Oto fragmenty publikacji, zawierające podstawowe informacje o dzisiejszym egzaminie maturalnym z  j. polskiego, zaczerpnięte z portalu trojmiasto.pl :

Foto: Jacek Koślicki/Trojmiasto.pl[www.nauka.trojmisto.pl]

Matura 2023 z polskiego. Znamy tematy, publikujemy arkusze

[…]

Arkusze egzaminacyjne matura 2023 i matura 2015 – język polski

Do egzaminów maturalnych przystąpiło dziś niemal 280 tys. osób w całym kraju. W 2023 r. egzamin maturalny jest przeprowadzany w dwóch formułach. Niespełna 158,5 tys. napisało nową maturę w formule 2023, z kolei niemal 114 tys. pisało starą maturę w formule 2015.

Matura w formule 2023 to pierwszy egzamin dojrzałości, do którego przystąpią absolwenci 4-letnich liceów – pierwsze roczniki, które uczęszczały już do 8-letniej szkoły podstawowej (po reformie szkolnictwa). Jednocześnie maturę napisali dziś również absolwenci szkół średnich pamiętający jeszcze gimnazjum.

Publikujemy arkusze egzaminacyjne – Matura 2023

Arkusz egzaminacyjny – matura język polski – Formuła 2023:

    Zobacz test  –  TUTAJ

    Zobacz wypracowanie  –  TUTAJ

Arkusz egzaminacyjny – matura język polski – Formuła 2015:

     Zobacz test  –  TUTAJ    

    Zobacz wypracowanie  –  TUTAJ

Cały tekst „Matura 2023 z polskiego. Znamy tematy, publikujemy arkusze” –  TUTAJ

Źródło: www.nauka.trojmiasto.pl

Poniżej zamieszczamy fragment zapisu rozmowy z przewodniczącym CKE dr Marcinem Smolikiem, w którym poinformował on o dodatkowych zabezpieczeniach paczek z testami, wysyłanymi do szkół, aby w ten sposób  przeciwdziałać „przeciekom”, a także o swojej opinii na temat stopnia trudności egzaminu maturalnego:

Szef CKE Marcin Smolik: To będzie pierwsza matura w nowej formule egzaminacyjnej

Foto:www.edukacja.rp.pl/oswiata/

Dr Marcin Smolik – dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej

 […]

Co roku pojawiają się przecieki maturalne. W tym roku zdecydowaliście się na pewne zabezpieczenia, które mają temu zaradzić. Co to za rozwiązania?

Najszczęśliwsi bylibyśmy gdyby egzaminy maturalne były chronione ludzką uczciwością. To zawsze jest najlepsza ochrona. Niestety poprzednie lata pokazują nam, że zdarzają się dyrektorzy, którzy otwierają przesyłki po ich otrzymaniu, a potem przekazują cześć zadań swoim uczniom. W tym roku zdecydowaliśmy się na trzy sposoby zabezpieczenia przesyłek. Pierwszym są obserwatorzy delegowani przez CKE do obserwacji przebiegu egzaminu. Drugi sposób to kontrola nienaruszalności pakietów.  Będziemy dzwonić do losowych szkół i prosić dyrektorów o połączenie się z nami przez jakiś komunikator i okazanie paczek, w których są egzaminy. To nie jest oznaka naszego braku zaufania do dyrektorów, tylko próba ochrony nienaruszalności materiałów egzaminacyjnych. Do części paczek włożono nadajniki. W momencie otworzenia takiej paczki przed czasem CKE zostanie powiadomione, że konkretna paczka została otworzona.

Paczki wysyłaliście do szkół losowo, czy mieliście jakieś podejrzenia? Od dawna słyszy się, że najpewniejsze informacje co do egzaminów mają uczniowie z Podlasia.

Nie ma pewności co do tego, że do przecieków w poprzednich latach dochodziło na Podlasiu. Tak wynika z informacji przekazywanych mi przez policję. Jednak znamy szkoły, w których dochodziło do nieprawidłowości. I właśnie do nich będziemy dzwonić i wysyłać paczki z nadajnikami. Ale też do innych losowo wybranych szkół. […]

Od jakiegoś czasu mówiło się o tym, że matura jest zbyt łatwa, i może należy zwiększyć próg zdawalności. Zgadza się pan z tym?

30 proc. z pięciu egzaminów to nie jest aż taka błaha sprawa. Pamiętajmy, że próg zdawalności nie decyduje o przyjęciu na studia, bo tu mają znaczenie wyniki z poziomu rozszerzonego. Zmiana patrzenia na podstawę programową zmienia również postrzeganie na próg 30 proc. Uzyskanie 30 proc. z maksimum, a nie minimum całkowicie zmienia jego interpretację.

Rozmowa została przeprowadzona na antenie News24 w ramach programu „Wieczór publicystów” Rzeczpospolitej

Cały zapis rozmowy z Marcinem Smolikiem „Szef CKE Marcin Smolik: To będzie pierwsza matura w nowej formule egzaminacyjnej”  –  TUTAJ

Źródło: www.edukacja.rp.pl/oswiata/

”Obserwatorium Edukacji” przyłącza się do życzeń Centrum Edukacji Obywatelskiej:

Źródło: www.facebook.com/fundacjaCEO/

Oto kalendarz pisemnych egzaminów maturalnych „Matura 2023”

 Źródło: www.perspektywy.pl/portal/

Więcej szczegółów o terminach tegorocznych egzaminów maturalnych  –  TUTAJ

Źródło: www.sztetl.org.pl

Obraz „Uchwalenie Konstytucji 3 Maja” autorstwa Kazimierza Wojniakowskiego pochodzący z 1806 roku. Olej na płótnie; Muzeum Narodowe w Warszawie

Przed rokiem, z okazji kolejnej rocznicy uchwalenie Konstytucji 3 Maja, zamieściliśmy tekst i nagranie pieśni „Mazurek 3 Maja”, zaczynający się od słów „Witaj majowa jutrzenko…”

Rok wcześniej – 3 maja 2021 roku zamieściliśmy tekst zatytułowany „230 lat polskiego parlamentaryzmu utopijnego”. Natomiast 3 maja 2019 roku zaproponowaliśmy naszym Czytelniczkom i Czytelnikom tekst „O tym, że świętujemy dziś początek końca niepodległości Polski”.

Dzisiaj udostępniamy dwa teksty, których autorki podjęły temat roli ostatniego króla Polski – Stanisława Augusta Poniatowskiego w procesie przygotowania i uchwalenia tego – nowatorskiego jak na owe czasy – aktu prawnego. Aby Was zainteresować – poniżej przytaczamy jedynie fragmenty tych tekstów, sugerując skorzystanie z linków, kierujących do ich pełnych wersji:

Stanisław August Poniatowski i Konstytucja 3 Maja

Sprawa autorstwa Konstytucji 3 Maja bardzo długo pozostawała niejasna, a to wskutek przygotowywania jej w dużej tajemnicy oraz – po zakończeniu obrad Sejmu Wielkiego – celowego zatarcia tej kwestii w źródłach. Najważniejsze z owych źródeł – obszerny traktat O ustanowieniu i upadku konstytucji polskiej 3 maja 1791 roku z 1793 r. – problem autorstwa celowo przedstawiało w sposób niejednoznaczny. […]

Na podstawie pism i memoriałów Ignacego Potockiego o jego kontaktach z królem od grudnia 1791 r. począwszy, a dalej na podstawie tekstów kolejnych wersji późniejszej Ustawy Rządowej, Rostworowski ustalił kilka zasadniczych faktów. Po pierwsze stwierdził, że nie istnieje iunctim między Konstytucją 3 Maja, a „Projektem do Formy Rządu”, który od jesieni 1789 r. przygotowywał Ignacy Potocki (z pewnym udziałem pozostałych członków Deputacji do Formy Rządu), i który Deputacja przedłożyła sejmowi na początku sierpnia 1790 r. „Projekt do Formy Rządu” okazał się takim gniotem, że po kilku miesiącach dyskusji nad nim w sejmie sam autor niefortunnego tekstu doszedł do wniosku, że z tej mąki chleba nie będzie. Ponieważ obóz Potockiego równocześnie przegrał wybory poselskie z 16 listopada 1790 r., wyłaniające drugi komplet posłów, a zwycięzcą okazał się król, marszałek litewski podjął męską decyzję. Zwrócił się mianowicie do Stanisława Augusta z ofertą (pierwsza wizyta Potockiego na Zamku miała miejsce 4 grudnia 1790 r.), by zechciał przygotować projekt konstytucji, jakiej potrzebowała Rzeczpospolita. […]

Król podjął wyzwanie i w ciągu kilku tygodni wypracował projekt ustawy zasadniczej. Był on gotowy może już około 20 grudnia 1790 r., na pewno zaś 10 stycznia 1791. Jego kolejna wersja, przepisana przez Piattolego na czysto, istniała najpóźniej 20 stycznia 1791 i zawierała już pewne zmiany inspirowane przez Ignacego Potockiego. Nad tą wersją między monarchą, Ignacym Potockim i pośredniczącym między nimi Piattolim toczyła się dalsza dyskusja, w wyniku której Potocki doprowadził do osłabienia monarchistycznego charakteru królewskiego pierwowzoru (m. in. zwiększono przewagę sejmu nad rządem). Zapewne już wówczas nieoficjalnie w dyskusji tej brał udział także marszałek sejmu Stanisław Małachowski, czyli praktycznie jego sekretarz, ksiądz Hugo Kołłątaj. […]

Stanisław August chciał sfinalizować sprawę konstytucji tuż po uzgodnieniu zasadniczego jej projektu, tj. na początku kwietnia 1791 r. Pozostali twórcy doprowadzili do odroczenia sprawy. Już wcześniej (w lutym 1791 r.) ustalone zostało między nimi, że dla łatwiejszego przeforsowania projektu w sejmie król nie będzie występował jako jego twórca, lecz przyjmie go od sejmujących. Od kwietnia zajęto się stopniowym rozszerzaniem grona wtajemniczonych do kilkudziesięciu osób. Miały się one stać obrońcami projektu po wniesieniu go do izby sejmowej. Wszystko to czyniono w głębokiej tajemnicy, z obawy, by wskutek przedwczesnego ujawnienia trwających jeszcze prac nie narazić ich na storpedowanie przez obóz konserwatywny, a także jego zagranicznych popleczników, przede wszystkim Rosję. Dopiero w przeddzień wprowadzenia projektu do sejmu zdecydowano się ujawnić go szerokiemu gronu potencjalnych zwolenników – w nocy z 2 na 3 maja 1791 r. 102 członków sejmu podpisało tzw. asekurację, deklarując w niej gotowość wspierania projektu ustawy zasadniczej w sejmie. Nazajutrz nastąpiła „rewolucja 3 maja”. […]

Prof. Zofia Zielińska

Cały tekst „Stanisław August Poniatowski i Konstytucja 3 Maja” – TUTAJ

Źródło: www.muzhp.pl

x          x          x

Czyjego autorstwa jest Konstytucja 3 Maja z roku 1791?

[Zapis rozmowy Ewy Zientarskiej (Muzeum Historii Polski) z dr Anną Rosner  (Instytut Historii Prawa Wydziału Prawa i Administracji UW)]

[…]

–Kto był autorem Konstytucji?

–Ustalenie autorstwa tekstu Konstytucji nie było łatwe – przez wiele lat opierano się na sugestywnych pamiętnikach Juliana Ursyna Niemcewicza, a późniejsze dzieło „O ustanowieniu i upadku Konstytucji 3 maja” minimalizowało udział króla w pracach nad Ustawą. Dzięki ustaleniom Emanuela Rostworowskiego wiemy, że w początku grudnia 1790 roku Stanisław August podyktował pierwszą wersję tekstu Piattolemu. Projekt ten przedstawiony został następnie marszałkowi nadwornemu litewskiemu Ignacemu Potockiemu, marszałkowi sejmowemu Stanisławowi Małachowskiemu i Hugonowi Kołłątajowi.

To ich uwagi pozwoliły na sformułowanie końcowej redakcji, której autorem był zapewne właśnie Kołłątaj. Analiza treści projektów pokazuje, iż ostateczny tekst był kompromisem między koncepcjami króla i Potockiego, ale wielu historyków skłania się do wniosku, że przeważyła ta, którą forsował Stanisław August (…).

Koncepcja Stanisława Augusta w dużej części inspirowana była obserwacją ustrojowej praktyki angielskiej. We Francji w przededniu uchwalenia konstytucji we wrześniu 1791 roku toczyła się żywa dyskusja na temat zasad ustrojowych, która była znana polskim reformatorom i bez wątpienia przez nich wykorzystywana. Inspiracją był także wzór amerykański. Można więc powiedzieć, że polska Ustawa Rządowa znalazła się w kręgu rodzącego się światowego konstytucjonalizmu.[…]

Cały tekst „Czyjego autorstwa jest Konstytucja 3 Maja z roku 1791?”  – TUTAJ

Źródło: www.wpr.pl

Flaga Polski

Towarzyszy nam często: przy okazji świąt narodowych, na zawodach sportowych, wszędzie tam, gdzie chcemy zademonstrować naszą narodowość. Skąd się wzięła, jaka jest historia biało-czerwonej flagi? Słowo flaga pochodzi z języka niemieckiego i oznacza rodzaj chorągwi. Jak twierdzą znawcy symboli, jest najważniejszą chorągwią. Chorągiew jest zapewne najstarszym rozpoznawczym znakiem bojowym. […]

W charakterze barw narodowych biały i czerwony pojawiły się po raz pierwszy w 1792 r. podczas obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja. Damy wystąpiły w białych sukniach przepasanych czerwonymi szarfami, a panowie nałożyli biało-czerwone szarfy. Obradujący w czasie powstania listopadowego Sejm Królestwa Polskiego w dniu 7 lutego 1831 r. uznał biel i czerwień za barwy narodowe.

Biało-czerwonymi kolorami witano w Niemczech żołnierzy powstania listopadowego, udających się na emigrację. Biało-czerwone kokardy przypinali uczestnicy walk o niepodległość. Żołnierze powstania styczniowego 1863 r. zakładali biało-czerwone opaski. Pierwszą manifestacją, w czasie której niesiono biało-czerwone flagi, był pochód w Warszawie w 1916 r. z okazji 125. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja.

Po odzyskaniu niepodległości Sejm Ustawodawczy w dniu 1 sierpnia 1919 r. uchwalił ustawę o godłach i barwach narodowych, w której napisano: Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolory biały i czerwony, w podłużnych pasach, równoległych, z których górny ˗ biały, dolny zaś ˗ czerwony. […]

Źródło: www.muzhp.pl/pl/c/2224/flaga-polski

Więcej o fladze Polski  –  TUTAJ   i   TUTAJ

Dodatkowo istnieje obowiązek wywieszania flagi w Dniu Flagi Rzeczypospolitej Polskiej 2 maja.

Podstawa prawna

Ustawa z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 441 i 1669)

Tak świętowano dzień 1 Maja przed 50-om laty

Foto: Archiwum Fotofantazja[www.dzienniklodzki.pl]

A taką formę świętowania tego dnia Polacy lubią dzisiaj najbardziej:

Foto: www.pl/article/art_id,29516-101/

Gdy zamieszcza się felieton w przededniu Święta Pracy, co w aktualnych okolicznościach równa się z tzw. „długim weekendem”, nie wypada proponować Czytelniczkom i Czytelnikom długiego tekstu. W zasadzie nie powinien to być także tekst „ciężki” merytorycznie. Tyle tylko, że nie potrafię wymyślić o czym mógłbym – według tych kryteriów – napisać, aby cały czas pozostać w obszarze moich, i osób czytających, zainteresowań, czyli w obszarze polskiej edukacji.

Jedyny pomysł jaki przyszedł mi na myśl, aby był „wilk syty i owca cała”, to „Szkodliwość psychospołeczna pracy domowej, zadanej uczniom na okres długiego weekendu”. Tyle tylko, że nie mam w „tym temacie” nic do napisania…

Cóż mi pozostało? Podjąć, acz w możliwie „lżejszym stylu”, temat minionego tygodnia, czyli informację ministra Czarnka o planach likwidacji Karty Nauczyciela i zastąpieniu jej nowym aktem prawnym, regulującym prawa i obowiązki nauczycielek i nauczycieli AD 2024https://wyborcza.pl/7,75398,29700830,co-sie-moze-kryc-za-pomyslem-likwidacji-karty-nauczyciela-srodowisko.html

Cytując wypowiedzi m.in. rzeczniczek obu głównych nauczycielskich związków zawodowych,  informację o tym projekcie pana  ministra skomentowała „Gazeta Wyborcza”,  w wydaniu z piątku 28 kwietnia br., zamieszczając tam tekst autorstwa Karoliny Słowik p.t. „Co kryje się za pomysłem likwidacji Karty nauczyciela”, który w e-wersji ma tytuł „Co kryje się za pomysłem likwidacji Karty nauczyciela. Środowisko już się domyśla”.

Zacytuję tylko jeden fragment tego tekstu:

„Po co politycy chcą likwidować ten dokument? ZNP uważa podobnie, jak Lidia Mazur: szukają oszczędności. – To próba rozwiązania trudnej sytuacji: braków kadrowych, niewystarczającej subwencji i obniżania jakości kształcenia. Ta ekipa nie ma pomysłu na to, jak sytuację usprawnić, a pomysły mają oszczędnościowe. Samorządy będą mogły zatrudniać nauczycieli o niższych kwalifikacjach za mniejsze stawki, nie wypłacać dodatków, zatrudniać nauczycieli czasowo. Nie będzie regulacji jak do tej pory, które istnieją w interesie dziecka – podkreśla Kaszulanis (rzeczniczka ZG ZNP).”

Natomiast mnie pod wpływem tych informacji uruchomiła się lawina wspomnień o mojej wychowawczo-nauczycielskiej drodze zawodowej, realizowanej w ramach kolejnych aktów prawnych, regulujących tę profesję. Po sięgnięciu do zasobów Internetu upewniłem się, że kiedy zaczynałem pracę w charakterze wychowawcy w domu dziecka 1 września 1972 roku, stałem się pracownikiem resortu Oświaty i Wychowania, którego status zawodowy regulowany był  Ustawą „Karta praw i obowiązków nauczyciela”. Weszła ona w życie 1 maja tego samego roku. To w oparciu o zawarte tam ustalenia mój tydzień pracy wynosił 36 godzin, mój urlop w wymiarze 6 tygodni należał mi się w dowolnym terminie – po uzgodnieniu tego z kierownictwem placówki. Natomiast ustawa ta nie zawierała konkretnych regulacji dotyczących wynagrodzenia, a jedynie zapis Art. 23: „Wysokość stawek uposażenia zasadniczego, dodatków, wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe, zasady zaszeregowania i awansowania oraz przyznawania dodatków do uposażenia nauczycieli i nauczycieli akademickich określa Rada Ministrów  w drodze rozporządzenia.”

I w oparciu o ten akt prawny, nie odczuwając żadnych dolegliwości ni szykan, przepracowałem do 30 września1975 roku w placówkach opieki nad dzieckiem, a od 1 października – jako nauczyciel akademicki w Instytucie Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Łódzkiego. Bo owa ustawa obowiązywała także w obszarze szkolnictwa wyższego.

Pamiętam, że w okresie tzw. „karnawału Solidarności” zainicjowano prace nad nową wersją ustawy regulującej całość pragmatyki zawodowej –  ale regulujących status pracowniczy  wyłącznie nauczycieli szkolnych i pozostałych pracowników placówek oświatowo-wychowawczych. I pamiętam także – nie tylko moje – zaskoczenie, kiedy w kilka tygodniu po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego dowiedziałem się, że z dniem 1 lutego 1982 roku obowiązuje nowa Karta nauczyciela, uchwalona przez Sejm 26 stycznia tego roku. Zainteresowanych jej pierwotnym kształtem odsyłam do lektury  –  TUTAJ

I od tamtej daty, aż do przejścia na emeryturę 31 sierpnia 2005 roku, pod „rządami” tej ustawy,  pracowałem jako wychowawca w młodzieżowym ośrodku wychowawczym (4 lata), byłem nauczycielem-metodykiem w IKN ODN w Łodzi (1 rok), kierowałem (w roli dyrektora) działalnością Wojewódzkiej Poradni Wychowawczo-Zawodowej (4 lata), dyrektorowałem przez ostatnich 12 lat zespołowi szkół budowlanych. I jakoś nie odczuwałem potrzeby jej zmiany…

Spytacie dlaczego przywołuję te historyczne fakty?  Aby w ten sposób uzasadnić mój końcowy wniosek – tezę tego felietonu:

Dla zawodu nauczycielskiego nawet Jaruzelski i jego ludzie z okresu stanu wojennego nie byli tak groźni, jak obecna ekipa PiS-u z Przemysławem Czarnkiem – fanatykiem-ministrem, w którego ręce dostał się połączony resort edukacji i nauki.

Włodzisław Kuzitowicz 

Dzisiaj proponujemy kilka fragmentów obszernego opracowania autorstwa Sylwii Żmijewskiej-Kwiręg, zamieszczonego na portalu Centrum Edukacji Obywatelskiej, podejmującego ciągle aktualny temat oceny zachowania. Warto także zapoznać się z całym tym tekstem:

Foto: www.pafw.pl

Sylwia Żmijewska-Kwiręg

Najwyższy czas na zmiany w ocenie

[…]

Zarzuty wobec oceny zachowania są formułowane od wielu lat. Nie jest sprawiedliwa i obiektywna. Nie uwzględnia naturalnych predyspozycji i ograniczeń ucznia. Nie służy systematycznemu rozwojowi i zwiększaniu u ucznia samoświadomości własnych zachowań. Ma też małe znaczenie dla samych młodych ludzi. Z analizy wiemy, że jest też „przeceniania” w polskim systemie. W innych europejskich systemach edukacyjnych, jeśli w ogóle występuje, to w formie oceny opisowej.

W Polsce w praktyce szkolnej (bo nie z powodu implikacji prawnych) jest wystawioną 2 razy w roku szkolnym oceną klasyfikacyjną. Jest oparta na kryteriach formułowanych w szkolnych statutach na podstawie 7 obszarów wskazanych w Ustawie o systemie oświaty oraz  Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 lutego 2019 r. w sprawie oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy w szkołach publicznych. 

Jest najczęściej wypadkową obowiązującego w szkole systemu punktacji zachowań ucznia, wpisywanych na bieżąco uwag i subiektywnej oceny nauczyciela, która z nich wynika, a także oceny koleżeńskiej i samooceny ucznia. Sprowadziliśmy więc dziś ocenę zachowania do jednorazowych interakcji, w których są punkty, uwagi, kary i nagrody, a na koniec niewiele mówiąca ocena wyrażona słownie.

I to właśnie ta ocena wyrażona słownie wydaje się ważniejsza niż sam proces dochodzenia do niej. Jest oceną wysokiej wagi np. w klasie ósmej, gdy ma wpływ na “czerwony pasek” i wynikające z niego punkty przy rekrutacji.

Sama ocena w niewielkim stopniu służy temu, by uczeń:

-lepiej rozumiał obowiązujące normy i ich znaczenie w jego życiu osobistym i społecznym;

-wzmacniał pozytywną postawę ucznia w stosunku do siebie i innych;

-rozwijał osobistą refleksję nad tym, co jest dobre dla niego i grupy;

-podejmował samodzielne i odpowiedzialne działania budujące jego relacje z innymi oraz dające poczucie wpływu i sprawczości.

Kryteria oceny zachowania formułowane na podstawie zapisów z prawa oświatowego są dla uczniów abstrakcyjne i niezrozumiałe

Według zapisów prawa oświatowego ocena zachowania uwzględnia następujące obszary:

1) wywiązywanie się z obowiązków ucznia;
2) postępowanie zgodne z dobrem społeczności szkolnej;
3) dbałość o honor i tradycje szkoły;
4) dbałość o piękno mowy ojczystej;
5) dbałość o bezpieczeństwo i zdrowie własne oraz innych osób;
6) godne, kulturalne zachowanie się w szkole i poza nią;
7) okazywanie szacunku innym osobom.

[…]

Szkoła może wdrożyć ocenianie kształtujące w ocenie zachowania

Co jeszcze może zrobić szkoła, by ulepszyć system wystawiania oceny zachowania?

Czytaj dalej »

W minioną środę (26 kwietnia 2023 r.) na stronie MEiN zamieszczono informację o wystąpieniu wiceminister Marzeny Machałek podczas Europejskiego Kongresu Gospodarczego. Oto ten tekst i jedna z zamieszczonych tam fotografii:

W Katowicach trwa 15. edycja Europejskiego Kongresu Gospodarczego. W panelu „Edukacja dla gospodarki” wzięła udział wiceminister Marzena Machałek. […]

Foto: www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/

Wiceminister Marzena Machałek podkreślała potrzebę dostosowania kształcenia zawodowego do potrzeb obecnego i przyszłego rynku pracy. Zaznaczyła, że rozwój technologii zmienia funkcjonujące już profesje i wymusza powstawanie nowych zawodów: – 60 proc. dzieci, które są teraz w szkołach, będzie pracować w zawodach, których jeszcze nie ma, dlatego musimy uczyć szerokich, przekrojowych kompetencji.

Sekretarz Stanu w MEiN wskazała, że wprowadzona w 2019 r. reforma kształcenia zawodowego zakłada ścisłą współpracę szkół i pracodawców. Przypomniała, że zostały wprowadzone regulacje, które ułatwiają naukę zawodu w rzeczywistych warunkach pracy: – Stworzyliśmy pewne zachęty dla pracodawców: odpisy podatkowe, staże uczniowskie – wyliczała.

Mówiąc o zmianach w kształceniu zawodowym, wiceminister wskazała także na prognozę zapotrzebowania na pracowników na krajowym i wojewódzkim rynku pracy, która przeciwdziała bezrobociu wśród absolwentów szkół branżowych i techników.

Źródło: www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/

x          x          x

Więcej o czym podczas owego panelu mówiła wiceminister Machałek można przeczytać w zamieszczonym dzisiaj (28 kwietnia 2023 r.)  na „Portalu Samorządowym – Portalu dla Edukacji” w materiale Bogdana Bugdalskiego, którego fragmenty przytaczamy poniżej:

Młodzież wróciła do szkół kształcących w zawodach. Reforma się udała

[…]

Szkolnictwo zawodowe odzyskało utraconą renomę – takiego zdania jest Marzena Machałek, sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki, pełnomocnik rządu ds. wspierania wychowawczej funkcji szkoły i placówki, edukacji włączającej oraz kształcenia zawodowego. […]

– Obecnie 58,5 proc. uczniów po szkole podstawowej wybiera kształcenie branżowe i techniczne. To dużo więcej niż średnia w UE. Trzeba obalić mit, że absolwenci nie wybierają kształcenia zawodowego – stwierdziła wiceminister na XV Europejskim Kongresie Gospodarczym w Katowicach, podczas dyskusji na temat kierunków kształcenia średniego i wyższego w kontekście potrzeb rynku.

Podkreśliła jednocześnie, że reforma szkolnictwa zawodowego jest zbieżna z zaleceniami Komisji Europejskiej, które zostały sformułowane w Europejskim Roku Umiejętności 2023. Można więc powiedzieć, że je wyprzedziła.

– W reformie nie ograniczyliśmy kształcenia ogólnego w szkołach branżowych i technicznych. Czyli nasze szkoły nie zamykają drogi do dalszego kształcenia. Nie mamy się czego wstydzić. Jeśli ktoś ma inne plany na życie, to wybór kształcenia zawodowego nie jest drogą jednokierunkową. Może wybrać inną ścieżkę kształcenia i takie są też zalecenia KE – wskazała. […]

W panelu pt. „Edukacja dla przyszłości”, oprócz wiceminister Marzeny Machałek, uczestniczyli: Zdzisława Dacko-Pikiewicz, rektor Akademii WSB w Dąbrowie Górniczej; Magdalena Stryja, rzecznik Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji; Janusz Michałek, prezes zarządu Katowickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej; Piotr Moncarz, Adjunct Professor, Uniwersytet Stanforda, współzałożyciel i przewodniczący US-Polish Trade Council, wiceprzewodniczący, główny technolog XGS Energy Inc.; Marek Rocki z Instytutu Rozwoju Gospodarczego; Tomasz Trawiński, prorektor ds. infrastruktury i promocji, Politechnika Śląska.

Dyskusję moderował Marek Zając, publicysta, dyrektor stacji telewizyjnej Polsat Rodzina.

Cały tekst „Młodzież wróciła do szkół kształcących w zawodach. Reforma się udała” – TUTAJ

Źródło: www.portalsamorzadowy.pl/edukacja/

Wczoraj (27 kwietnia 2023 r.) dr Marzena Żylińska poinformowała na swoim Fb profilu o kolejnej szkole, która przystąpiła do „Budzących się Szkół”:

Jak zmienia się SP im. Mikołaja Kopernika w Wierzchosławicach (woj. kujawsko-pomorskie).

Zobaczcie, ile zmian wprowadzili już nauczyciele! Byłam w tej szkole i jestem pod ogromnym wrażeniem ich profesjonalizmu, odwagi,  kreatywności i dojrzałości metodycznej! Tacy nauczyciele naprawdę mogą zmienić szkołę, sprawić, by była przyjaznym miejscem, w którym uczniowie mogą się efektywnie uczyć.

Bo efektywność to jeden z dwóch celów Budzącej Się Szkoły. Chodzi o to, by uczniowie się w szkole efektywnie uczyli, żeby LUBILI się uczyć, by pracowali w oparciu o motywację wewnętrzną i żeby mieli możliwość czerpania satysfakcji ze swojego rozwoju. […]

Oto plik filmowy na YouTube o tej szkole:

Jak zmieniamy naszą szkołę w Wierzchosławicach – TUTAJ

Źródło: www.facebook.com/marzena.zylinska/