Jak zapewne zauważyli stali i regularni czytelnicy OE – w minionym tygodniu szczególną uwagę – udokumentowaną aż dwoma materiałami – skupiłem na przebiegu XII Zjazdu Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. I jeszcze nie powiedziałem „w tym temacie” ostatniego słowa. Dlatego dzisiaj uchylę rąbka tajemnicy i opiszę kilka faktów, które są wytłumaczeniem takiego mojego zainteresowania Polskim Towarzystwem Pedagogicznym.
Nie wszyscy wiedzą, że PTP powstało wiosną 1981 roku.Bo młodsi wiekiem nie pamiętają, że był to czas , nazwany „Karnawałem Solidarności”, który trwał od sierpnia 1980 roku, czyli od podpisania porozumień sierpniowych, do 13 grudnia 1981 roku, kiedy wprowadzono stan wojenny. Polskie Towarzystwo Pedagogiczne w dniu 19 marca 1981 roku zostało wpisane do rejestru stowarzyszeń i związków, a 24 kwietnia tego roku odbył się zjazd członków-założycieli. Uczestniczyło w nim 30 osób oraz 13 członków Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. W trakcie zjazdu, w drodze tajnego głosowania, wybrano władze Towarzystwa. Na Przewodniczącego został wybrany Mikołaj Kozakiewicz. A skąd wiem, że wybór władz odbył się w trybie tajnego głosowania? Bo byłem – jako nauczyciel akademicki, zatrudniony w Katedrze Pedagogiki Społecznej UŁ, który należał do grona założycieli Łódzkiego Oddziału PTP, delegatem na ten zjazd. I zostałem zgłoszony do komisji skrutacyjnej liczącej głosy, i pod protokołem wyników głosowania jest mój podpis.
Od tamtego wydarzenia minęło kilka lat, nadszedł rok 1989, i w konsekwencji porozumień „Okrągłego Stołu” i w wyniku czerwcowych wyborów, kiedy – jak to ogłosiła w głównym wydaniu Dziennika Telewizyjnego Joanna Szczepkowska – „skończył się w Polsce komunizm”! Trzeba było jeszcze paru lat, aby nowe władze PTP zorganizowały, w dniach 10 – 12 luty 1993 roku, w Rembertowie, w budynku zlikwidowanej w 1990 roku Akademii Sztabu Generalnego, I Ogólnopolski Zjazd Pedagogiczny, pod bardzo charakterystycznym dla tego czasu tematem wiodącym – „Ewolucja tożsamości pedagogiki”. W tym wydarzeniu także uczestniczyłem, już jako dyrektor Wojewódzkiej Poradni Wychowawczo-Zawodowej, ale także członek reaktywowanego (po obumarciu tego zorganizowanego w 1981 roku) Łódzkiego Oddziału PTP, którego przewodniczącym został – wtedy doktor – Bogusław Śliwerski. I to jego „Maluchem” – wraz z nim – tam pojechałem.
Od tamtego czasu minęło ponad 32 lata, w pamięci pozostało mi tyko jedno wspomnienie. Jest nim wystąpienie profesora Heliodora Muszyńskiego z UAM w Poznaniu. Było to tak znaczące wystąpienie, gdyż Muszyński, który był autorem słynnej książki „Ideał i cele wychowania” , która stanowiła teoretyczny fundament dla ówczesnych władz oświatowych, tych pod rządami ministra Jerzego Kuberskiego, które usiłowały w polskich szkołach (i nie tylko – także w związkach młodzieży) realizować ideał wychowania socjalistycznego, wygłosił tam coś na kształt skruchy i próbował usprawiedliwić się z tej kolaboracji z „systemem” – deklarując swe „nawrócenie”.
I w jeszcze jednym Ogólnopolskim Zjeździe Pedagogiczny uczestniczyłem – ale już nie jako członek PTP. Był to VII Ogólnopolski Zjazd Pedagogiczny w Toruniu, który odbył się w dniach 20-21 września 2010 roku. Tym razem byłem tam jako redaktor naczelny internetowej „Gazety Edukacyjnej”, której wydawcą była Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Łodzi. Głównym powodem mojej tam obecności – obok zebrania materiału do relacji, która została opublikowana w GE, był temat tego Zjazdu: „Po życie sięgać nowe … Teoria a praktyka edukacyjna”.
I w tym Zjeździe brał – aktywny – udział prof. dr hab. Bogusław Śliwerski, jeszcze kilka miesięcy wcześniej rektor WSP, z której to „posady” ostentacyjnie zrezygnował w trakcie roku akademickiego. Z tego powodu każdy z nas przybył tam oddzielnie – mówiliśmy sobie tylko „dzień dobry” podczas codziennych spotkań.
Przebieg tego zjazdu mogłem sobie przypomnieć dzięki publikacji Jolanty Sandery „Sprwozdanie s konferencji”. I to dzięki temu wiem, że mój do niedawna „szef” – prof. Śliwerski, wygłosił – jako drugi mówca podczas panelu otwierającego tę konferencje – referat, w którym przypomniał sytuację pedagogiki polskiej z lat 90. XX wieku, a także zwrócił uwagę, że współczesna myśl pedagogiczna nadal nie radzi sobie z wielowymiarowością problemów społecznych, skupiając się zbyt często na negatywnych zjawiskach, takich jak przemoc czy agresja, zaś zbyt rzadko na pozytywnych wartościach wychowania, prowadzących do podtrzymywania więzi społecznych.
Kolejny VIII Zjazd odbył się we wrześniu 2013 roku w Gdańsku, kiedy nie byłem już redaktorem – zlikwidowanej decyzją pani kanclerz WSP – „Gazety Edukacyjnej”, w czasie gdy dopiero „rozkręcałem” moje własne „Obserwatorium Edukacji” i nie mogłem w ten wyjazd zainwestować własnych środków. Nie uczestniczyłem także w zjazdach następnych…
O terminach, miejscach w których się odbywały oraz ich tematyce możecie dowiedzieć się, czytając tekst, zamieszczony na oficjalnej stronie PTP – TUTAJ. Nie ma tam jedynie informacji o XI Zjeździe, który pod hasłem „Przesilenie. Budujmy lepszy świat w sobie i pomiędzy nami” odbył się w dniach 20 – 22 września 2022 roku w Poznaniu i notatka o jego przebiegu zostala zamieszczona w oddzielnym materiale – także na stronie PTP – TUTAJ
Teraz już wiecie o źródłach mojej motywacji do obszernego informowania o XII Zjeździe Pedagogicznym. A przy innej okazji napiszę o tym jak to się stało, że przestałem być członkiem PTP, co jest związane z likwidacją reaktywowanego przez Bogusława Śliwerskiego Łódzkiego Oddziału PTP, co z kolei ma związek ze zmianą jego stosunku do tego Towarzystwa…
Włodzisław Kuzitowicz
P.s.
Zapewne nie wszyscy wiedzą, że w dniu, kiedy kończył swe prace XII Ogólnopolski Zjazd Pedagogiczny, w Łodzi rozpoczynał się – także trzydniowy – XXXVII Kongres Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Nie mam z tym środowiskiem prawie żadnych kontaktów, ale informuję o tym wydarzeniu z jednego powodu: aby zarejestrować podstawową różnicę między tymi wydarzeniami – różnicę w ilości uczestników. Wystarczy porównać dwa zdjęcia: to, obrazujące ile osób uczestniczyło w Zjeździe PTP – ze zdjęciem auli, w której odbywały się prace pierwszego dnia Kongresu Towarzystwa Psychologicznego.
Kto chciałby dowiedzieć się więcej o łódzkim Kongresie Polskiego Towarzystwa Psychologicznego może sięgnąć do specjalnego fanpage na Facebook’u – TUTAJ
Zdecydowałem, że będę kontynuował dostarczanie aktualnych informacji z LCDNiKP imiennie, ale nie – jak w ub. tygodniu – w felietonie. Będą to odrębne materiały, sygnowane mim nazwiskiem. Bo nie potrafię przemilczeć, że po trzech tygodniach pełnienia pięcioletniej kadencji przez panią Agnieszkę Ochmańką nadal nic na oficjalnej stronie, którą prezentowałem 8 wrześnie , nic się nie zmieniło. Nadal nie ma ona zastępców i nie są obsadzone stanowiska kierowników trzech ośrodków.
Dzisiaj mogę już zamieścić pełny wykaz byłych wieloletnich pracowników ŁCDNiKP, którzy w okresie minionych dwu lat, na własną prośbę, odeszli z pracy:
W okresie, kiedy p.o. dyrektora była Karolina Południkiewicz
1.Grażyna Adamiec – konsultant
2.Tomasz Misiak – redaktor czasopisma „Dobre Praktyki”
3.Ewa Koper – konsultant – doradca zawodu
4.Marek Wilmowski – konsultant – doradca zawodu
5.Renata Sadek – nauczyciel zawodu w CKPE
6.Elżbieta Kolczyńska – konsultant
7.Aneta Słubik – sekretarka
W okresie, kiedy p.o. dyrektora, a także po 1 września dyrektorem, była Agnieszka Ochmańska
Lidia Aparta – kierownik Ośrodka Nowoczesnych Technologii Informacyjnych
Dorota Wojtuś – konsultant
Małgorzata Sienna – kierownik Ośrodka Doradztwa Zawodowego
Ania Koludo – wicedyrektor
Teresa Dąbrowska – wicedyrektor
Jarosław Tokarski – kierownik Obserwatorium Rynku Pracy
Jeszcze są zatrudnieni, ale – na własną prośbę – są w okresie wypowiedzenia:
Alan Lipczyński – odchodzi z ostatnim dniem września (odmówiono mu odejścia za porozumieniem stron w sierpniu)
Jarosław Koludo – odchodzi w listopadzie.
Jaki wniosek można wyprowadzić z porównania tych list rezygnacji z pracy w pierwszym i w drugim okresie? Że nie podczas pełnienia obowiązków dyrektora przez panią Połudnkiewicz, a w wyniku informacji, iż to pani Ochmańska będzie kierowała Centrum przez 5 lat, spowodowała rezygnację z dalszej pracy dwu wicedyrektorek i trojga kierowników ośrodków. Ja podałem jedynie obiektywne fakty. Wnioski sami wyprowadzajcie…
x x x
I na jeszcze jeden fakt chcę wskazać: Od 1 września na fanpage ŁCDNiKP są zamieszczane jedynie informacje o mających się odbyć konferencjach, forach, koncertach, szkoleniach i innych spotkaniach. Ostania minirelacja, ilustrowana czterema zdjęciami, została tam zamieszczona 26 sierpnia – TUTAJ
A chyba nie tylko ja chcę wiedzieć ile osób uczestniczyło 10 września w seminarium „Priorytety polityki oświatowej w roku szkolnym 2025/2026”? Ciekawi mnie to dlatego, że owe priorytety, jeśli dobrze pamiętam, zostały opublikowane w maju… Biorąc pod uwagę, że seminarium charakteryzuje się aktywnym uczestnictwem, dyskusją i pogłębianiem wiedzy w wąskim, wybranym obszarze, że jest to interaktywna forma spotkania, prowadzone przez eksperta, w którym uczestnicy nie tylko słuchają, ale także aktywnie dzielą się swoimi przemyśleniami, zadają pytania, chętnie dowiedziałbym się kto był owym, prowadzącym owe seminarium, ekspertem….
Było jeszcze zapowiedziane na 22 września Forum Dyrektorów Przedszkoli, Szkół i Placówek Oświatowych o tematyce „Przeciwdziałanie mobbingowi i dyskryminacji w placówce oświatowej – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie”. Tak nazwana fomuła spotkania każe oczekiwać, że było to spotkanie o charakterze konsultacyjnym i szkoleniowym, które miało służyć integracji środowiska, wymianie wiedzy i doświadczeń oraz wspólnemu rozwiązywaniu problemów. To oznacza, że toczyły się tam dyskusje, albo spotkanie mialo charakter warsztatu, być może z udziałem zaproszonych ekspertów. Także i w tym przypadku ciekawi mnie liczba uczestników (jaki typ placówki dominował) a jeśli był/byli tam także ekspert/eksperci – chętnie poznałbym ich nazwiska i miejsca zatrudnienia….
Nie pytam już o Konferencję filmoznawczą (dla kogo, w jakim celu?), ani o inne, organizowane do dzisiaj wydarzenia.
Do tematu przyszłych wydarzeń, sytuacji kadrowej i innych aspektów funkcjonowania ŁCDNiKP będę jeszcze, co jakiś czas, powracał.
Włodzisław Kuzitowicz
Tematem dnia dzisiejszego jest informacja, którą przekazali dwaj ministrowie: Adam Szłapka i Maciej Berek, podczas konferencji prasowej w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Z kilku dostępnych w sieci źródeł wybraliśmy relację z portalu < Bankier.pl >, w której poszukiwaliśmy, czy wśród 58 najważniejszych spraw, w czterech obszarach, które rząd wskazuje jako priorytetowe na najbliższe dwa lata, są takie, które dotyczą oświaty. Oto owoc naszych poszukiwań – nasze „znaleziska” podkreśliliśmy:
Rząd przedstawił swoje priorytety. Bezpieczeństwo, gospodarka, sprawne państwo i nowe technologie
Maciej Berek – minister nadzoru nad wdrażaniem polityki rządu – podczas dzisiejszej konferencji prasowej.
Bezpieczeństwo, silna gospodarka i infrastruktura, sprawne, praworządne państwo oraz nowe technologie i cyfryzacja – takie priorytety rządu wymienili na konferencji rzecznik rządu Adam Szłapka i minister w KPRM Maciej Berek. Dodali, że bezpieczeństwo obejmuje też bezpieczeństwo energetyczne, w tym odporność na zagrożenia blackoutowe, oraz niskie ceny energii..
[…]
58 najważniejszych spraw
Cztery obszary, które rząd wskazuje jako priorytetowe, to:
1.bezpieczeństwo,
2.innowacyjna gospodarka,
3.sprawne państwo i praworządność
4.nowoczesne państwo cyfrowe.
[…]
1.Bezpieczeństwo
[…]Maciej Berek zaznaczył, że priorytet dotyczący bezpieczeństwa obejmuje też m.in. bezpieczeństwo gospodarcze i energetyczne, w tym odporność na zagrożenia blackoutowe i niskie ceny energii. […]
2. Innowacyjna gospodarka
Wsparcie firm w ekspansji zagranicznej, inwestycje rozwojowe, upraszczanie systemu podatkowego i deregulacja to priorytety gospodarczego filaru bezpieczeństwa Polski, na których koncentrują się prace rządu – poinformował w piątek minister ds. nadzoru nad wdrażaniem polityki rządu Maciej Berek. […]
3.Sprawne państwo i praworządność
Sprawne państwo oparte o dobrze funkcjonujące instytucje publiczne to jeden z obszarów priorytetowych dla rządu – poinformował w piątek minister ds. nadzoru nad wdrażaniem polityki rządu Maciej Berek. Podkreślił, że filar ten będzie wymagał współpracy międzyresortowej.[…]
– Państwo sprawne, to państwo przede wszystkim praworządne, oparte o dobrze funkcjonujące instytucje publiczne. To sprawny system sądownictwa, (…) łatwo dostępny system świadczeń zdrowotnych, (…) edukacja i nauka na miarę współczesnych dzisiejszych wyzwań – zaznaczył.
Berek podkreślił, że realizacja zadań, które kryją się pod tym pojęciem, będzie wymagała współpracy międzyresortowej, m.in. ministerstwa cyfryzacji, zdrowia, sprawiedliwości, rodziny, pracy i polityki społecznej, a także edukacji, sportu oraz nauki i szkolnictwa wyższego.[…]
Wśród pozostałych priorytetów Berek wymienił m.in. modernizowanie Orlików oraz wspieranie nauczycieli w efektywnej pracy z dziećmi i młodzieżą.
4.Cyfryzacja
[…] Podczas konferencji minister ds. nadzoru nad wdrażaniem polityki rządu Maciej Berek przekazał, że czwarty obszar priorytetów rządu to cyfryzacja. Przypomniał rozwiązania już wprowadzone – aplikację mObywatel. Wśród nowych możliwości dostępnych w mObywatelu wymienił e-legitymację szkolną oraz usługę mStłuczka. […]
Cały tekst „Rząd przedstawił swoje priorytety. Bezpieczeństwo, gospodarka, sprawne państwo i nowe technologie”
– TUTAJ
Źródło: www.bankier.pl
Foto: www.facebook.com/WNSUWM/posts/
Uczestnicy (ok. 300 osób) XII Zjazdu Pedagogicznego w Olsztynie w holu gmachu, w którym odbyło się to wydarzenie
Wczoraj – 18 września – zakończył się XII Zjazd Pedagogiczny w Olsztynie. Bogactwo treści, implikowanych przez jego temat przewodni:„Człowieczeństwo jako problem pedagogiki i zadanie wychowania”, które przez tak wielu występujących tam jego uczestników były głoszone w czasie obrad plenarnych i w 11 sekcjach, nie da się tu w żaden sposób przekazać . Pozostaje nam cierpliwie czekać, że obietnica złożona na fanpage Wydziału Nauk Społecznych UWM w Olsztynie, że „relacje podsumowujące całe wydarzenie pojawią się wkrótce” zostanie dotrzymana.
My, aby nie było, ze się mało jego przebiegiem interesowaliśmy, zamieścimy dwa „flesze” informacyjne, zaczerpnięte z fb-profilu i z bloga) naszych znajomyc profesorów, którzy w tym zjeździe uczestniczyli. Na początek – nie mogło być inaczej – od prof. Romana Lepperta:
[…] Zjazd miał miejsce w Kortowie – przestrzeni z bogatą, ale również tragiczną historią. Na terenie dawnego pruskiego szpitala psychiatrycznego znajduje się dziś nowoczesny kampus uniwersytecki. Trudno o lepsze miejsce do rozważania problematyki człowieczeństwa. Trudno też o „lepszy” czas: wojna w Ukrainie, tragedia Palestyńczykow w Strefie Gazy… Z drugiej strony doświadczana powszechnie dehumanizacja cyfrowa pogłębiana rozwojem AI.
Nagrodzony Medalem przez Polskie Towarzystwo Pedagogiczne Prezes ZNP Sławomir Broniarz nieśmiało prosił: nie zapominajcie o nas, mając na myśli nauczycieli. Pedagodzy nie mogą zapomnieć o żadnym z podmiotów edukacji. […]
To, o co warto zadbać, to obecność pedagogiki – jej dorobku w przestrzeni publicznej, dziś coraz bardziej wirtualnej. Prowadzone przeze mnie #akademickiezacisze będzie od nowego roku bardziej akademickie, dokładniej pedagogiczne. Zjazd potwierdził, że mamy jako pedagodzy coś ważnego do przekazania, nie tylko nauczyciel(k)om.
Mam w swoim języku proste a zarazem piękne słowo dziękuję. Dziękuję Organizatorom Zjazdu za to, że mogłem w nim wziąć udział. Dziękuję Uczestniczkom i Uczestnikom za każde uściśnięcie dłoni, przytulenie, uśmiech, za każde słowo, wymianę myśli – za wszystko, co przez te trzy wrześniowe dni się wydarzyło..
Źródło: www.facebook.com/roman.leppert/
x x x
A teraz z bloga „Pedagog” prowadzonego przez prof. Boguslawa Śliwerskiego:
Rozżarzone zagadki humanistycznej narracji na XII Zjeździe Pedagogicznym w Olsztynie
Dawno nie uczestniczyłem w tak perfekcyjnie zorganizowanej debacie pedagogów, filozofów, socjologów, teologów i psychologów, którzy wyrazili gotowość aktywnego uczestniczenia w XII Ogólnopolskim Zjeździe Pedagogicznym. W tegorocznej edycji organizatorem jest środowisko pedagogów z Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, któremu przewodzi prof. UWM Joanna Ostrouch-Kamińska. Ma genialny zespół współpracowników, bowiem nie ma uczestnika debaty, który nie byłby zachwycony nie tylko znakomitą organizacją obrad, ale i bardzo wysokim poziomem wystąpień plenarnych i w sekcjach. […]
Z tym większą atencją wysłuchaliśmy w toku obrad Sekcji I, której miałem zaszczyt przewodniczyć wraz z dr Marią Radziszewską, wypowiedzi profesora Uniwersytetu Śląskiego Krzysztofa Maliszewskiego na intrygujący temat: „Rozżarzone zagadki – o odzyskiwaniu człowieczeństwa w edukacji”.
Zwracam nań uwagę, bowiem humanista z Uniwersytetu Śląskiego dokonał analizy współczesnych procesów dehumanizacji oraz zwrócił uwagę na ich potencjalny wpływ na edukację. Ta bowiem stoi dziś wobec potężnego wyzwania: jak ocalić i odnowić człowieczeństwo w świecie, który staje się coraz bardziej „schyłkowy” (za J. Patočką).
Zdaniem K. Maliszewskiego można wyróżnić trzy typy dehumanizacji:
1) dehumanizacja pragmatyczna, którą cechuje kult efektywności i skuteczności spychając na margines pytania egzystencjalne typu: kim jest człowiek, co jest sensem życia? Edukacja redukuje się do technicznej optymalizacji zamiast budzić refleksję;
2)dehumanizacja cyfrowa i logika przyspieszenia niejako „wypłukuje” doświadczenia opowieści i spotkania, które są fundamentem ludzkiej podmiotowości. Formuje się zatem społeczeństwo bez głębokich narracji, zamknięte w narcystycznych bańkach;
3)dehumanizacja humanistyczna , co brzmi paradoksalnie, ale zwracał uwagę na to, że również tradycyjny humanizm bywa dehumanizujący, jeśli zamienia się w doktrynę „prawdziwego człowieka”. Takie ujęcie wyklucza prawo do odmienności, różnienia się i ogranicza edukację do socjalizacji, zamiast otwierać przestrzeń na nowe rozumienia człowieczeństwa.
W tej sytuacji edukacja powinna mniej koncentrować się na socjalizowaniu do norm, a bardziej tworzyć przestrzenie, w których każdy może uobecnić się jako unikalna osoba. To droga do odzyskiwania ludzkiego wymiaru w świecie zdominowanym przez pragmatyzm i technicyzm. […]
Źródło: www.sliwerski-pedagog.blogspot.com
Zamieszczamy (bez skrótów} informację zamieszczoną dzisiaj na stronie MEN o podpisaniu przez Radę Ministrów uchwały nr 121 w sprawie Rządowego programu wspierania organów prowadzących szkoły i placówki w rozwijaniu umiejętności cyfrowych dzieci i młodzieży na lata 2025-2029 – „Cyfrowy Uczeń”:
18 września 2025 r. została przyjęta i podpisana przez Radę Ministrów uchwała nr 121 w sprawie Rządowego programu wspierania organów prowadzących szkoły i placówki w rozwijaniu umiejętności cyfrowych dzieci i młodzieży na lata 2025-2029 – „Cyfrowy Uczeń”.
W nawiązaniu do informacji z dnia 10 i 12 września br., przekazanych do wojewodów i organów prowadzących placówki wychowania przedszkolnego i pozostałe placówki wskazane w załączniku do uchwały, Rządowy program wspierania organów prowadzących szkoły i placówki w rozwijaniu umiejętności cyfrowych dzieci i młodzieży na lata 2025-2029 – „Cyfrowy Uczeń” ma wspierać realizację celów określonych w następujących obszarach Polityki Cyfrowej Transformacji Edukacji w zakresie rozwoju:
1.nowych technologii, w tym sztucznej inteligencji w szkole;
2. metod kształcenia, dydaktyki cyfrowa, cyfrowych zasobów dydaktycznych;
3. kształcenia i doskonalenie nauczycieli;
4. wyposażenia uczniów, nauczycieli i szkół.
Ponadto Program ma rozwijać i kontynuować działania realizowane w ramach Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększania Odporności w inwestycjach C2.1.2 oraz C2.2.1 oraz uzupełnia działania zaplanowane w programie Fundusze Europejskie dla Rozwoju Społecznego.
Program obejmie
I. Organy prowadzące poniższe publiczne i niepubliczne jednostki systemu oświaty:
..
1. placówki – publiczne i niepubliczne placówki, o których mowa w art. 2 pkt 3-8 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2025 r. poz. 1043):
a.placówki oświatowo-wychowawcze, w tym:
-szkolne schroniska młodzieżowe, umożliwiające rozwijanie zainteresowań i uzdolnień oraz korzystanie z różnych form wypoczynku i organizacji czasu wolnego,
-pałace młodzieży,
-młodzieżowe domy kultury,
-międzyszkolne ośrodki sportowe,
-ogniska pracy pozaszkolnej,
-ogrody jordanowskie,
-pozaszkolne placówki specjalistyczne,
b.placówki kształcenia ustawicznego, centra kształcenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy, umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub zmianę kwalifikacji zawodowych,
c.placówki artystyczne – ogniska artystyczne umożliwiające rozwijanie zainteresowań i uzdolnień artystycznych,
d.poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym poradnie specjalistyczne, udzielające dzieciom, młodzieży, rodzicom i nauczycielom pomocy psychologiczno-pedagogicznej, a także pomocy uczniom w wyborze kierunku kształcenia i zawodu,
e.młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz specjalne ośrodki wychowawcze dla dzieci i młodzieży wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania, a także ośrodki rewalidacyjno-wychowawcze,
f.placówki zapewniające opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania (bursy i domy wczasów dziecięcych) – prowadzone przez jednostki samorządu terytorialnego, osoby prawne niebędące jednostkami samorządu terytorialnego lub osoby fizyczne;
2. placówki prowadzone przez ministrów właściwych – publiczne placówki, o których mowa w art. 8 ust. 6, ust. 7 pkt 1, ust. 12 lub ust. 14a pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, z wyłączeniem placówek doskonalenia nauczycieli;
3. placówki wychowania przedszkolnego – publiczne i niepubliczne przedszkola, w tym specjalne, integracyjne, z oddziałami specjalnymi lub integracyjnymi, publiczne i niepubliczne inne formy wychowania przedszkolnego, o których mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, a także oddziały wychowania przedszkolnego w publicznych i niepublicznych szkołach podstawowych, prowadzone przez jednostki samorządu terytorialnego, osoby prawne niebędące jednostkami samorządu terytorialnego lub osoby fizyczne;
4. szkoły:
a.publiczne i niepubliczne szkoły podstawowe, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe oraz publiczne i niepubliczne szkoły artystyczne realizujące kształcenie ogólne w zakresie szkoły podstawowej,
b.publiczne i niepubliczne szkoły ponadpodstawowe (licea ogólnokształcące, technika, branżowe szkoły I stopnia, szkoły specjalne przysposabiające do pracy, a także branżowe szkoły II stopnia prowadzące kształcenie w formie dziennej), o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe oraz publiczne i niepubliczne szkoły artystyczne realizujące kształcenie ogólne w zakresie liceum ogólnokształcącego;
5. szkoły w ORPEG – szkoły polskie oraz szkoły i zespoły szkół w Polsce oraz przy przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych i przedstawicielstwach wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 8 ust. 5 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. c ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, wchodzące w skład Ośrodka Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą;
II. Ośrodek Rozwoju Edukacji.
III. Centrum Informatyczne Edukacji.
Terminy i wnioski
W 2025 r. w Programie mogą wziąć udział placówki określone powyżej w pkt 1 i 2 oraz placówki wychowania przedszkolnego określone powyżej w pkt 3.
W celu otrzymania wsparcia finansowego:
1.Dyrektor placówki wychowania przedszkolnego składa do swojego organu prowadzącego w terminie do 19 września br. wniosek A, a organ prowadzący w terminie do 23 września br. zbiorczy wniosek do wojewody;
2.Dyrektor placówki składa wniosek B w terminie do 19 września br., a organ prowadzący w terminie do 23 września br. zbiorczy wniosek do wojewody;
3.Dyrektor placówki prowadzonej przez właściwego ministra składa w terminie do 19 września br. wniosek C do ministra właściwego. Wniosek o udział w Programie dyrektora placówki prowadzonej przez właściwego ministra jest wnioskiem o udzielenie wsparcia – poniżej wzory wniosków.
UWAGA
W związku z wejściem w życie projektu rozporządzenia i uchwały Rady Ministrów w dniu 19 września br., wniosek A ,B i C można przygotować wcześniej, ale przekazać do organu dopiero 19 września br.
Materiały
Wniosek A dyrektora placówki wychowania przedszkolnego
Wniosek C dyrektora placówki prowadzonej przez właściwego ministra
Wniosek organu prowadzącego placówkę (Ministerstwo)
Źródło: www.gov.pl/web/edukacja/
Zdecydowaliśmy, że nie zamieścimy tekstu z „Portalu dla Edukacji”, że „Szkoły przygotują uczniów na wypadek wojny. MEN szykuje zmiany”, ani ze strony MEN – „Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało kuratorom oświaty rekomendacje dotyczące rozmów z uczniami o sytuacjach kryzysowych”. Wszak to temat „z pierwszych stron gazet” – i tak o tym się dowiecie.
Ale tekst Katarzyny Mazur z portalu „Strefa Edukacji” mógłby ujść Waszej uwadze:
Licealiści coraz częściej wybierają edukację domową. Chcą mieć czas na „normalne życie”
Coraz więcej uczniów szkół ponadpodstawowych w Polsce decyduje się na edukację domową. Młodzi ludzie podkreślają, że w ten sposób odzyskują czas, mogą rozwijać pasje i samodzielnie podejmować decyzje. W tle pojawiają się też inne motywacje: ucieczka od presji ocen, braku indywidualizacji i przemocy rówieśniczej.
[…]
Dlaczego młodzi uciekają od szkolnej ławki
– Uczę się dla siebie, a nie pod jakiś sprawdzian albo kartkówkę i po prostu jestem głodna wiedzy. Edukacja domowa jest dla mnie wolnością w podejmowaniu decyzji. Mam więcej czasu nie tylko na obowiązki, ale też na pracę i wolontariat – mówi Asia, licealistka ucząca się w domu.
Edukacja domowa nie jest jednolitym rozwiązaniem – to szerokie spektrum praktyk. Najczęściej wskazywane przez uczniów i rodziców zalety to większa wolność w organizacji dnia, możliwość decydowania o tempie i zakresie nauki, poczucie sprawczości i samodzielności oraz czas na rozwój pasji, od muzyki i programowania po projekty artystyczne i wolontariat.
Rodziny akcentują potrzebę „ogólnego rozwoju dziecka” i kształcenia kompetencji takich jak planowanie, samodyscyplina czy umiejętność uczenia się. Powody odejścia od szkoły tradycyjnej są złożone i często się nakładają. Najczęściej wymienia się brak indywidualizacji i sztywne trzymanie się programu, problemy psychiczne i przeciążenie wynikające z presji ocen, a także doświadczenia przemocy rówieśniczej.
– Decyzja o odejściu z systemowej szkoły i przejściu na edukację domową często jest bolesna i podejmowana po serii trudnych doświadczeń, od chronicznej presji po przemoc rówieśniczą. Wielu rodziców, z którymi rozmawiamy, mówi, że ich dzieci chcą uczyć się w spokoju, w sposób bardziej dopasowany do siebie, mieć czas na spotkania ze znajomymi, na pasje, na „normalne życie” – zaznacza Monika Kamińska-Wcisło z Centrum Nauczania Domowego.
Edukacja domowa daje czas i przestrzeń
Rodziny, które zdecydowały się na ten tryb nauki, często podkreślają, że odzyskały czas – nie trzeba spędzać godzin na dojazdach, odrabianiu kolejnych prac i przygotowaniach do sprawdzianów.
W zamian pojawia się przestrzeń na warsztaty, praktyki, projekty czy wolontariat. Uczniowie uczą się planowania i zarządzania czasem, zdobywają doświadczenie w prowadzeniu projektów i rozwijają krytyczne myślenie, które – jak podkreślają eksperci – będzie niezbędne w dorosłym życiu.
Wielu licealistów mówi także o poprawie relacji w domu oraz o tym, że wreszcie mają czas na przyjaciół, którego brakowało w szkolnej codzienności.
Liczba licealistów w edukacji domowej rośnie
Obecnie w edukacji domowej uczy się blisko 63 tysiące uczniów, z czego aż 34 572 to uczniowie szkół ponadpodstawowych.
Z raportu Fundacji Edukacji Domowej wynika, że do 2023 roku dominowali uczniowie szkół podstawowych. Dane z 30 września 2023 roku po raz pierwszy pokazały, że liczba licealistów w edukacji domowej przewyższyła liczbę uczniów podstawówek – i ten trend utrzymuje się do dziś.
To sygnał dla systemu edukacji. Eksperci podkreślają, że same liczby to za mało – trzeba wyciągać wnioski i budować takie środowisko szkolne, które pozwoli młodym ludziom uczyć się bez szkody dla zdrowia psychicznego i z przestrzenią na rozwój pasji.
Źródło: www.strefaedukacji.pl
Źródło: www.facebook.com/photo
Wczoraj rozpoczął się w Olsztynie XII Ogólnopolski Zjazd Pedagogiczny. Myślą przewodnią tego spotkania pedagogów jest: „Człowieczeństwo jako problem pedagogiki i zadanie wychowania”. Jego gospodarzem i współorganizatorem jest Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie. Zjazdy te – od roku 1993 – organizuje Polskie Towarzystwo Pedagogiczne. W więcej informacji – o tym zjeździe, ale także o ich historii oraz o samym Polskim Towarzystwie Pedagogicznym, zamieścimy w terminie późniejszym dziś udostępniamy program tego wydarzenia:
Program XII Ogólnopolskiego Zjazdu Pedagogicznego – TUTAJ
„Portal dla Edukacji” zamieścił dzisiaj obszerny tekst, informujący o przebodzeniu się Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność” i przygotowaniach tego związku do protestów wobec działań rządu w obszarze edukacji. Poniżej zamieszczamy jedynie dwa fragmenty tego tekstu, zachęcając do zapoznania się z jego elna wersją – po kliknięciu w załączony link:
Będzie alternatywny Dzień Edukacji Narodowej. „Solidarność” oświatowa prze do zmian
Zorganizowany 13 września przez Krajową Sekcję Oświaty i Wychowania NSZZ „Solidarność” protest w Warszawie nie był ostatnią formą publicznego sprzeciwu wobec polityki prowadzonej przez obecne władze edukacyjne. Związkowcy spod znaku „S” już rozpoczynają kolejne działania. Będą manifestacje, akcje informacyjne i plakaty, których celem jest przywrócenie dotychczasowego ładu w szkołach.
>Sobotnia manifestacja nauczycieli z „Solidarności” to dopiero początek krytycznych wobec rządu działań zakrojonych na szeroką skalę.
>Związkowcy rozpoczynają rozmowy z politykami obecnej opozycji parlamentarnej na temat zmian w edukacji.
>Zamierzają też instruować nauczycieli, jak na co dzień egzekwować należne im prawa.
– Nasza działalność nie jest obliczona na miesiąc, rok czy dwa, działamy od 45 lat, przeżyliśmy nie takie rządy, bo i Jaruzelskiego, i całą spółkę, a potem Balcerowiczów i Hausnerów, i jakoś żeśmy się w tej rzeczywistości odnajdowali – powiedział Waldemar Jakubowski, przewodniczący KSOiW NSZZ „Solidarność” w rozmowie z Portalem Samorządowym. – Rząd, który mamy, wyczerpuje dość wyraźnie formułę swojego istnienia. Więc pewne rzeczy, które zostały już niby wprowadzone, ustalone, można odwrócić.
[…]
Będą alternatywne obchody Dnia Edukacji Narodowej
Podkreśla przy tym, że protest z 13 września nie był działaniem jednorazowym. Będą kolejne: Planujemy zorganizować alternatywne obchody Dnia Edukacji Narodowej, które najprawdopodobniej będą się odbywały pod urzędem Rady Ministrów, a więc w miejscu oficjalnych obchodów. Oczywiście ze swoją narracją, jak się łatwo domyślić, odmienną od ministerialnej. Rozpoczynamy też kampanię informacyjną wśród nauczycieli, w czasie której będziemy ich informować o przysługującym im prawach, będą rozsyłane różnego rodzaju ulotki, banery oraz gadżety z tym związane – wylicza. […]
Cały tekst „Będzie alternatywny Dzień Edukacji Narodowej. „Solidarność” oświatowa prze do zmian” – TUTAJ
Źródło: www.portalsamorzadowy.pl/edukacja/
https://www.portalsamorzadowy.pl/edukacja/bedzie-alternatywny-dzien-edukacji-narodowej-solidarnosc-oswiatowa-prze-do-zmian,629566.html?mp=promo
Monitorując systematycznie informacje, zamieszczane przez prof.Romana Lepperta na jego fejsbukowym profilu oraz prof. Stanisława Czachorowskiego na jego blogu „Profesorskie Gadanie”, dowiedzieliśmy się o konferencji o przyciągającej uwagę nazwie „Edukacja w kryzysie wyobraźni? Nowe horyzonty pedagogiczne”. Co nas szczególnie zainteresowało – poza zapowiadaną w jej tytule tematyką – to jej organizatorzy: Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Pile i Nadnotecki Instytut UAM w Pile. A to dlatego, że organizatorami tego wydarzenia nie były instytucje czy uczelnie ze stolicy, czy z innych metropolii, a ODN i filia UAM w Pile – niespełna 70-otysięcznym mieście powiatowym, leżącym na północnym skraju Województwa Wielkopolskiego.
Konferencja odbyła się w miniony piątek, 13 września. Z jej programem możecie zapoznać się – TUTAJ
Treściwą relację z przebiegu tego wydarzenia można przeczytać na fb-profilu dr Emili Lewickiej – adiunktki w Katedrze Pedagogiki Akademii Nauk Stosowanych w Pile – TUTAJ
Edukacja w kryzysie wyobraźni? Nowe horyzonty pedagogiczne – plik z YouTube [3h36’29”] – TUTAJ
Dzisiejszy felieton nie będzie wymagał długiego czytania – będzie „zwarty i gotowy”. Gotowy nie tyle do obrony wschodniej granicy przed „odwiecznym wrogiem”, ile gotowy do syntetycznego podsumowania minionego tygodnia. A wśród tematów, które uznałem za zasługujące na ich zaistnienie na stronie „Obserwatorium Edukacji” są głównie takie, które nie wymagają żadnego dodatkowego komentarza, bo są one „oczywistymi oczywistościami” Mam tu na myśli:
Ministerstwo Cyfryzacji wraz z NASK przygotowało program walki z hejtem
Katarzyna Felde: „Musimy uczyć się od uczniów, jak się z nimi porozumiewać”
CEO zaprezentowało swoje obawy, ale i wskazówki, ws. edukacji obywatelskiej
Prezentujemy wywiady prof. Romana Lepperta z uczestnikami „Dalton Camp”
Dominika Ciesiołkowska o ważnych problemach wychowawczych w szkole
Tomasz Pintal o nauczaniu matematyki w polskich szkołach: diagnoza i propozycje
Jedynie dwa z zamieszczonych w tym tygodniu materiałów wymagają – krótkiego – rozwinięcia i poszerzenia.
Pierwszym jest zamieszczona w piątek informacja, że ministra Nowacka powołała Ewelinę Gorczycę na funkcję rzecznika prasowego MEN. Nie wiem jak u Was, ale u mnie po zapoznaniu się z tym news’em zrodziła się ciekawość o przyczyny tej zmiany personalnej. Czy było to z inicjatywy osoby dotychczas tę funkcję pełniącej, czy do jej odwołania zmuszone zostało kierownictwo ministerstwa, gdyż nie zdała ona egzaminu w wypełnianiu swoich obowiązków. Wiem, wiem, zwykle w takich przypadkach przemilcza się powód, ale… W przypadku pana Piotra Otrębskiego, który ostatnio był rzecznikiem prasowym MEN, sytuacja jest warta wyjaśnienia. Wszak pan Otrębski „nie wypadl sroce spod ogona”. Jeszcze w maju zamieściłem materiał „Rzecznik prasowy MEN o aktualnej sytuacji w procedurze przygotowania rozporządzeń”. Dlaczego zdecydowano, aby nie poinformować, że dotychczasowy rzecznik prasowy, który jednocześnie był wicedyrektorem departamentu komunikacji, nadal jest zatrudniony w ministerstwie – jako zastępca dyrektora departamentu innowacji i rozwoju?
Tym drugim materiałem, którego lapidarne, wyłącznie faktograficzne informacje zdecydowałem się w tym felietonie rozwinąć, jest oczywiście poniedziałkowy, bogato screen’ami ilustrowany tekst „Internetowy obraz pierwszego tygodnia dyrektorowania ŁCDNiKP przez p. Ochmańską”. Bo choć minął kolejny tydzień – sytuacja (przynajmniej na oficjalnej stronie www) nie zmieniła się. A poza tym nie chcę, aby w Centrum myślano, że już się nimi nie interesuję. A Wam, czytającym ten tekst, należy się informacja, jaka jest przyczyna tych ujawnionych na oficjalnej stronie, luk kadrowych.
Otóż przyczyna jest prosta. Osoby, które do niedawna te funkcje – niektóre od bardzo wielu lat – pełniły, złożyły wypowiedzenie. Szerzej o motywacjach, które spowodowały takie ich decyzje jeszcze więcej napiszę, ale nie dzisiaj. Teraz jedynie przypomnę kto z tych stanowisk odszedł:
Najpierw stanowiska wicedyrektora:
– Zofia Teresa Dąbrowska – zastępca dyrektora od 2001 roku
– Anna Koludo – zastępca dyrektora – od 2019 roku
A teraz kierowniczki ośrodków:
Teresa Dąbrowska – kierowniczka Ośrodka Doskonalenia Szkolnych Systemów Edukacji
Lidia Apaarta – kierowniczka Ośrodka Nowoczesnych Technologii Informacyjnych
Małgorzata Sienna – kierowniczka Ośrodka Doradztwa Zawodowego
Obiecuję, że będę nadal uważnie obserwował rozwój wydarzeń – w tym sytuację kadrową – w ŁCDNiKP, pod dyrekcją pani Agnieszki Ochmańskiej, która w Centrum, zanim pani Południkiewicz powołała ją na stanowisko wicedyrektorki, najpierw zaistniała jako konsultantka d.s. j. angielskiego. A przyszła tam z Zespołu Szkół Samochodowych, tego z ul. W. Kilara (wcześniej F. Prożka), gdzie była nauczycielką tegoż języka obcego.
Nie przesądzając jeszcze o jej kompetencjach do kierowania placówką doskonalenia nauczycieli o tak skomplikowanej strukturze, już teraz muszę stwierdzić, że jednej kompetencji to ona nie posiada: umiejętności współpracy z ludźmi i budowania „zgranego zespołu” pracowników….
Włodzisław Kuzitowicz