryzysie psychicznym?

– Czy można zapewnić dzieciom i młodzieży profesjonalną pomoc psychoterapeutyczną w sytuacji gdy brakuje psychoterapeutów, a z drugiej strony zawód psychoterapeuty może w Polsce uprawiać osoba bez certyfikatu?

– Czy konieczne są zmiany w prawie, aby poprawić sytuację młodych pacjentów w kryzysie psychicznym?

To tylko część zagadnień, które poruszono na panelu ekspertów. Ponadto w ostatnim czasie zostały opublikowane wyniki doraźnej kontroli NIK dotyczącej systemu opieki psychiatrycznej i psychologicznej dla dzieci i młodzieży w woj. wielkopolskim. Natomiast wyniki kontroli planowych dotyczących opieki psychiatrycznej, psychologicznej i psychoterapeutycznej zostaną przekazane do publicznej wiadomości w III kw. 2023 r. Izba ma nadzieję, że wyniki tych kontroli wzbogacone o wiedzę i praktykę uczestników panelu będą miały realny wpływ na poprawę życia młodych pacjentów z problemami psychicznymi w Polsce.

Panel odbył się w siedzibie NIK w Warszawie przy ul. Filtrowej w poniedziałek 29 maja. Jego zapis jest dostępny w serwisie YouTube  –  TUTAJ

Źródło: www.nik.gov.pl/aktualnosci/

Dzisiaj (29 maja 2023 r.) w miejsce tradycyjnych tekstów pisanych przez praktyków, proponujemy kolejny po sobotniej propozycji zbioru akademickich rozpraw [Nauczyciel we współczesnej rzeczywistości edukacyjnej] tekst naukowca – profesora Bogusława Śliwerskiego, zaczerpnięty z jego bloga „Pedagog”.

Został on zamieszczony tam wczoraj i zilustrowany książką tegoż autora, co pozwala na założenie, iż  ów post jest swoistą „zajawką” tamtej publikacji:

                                         Demagogiczne, populistyczne zarządzanie szkolnictwem

Zastanawiam się nad tym, jak długo jeszcze będziemy tolerować w polskim szkolnictwie publicznym demagogię i pozoranctwo? Ile jeszcze lat musi upłynąć, ile jeszcze pseudoministrów edukacji będzie niszczyć ustrój szkolny, a wraz z nim strukturalne warunki realizacji procesu kształcenia, by nastąpiła wreszcie zmiana zorientowana na inwestowanie przez państwo w rozwój młodych pokoleń???

Na nic zdają się prace uczonych, których badania, studia i analizy są przecież finansowane ze środków publicznych, skoro sprawujący władzę od 1997 roku postanowili w ogóle nie uwzględniać wiedzy naukowej, a więc racjonalności kognitywnej, technicznej i emancypacyjnej do wspomagania rozwoju dzieci i młodzieży, ba, do autentycznego inwestowania także w oświatę dorosłych, bo poziom analfabetyzmu w Polsce jest coraz bardziej widoczny i dotkliwy nie tylko na szczeblach władzy, w obsadach centralnych instytucji itd.

Dopóki młode pokolenie nie przeprowadzi radykalnej, rewolucyjnej zmiany w naszym kraju, która w dziedzinie oświaty powinna być przecięciem pępowiny monopartyjnego nią zarządzania na rzecz usytuowania edukacji w centrum wszystkich innych reform w naszym państwie, a zatem traktowanej jako DOBRO WSPÓLNE, PONADPARTYJNE, OGÓLNOSPOŁECZNE, to będziemy z każdym kolejnym rokiem tkwić w tym nonsensownym, skutkującym stratami kryzysie społeczno-kulturowym.

Skoro jest polityczna i społecznie potrzebna zgoda w Polsce na to, by radykalnie zwiększyć nakłady państwa na obronność militarną kraju i Europy Zachodniej, to musi być równolegle pełna akceptacja na ten sam zakres OBRONY ALFABETYZACYJNEJ, a zatem i kulturowej naszego społeczeństwa. Analfabeci nie obronią naszych granic, bo będą jak w przypadku rosyjskich agresorów jedynie mięsem armatnim.

Polska potrzebuje nie tylko elit dla gospodarki, innowatyki technologicznej, komunikacji cyfrowej ze wszystkimi zagrożeniami i korzyściami tej ostatniej, potrzebujemy nie tylko perfekcyjnie wykształconych kadr  w służbie zdrowia i bezpieczeństwa, odpowiedzialnych i suwerennych w swych decyzjach profesjonalistów w sądownictwie, ale nie osiągnie tego, jeśli nadal będzie niszczony fundament, jakim jest EDUKACJA, WYKSZTAŁCENIE.

Polacy! Wyjdźcie z tych swoich ideologicznych baniek i zacznijcie myśleć o tym, jaką przyszłość oferuje socjopatologiczna i psychopatologiczna polska szkoła publiczna, którą zamierzacie swoimi wyborami podtrzymać w imię tego, czy ktoś jest z waszej bańki! Doprawdy, nie zmienią stanu polskiej edukacji obecni politycy, którzy jej kosztem chcą ponownie dostać się do Sejmu, do Europarlamentu, do władz samorządowych, bo myślą i działają na rzecz własnego interesu. Zdążą przepisać majątek na współmałżonkę/-a,  zanotują na plakatach wyborczych demagogiczne hasełka, by edukacja nadal była taką jak dotychczas.

ONI już się dorobili, a mają już rozbudzony „apetyt na czereśnie”, na „wisienki na torcie”.  Co zrobić, by to nasze dzieci dorobiły się wiedzy, umiejętności, rozwinęły swoje zainteresowania, talenty, uzdolnienia, by czuły się w szkole bezpiecznie i były w niej dowartościowane, docenione, by uzyskały w niej wsparcie. TO SZKOŁA POWINNA ZMIENIAĆ SIĘ DLA DZIECI A NIE DZIECI MAJĄ DOSTOSOWYWAĆ SIĘ DO PSEUDOSZKOŁY.

Źródło: wwww.sliwerski-pedagog.blogspot.com

P.s.  Dzisiejsze nocy profesor Śliwerski zamieścił kolejny post, który także polecamy Waszej uwadze:

Szkoła dla dziecka czy dziecko dla szkoły?

Foto: www.twitter.com

Barbara Nowak w Dniu Babci z wnuczką, którą jej córka urodziła jako osoba małoletnia – ze związku pozamałżeńskiego

Jako że wczoraj zaproponowałem do czytania taki obszerny materiał, dzisiaj postanowiłem napisać – jako rekompensatę –  (względnie) krótki felieton. Podzielę się w nim moimi refleksjami jedynie na temat informacji, którą przed paroma dniami podały niektóre media. A rzecz dotyczy znanego Wam przypadku  Jana Ryby –  od 2009 roku  dyrektora III LO w Krakowie, wobec którego Małopolska Kurator Oświaty chce postępowania dyscyplinarnego, mimo że to on w czerwcu ubiegłego roku poinformował Sąd Rodzinny w Tarnowie o możliwej przemocy, stosowanej przez matkę wobec uczennicy tej szkoły.

Więcej o tej sprawie w teście „Dyrektor liceum powiadomił sąd o sytuacji uczennicy. Kuratorium wszczęło sprawę wobec niego”, zamieszczonym na stronie TVN24  –  TUTAJ

Jeśli nie znacie sprawy to sobie doczytajcie. Ja dziś napiszę jedynie kila zdań o – przynajmniej dla mnie –  niewątpliwej sprawczyni tego absurdu – o Małopolskiej Kurator Oświaty –  Barbarze Nowak.

Jest to najbardziej znana kuratorka oświaty z wszystkich pełniących to stanowisko w Polsce ostatnich lat. Nie muszę chyba przypominać czym wsławiła się jako najwierniejsza realizatorka polityczno-koscielnej linii rządzącej partii i miejscowego arcybiskupa. Dla porządku podam namiar na jedno z licznych źródeł informacji o jej „numerach” – TUTAJ:

Mnie szczególnie zainteresowała, wcześniej mi nieznana, informacja o tym, że ta urodzona w Krakowie w 1959 r. osoba, która w 1982 r. ukończyła studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a dwa lata później  rozpoczęła pracę jako nauczycielka historii w Szkole Podstawowej nr 85 w Krakowi, która w 1992 roku wygrała konkurs na dyrektorkę tej placówki. W tym czasie ministrem edukacji  w rządzie Jana Olszewskiego był Andrzej Stelmachowski. Dyrektorką tej szkoły byłhttps://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,115167,23418307,barbara-nowak-jak-zaangazowana-dyrektorka-szkoly-zmienila.htmla do 2010https://www.miastopociech.pl/aktualnosci/kim-jest-barbara-nowak-i-dlaczego-nie-powinna-byc-dluzej-kuratorem-oswiaty-5-powodow roku, kiedy została radną Miasta Krakowa. Ale w szkole pozostała nadal – jako nauczyciela świetlicy – kierując szkołą nadal „z tylnego siedzenia”.

Z okresu pracy w szkole jej podwładni zapamiętali ją jako osobę, która bardzo dbała o uczniów. Jedną z takich historii z 2002 r. opisano na łamach „Gazety Wyborczej”, jak dyrektorka Nowak  zadzwonić wówczas do redakcji tej gazety z prośbą o podjęcie interwencji w sprawie bitego ucznia kierowanej przez nią szkoły. [Więcej – TUTAJ  i  TUTAJ]

Przywołałem te fakty z jej biografii, gdyż zastanowiła mnie w jej karierze ta ogromna zmiana: z dobrze ocenianej przez środowisko dyrektorki szkoły w heterę-kuratorkę, postrach małopolskich dyrektorek i dyrektorów szkół, o której można powiedzieć nie tylko, że jest  „bardziej święta od papieża”, ale i bardziej pisowska od prezesa Jarosława.

Bo, jak dotąd jedyną znaną mi korzyścią materialną, którą ma z tego awansu, to wyprowadzka z przyszkolnego mieszkania do nowego – przydzielonego jej przez… nie przez jej partię, a lewicową władzę Miasta Krakowa – na nowo wybudowanym osiedlu w Nowej Hucie – z czynszem 12,50 zl za m2…

Znaczy – ideowa osoba….

Włodzisław Kuzitowicz

P.s.

O sprawie „Małopolska Kurator Oświaty kontra Dyrektor III LO w Krakowie” napisał wczoraj na swoim blogu kolega Jarosław Pytlak  –  TUTAJ

Jako ze dzisiaj (w27 maja 2023 r.) sobota – proponujemy dłuższą lekturę. Tym razem prezentujemy fragment opracowania, wybranego przez nas (subiektywnie) z o wiele obszerniejszej pracy zbiorowej, z której będziecie mogli dowiedzieć się jak postrzegają i opisują zawód „nauczyciel” naukowcy akademiccy:

A P I S  T R E Ś C I

Anna Pogorzelska, Nauczyciel w warunkach zmian społecznych

– misja, służba czy zawód na rynku pracy

[…]

Społeczne role nauczycieli w warunkach zmienności społecznej

– misyjność, służba, zadaniowość czy…

[s. 67 – 76]

Zarysowane wyżej problemy życia środowisk społecznych, jak i indywidualnych losów, mają swoje przełożenie m.in., na systemy, za pomocą których państwo reguluje swoje funkcjonowanie. Chodzi o systemy polityczne, ekonomiczne, ochrony zdrowia, pomocy społecznej czy edukacyjne. Jak zauważa Joanna Szempruch, w kontekście dynamicznych zmian społecznych szkoła staje się miejscem nie tylko twórczego poszukiwania i samodzielnego konstruowania obrazu świata, ale staje się środowiskiem życia społecznego młodzieży przebiegającego według wzorów kulturowych wyznaczonych przez szkołę i jej społeczne otoczenie. Wokół niej tworzy się określony klimat społeczny związany z potrzebami i oczekiwaniami, hierarchią wartości i transmisją kulturową, komunikacją, reprodukcją ustalonego ładu społecznego. Coraz częściej postrzega się szkołę jako miejsce, w którym rozgrywa się większość relacji społecznych związanych z kulturą, rozpowszechnianiem wiedzy i informacji, aktywności sportowej czy miejscem, w którym świadczy się rozmaite usługi o charakterze edukacyjnym. Zwłaszcza w lokalnym wydaniu szkoła staje się płaszczyzną transgresji wiedzy teoretycznej, „lakmusową” przestrzenią społecznego kształcenia powszechnego, w której nadawany jest, przez rodzinę i szkołę, kształt osobowości społecznej młodych ludzi.

Każdy z nas „oddaje” społeczeństwu to, co od niego wziął w procesie wzrastania w to społeczeństwo w rodzinie, w szkole, wśród rówieśników (…) trzeba więc dobrze zdawać sobie sprawę z tego, co się wzięło. Lecz oryginalnego wkładu w dorobek społeczny możemy wnieść tylko tyle, ile możemy wypromieniować z własnej niepowtarzalnej indywidualności. Bez refleksji nad korzeniami tej indywidualności dla siebie nie zdefiniujemy i nie potrafimy sami określić.

[J. Szczepański, Korzeniami wrosłem w ziemię, Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1984, s. 8.]

Uznając szkołę za czynnik socjalizujący Zbyszko Melosik stwierdza, że:

… rozwija zaangażowanie jednostki na rzecz wartości społecznych i na rzecz wypełniania ról społecznych; wyposaża ją również w techniczne kwalifikacje i społeczne umiejętności”, będąc tym samym środkiem „podtrzymywania” systemu kulturowego. Edukacja jest jednak także – w jej funkcji selekcyjnej – środkiem dostarczania odpowiedniego „materiału ludzkiego” dla struktury społecznej.

 [Z. Melosik, Funkcjonalno-strukturalna interpretacja edukacji, [w:] T. Gmerek (red.),

Edukacja i stratyfikacja społeczna, Wydawnictwo Wolumin, Poznań 1993, s. 83.]

W kontekście opisywanej wyżej zmienności społecznej, refleksji wymaga problem ról nauczycielskich, zwłaszcza społecznych. Pojęcie roli społecznej sformułował Robert Merton. Jego zdaniem, każdy człowiek funkcjonujący w określonym środowisku społecznym posiada przypisaną przez to środowisko, rolę społeczną wynikającą z organizacji danego społeczeństwa. Stąd też „ Rola społeczna zakłada zbiór norm i wartości związanych z określoną pozycją społeczną”. Rola społeczna jest zatem wyznaczana w momencie obecności w strukturze społecznej, niezależna od woli jednostki wkraczającej fizycznie w społeczność, spójna z innymi rolami społecznymi. W opinii Krzysztofa Rubachy42 pełniona rola społeczna generuje normatywne postrzeganie oczekiwane wobec osób wykonujących dane role. Należy mieć na uwadze, że współcześnie pełnienie jednej roli jest niemożliwe. Każdy człowiek przynależy jednocześnie do wielu społecznie zróżnicowanych kategorii, grup i struktur społecznych. Społeczną rolę nauczyciela można też przedstawić jako system normatywnych powiązań pomiędzy jednostką a częścią środowiska społecznego. Jak pisze Florian  Znaniecki, system ustala funkcję społeczną, czy zespół obowiązków, któremu jednostka musi sprostać, warunkuje jej jaźń społeczną, tj. obraz tego, czym winna być w oczach innych i dla siebie jako istota cielesna i psychiczna: ustanawia jej stan socjalny, czyli zespół praw, jaki ma jej przyznawać dany krąg społeczny oraz ustala jej funkcję społeczną. Rozpatrywanie roli społecznej, jak zauważa K. Rubacha, z perspektywy organizacji społecznej, kładzie nacisk na możliwe statusy, wokół których każdy człowiek wypełnia swoją rolę. Rodzi to oczekiwania dotyczące zachowań w stosunku do osób wykonujących dane role. Dla identyfikacji roli społecznej nauczyciela ważne jest rozróżnienie między jednostką a społeczeństwem. Rola indywidualna staje się wypadkową społecznych nakazów roli i subiektywnej interpretacji przepisu przez jednostkę. Kontynuując ten wątek można też, za Iwanem Illichem, stwierdzić, że „W strukturze systemu oświatowo-społecznego nauczanie stapia się z przydziałem ról społecznych”.

Prezentowane wyżej opinie dają podstawę, aby wysnuć wniosek, że na status społeczny roli nauczyciela wpływ może mieć pozycja w hierarchii społecznej nauczyciela, zespół normatywnych zobowiązań, subiektywna interpretacja przepisu roli przez nauczyciela oraz potrzeby i oczekiwania zewnętrznego środowiska. Fenomenem społecznej aktywności nauczyciela, jego relacji z uczniami i społecznymi grupami środowiskowymi, jego podmiotowej i przedmiotowej działalności zawrzeć można w idei przywództwa edukacyjnego, gdzie rola społeczna jest podstawą aksjologiczną, warunkiem innowacji kulturowej i pedeutologiczną afirmacją autorytetu. Henryka Kwiatkowska46 patrząc na nauczyciela z perspektywy podmiotowego sposobu bycia w świecie, wskazuje na trzy sposoby jego zawodowego funkcjonowania. Pierwszy z nich to bycie w roli, gdzie wykonanie przepisu roli jest tożsame ze spełnieniem nauczycielskich zobowiązań zawodowych.

Czytaj dalej »

Foto: www.facebook.comhttp:

Dzisiaj na portalu Łódź Nasze Miasto zamieszczono materiał o nietypowej inicjatywie w Zespole Szkół Rzemiosła w Łodzi. Oto jej obszerny fragment i kilka z zamieszczonego tam obszernego albumu zdjęć (w liczbie 39 fotek) na których – wbrew tytułowi – nie ma nawet jednej obrazującej nauczycieli:

Dzień bez plecaka w Zespole Szkół Rzemiosła w Łodzi. Zobaczcie, w co się spakowali uczniowie i nauczyciele.

Mamy zdjęcia i film

[…]

Piątek, 26 maja 2023, w Zespole Szkół Rzemiosła w Łodzi, był dniem bez plecaka. Kto podjął wyzwanie – zostawił w domu plecak czy szkolną torbę – i przyszedł z książkami w… czymś, co generalnie do pakowania się na lekcje nie służy. A w tej kwestii pomysłowość i kreatywność młodzieży nie zna granic.

Zobaczcie zdjęcia z Dnia bez plecaka w Zespole Szkół Rzemiosła w Łodzi – TUTAJ

Najbardziej zaskoczył Kuba, który plecak zamienił na… fragment karoserii samochodu! Koncepcja była doskonale przemyślana i nietypową „torbę” można było nawet założyć na ramię.

– Uczniowie mieli wiele pomysłów – widziałam osobę z futerałem od gitary i z szufladą – mówi Katarzyna Król, nauczycielka matematyki i informatyki. – Ktoś przyszedł z transporterem dla kota, a ja sama dziś spakowałam niezbędne rzeczy do chlebaka, także rezygnując z torby.

– Przyszedłem z bardzo wyjątkową walizką, która należała do mojego pradziadka – mówi jeden z uczniów – Marcin Sobalski. – Jest rodzinie cały czas, jako cenna pamiątka. Wykonana została ze skóry. Pradziadek pewnie z nią podróżował, a ja wykorzystałem ją tę okazję.

Diana, Klaudia i Zuzanna z klasy I technikum także porzuciły plecaki. Postawiły na pudełko, plastikową skrzynkę i koszyk na zakupy. – Nie za bardzo są wygodne do noszenia rzeczy do szkoły, ale zawsze to jakaś odmiana i można wykazać się kreatywnością – mówią.

– Zależy nam, aby w szkole uczniowie czuli się dobrze, aby coś się działo i było wesoło – mówi Marcin Józefaciuk, wicedyrektor Zespołu Szkół Rzemiosła. – Dzień bez plecaka po raz pierwszy mieliśmy w ubiegłym roku i wtedy też zabawa była świetna, a kreatywność uczniów nas zaskoczyła. I tym razem zaprezentowali nowe pomysły.

Dzień bez plecaka – skąd ten pomysł?

Dzień bez plecaka był hitem właśnie przed rokiem, kiedy to w łódzkich szkołach zapanował prawdziwy szał z nim związany. Organizowały je i podstawówki, i szkoły średnie, a uczniowie prześcigali się w pomysłach, w co się spakować. A im bardziej nieoczywista to była rzecz tym lepiej – na przykład suszarka na pranie, na której wisiały zeszyty, taczka, nosidełko dla niemowląt czy pudełko na tort.

W tym swoistym wyzwaniu chodzi właśnie o element zaskoczenia, wywołanie szczerego uśmiechu i dobrą zabawę. Towarzyszy mu robienie setek zdjęć, kręcenie filmików i dzielenie się nimi w social mediach. Właśnie w internecie uczniowie wyśledzili międzynarodowy dzień bez plecaka – na tik toku, na instagramie.

Pomysł na wydarzenie dotarł do nas z Ameryki. Tam obchodzony jest No BackPack Day. W takim dniu dzieci w Stanach Zjednoczonych idą do szkoły bez plecaków, niosąc podręczniki i przybory w rękach. Dzień ma głębszy sens – ma podnieść świadomość tego, że na świecie żyją miliony uczniów, którzy muszą pokonywać wiele kilometrów z rzeczami pod pachą lub w worku plastikowym, bo nie stać ich na tornister ani plecak. Inicjatorką upowszechniania tej świadomości wśród rówieśników i samego dnia bez plecaka stała się Mongai Fankam, która jako dziecko jeździła z mamą na misje do Afryki. W Kamerunie spotkała dzieci w takiej właśnie sytuacji. Jako dorosła już osoba, działa na ich rzecz organizując wiele akcji wsparcia w ramach No BackPack Day.

Wszystkie zdjęcia Krzysztof Szymczak

Źródło: www.lodz.naszemiasto.pl

Kontynuując informację, zamieszczoną wczoraj, że RPD zamierza kontrolować szkoły, które zostały wskazane przez uczniów w rankingu szkół przyjaznych LGPT+. „Portal Samorządowy – Edukacja” zamieścił dzisiaj (26 maja 22026 r.) tekst, z którego dowiedzieć się o reakcji organizatorów na  akcję Mikołaja Pawlaka. Oto jego fragmenty:

Szkoły przyjazne LGBTQ+ szykują się na kontrole i zbroją w przepisy

W związku z zapowiedziami Rzecznika Praw Dziecka o kontrolach w szkołach przyjaznych LGBTQ+, organizatorzy Rankingu Szkół Przyjaznych LGBTQ+ przygotowali tarczę prawną dla szkół. To narzędzie dla dyrekcji, aby odeprzeć kontrole i uzasadnić, że działania antydyskryminacyjne wpisują się w prawo w szkole. […]

W odpowiedzi na te działania organizatorzy Rankingu przygotowali Tarczę Prawną dla szkół. To zbiór artykułów prawnych dla takich szkół.

Tarcza Prawna opiera się na dokumentach prawa polskiego i międzynarodowego, między innymi na : Konstytucji RP, Deklaracji Praw Człowieka, Deklaracji Praw Dziecka, ustawie Prawo oświatowe oraz Karcie nauczyciela

Założeniem Tarczy Prawnej jest to, że szkoły przyjazne LGBTQ+ działają zgodnie z prawem i wywiązują się z obowiązków wychowawczych. Takie założenia poparli: Marta Golbik, przewodnicząca zespołu parlamentarnego ds. dzieci i młodzieży, Dorota Łoboda, przewodnicząca komisji edukacji w Radzie Warszawy oraz profesor Marek Konopczyński z Wolnej Szkoły.[…]

Dla wszystkich szkół, które mogą być dotknięte kontrolami, organizatorzy Rankingu Szkół Przyjaznych LGBTQ+ przewidują wsparcie prawne. Z kolei dla młodych ludzi przygotowany został pakiet pomocy psychologicznej.

– W trosce o dobrostan psychiczny młodych osób wychodzimy z propozycją oferowania pomocy psychologicznej. Program Rośnij w Siłę umożliwia udział w bezpłatnych konsultacjach psychologicznych realizowanych przez certyfikowany i doświadczony zespół Avigon.pl. Młodzież może otrzymać niezbędną pomoc w takich obszarach jak: depresja, lęk, uzależnienie, agresja, fobie, komunikacja w życiu, molestowanie, motywacja, myśli samobójcze, niska samoocena, przemoc, transpłciowość, zaburzenia odżywiania, zespół paniki itp. Spotkania ze specjalistą odbywają się za pomocą wideorozmowy. Możliwe jest skorzystanie z maksymalnie pięciu konsultacji przez jedną osobę – mówi Magdalena Antolczyk, koordynatorka wsparcia psychicznego w Fundacji GrowSPACE.https://www.portalsamorzadowy.pl/edukacja/rzecznik-praw-dziecka-bedzie-kontrolowal-szkoly-przyjazne-lgbt,464220.html

Cały tekst „Szkoły przyjazne LGBTQ+ szykują się na kontrole i zbroją w przepisy”  –  TUTAJ

Źródło: www.portalsamorzadowy.pl/edukacja/