15 marca 1978 roku, w wieku 75 lat, zmarł prof. Aleksander Kamiński. Dla mnie w pierwszej kolejności był On twórcą ruchu zuchowego w polskim harcerstwie i autorem tzw. trylogii zuchowej: „Antek Cwaniak”, „Książka wodza zuchów” i „Krąg rady”. Z powojennego wydanie tej drugiej, która ukazała się w 1957 roku pod nieco zmienionym tytułem „Książka drużynowego zuchów”, nauczyłem się jak prowadzić założoną przeze mnie na Nowym Złotnie drużynę zuchów, dla której wspólnie wybraliśmy nazwę „Kaczora Donalda”.

I to dzięki złapanemu w ten sposób bakcylowi pracy wychowawczej z dziećmi – w ostatecznym bilansie moich burzliwych lat poszukiwania swojej drogi życiowej – podjąłem i ukończyłem studia pedagogiczne i 1 października 1975 roku rozpocząłem pracę jako starszy asystent w Zakładzie Pedagogiki Społecznej na Uniwersytecie Łódzkim, zakładzie, który był kontynuacją powstałej – dzięki staraniom Aleksandra Kamińskiego – w 1962 roku Katedry Pedagogiki Społecznej. Choć prof. Kamiński był już wtedy od dwu lat na emeryturze i mieszkał w Warszawie, to odwiedzał swoje dawne miejsce pracy kilkakrotnie. I wtedy mogłem Go poznać osobiście, wielokrotnie rozmawiać z Nim.

 Foto: A. Mottl/PAP/CAF[www.dzieje.pl]

Profesor Aleksander Kamiński jakiego zapamiętałem ze spotkań w Zakładzie Pedagogiki Społecznej Instytutu Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Łódzkiego

x           x           x

Stali czytelnicy OE wiedzą, że nie pierwszy raz wspominam Profesora. Był On przywołany 17 marca 2018 roku w  Eseju bardzo osobistym ”Aleksander Kamiński – patronem mojej drogi pedagogicznej”. Uczyniłem to także z okazji 40 rocznicy Jego śmierci – 15 marca 2018 roku –  w tekście „40. rocznica śmierci Profesora Aleksandra Kamińskiego”. Obszerny fragment wspomnieniom o Nim poświęciłem także 3 lipca 2021 roku w Eseju Wspomnieniowym cz. IV.1 „Osiem lat w akademickim świecie. O specyfice nowej pracy”.   [Fragment tego tekstu  – TUTAJ ]

Dla wszystkich, którzy uczestniczyli w ostatnim pożegnaniu Aleksandra Kamińskiego pamiętną datą stał się także dzień 21 marca 1978 roku – dzień Jego pogrzebu. Uczestniczyłem w tej ostatniej drodze  nie tylko jako żałobnik, ale także w jako reporter-amator, który na swoim małym magnetofonie kasetowym nagrał obie części ceremonii pożegnania.  Pierwsza – katolicka – odbyła się w kaplicy cmentarza powązkowskiego, a druga – państwowa – w domu pogrzebowym cmentarza wojskowego.

  Foto: www. pl.wikipedia.org

Grób Aleksandra Kamińskiego na Cmentarzy Wojskowym na Powązkach, w kwaterze Harcerskiego Batalionu Armii Krajowej „Zośka” (A20–1–13)

Czytelniczki i Czytelnicy, którzy chcieliby wzbogacić swoją wiedzę o życiu i bogatym dorobku Aleksandra Kamińskiego, odsyłam do dwu źródeł:

120 lat temu urodził się Aleksander Kamiński  –  TUTAJ

Krystyna Heska-Kwaśniewicz, Braterstwo i służba. Recz o pisarstwie Aleksandra Kamińskiego  –  TUTAJ

Włodzisław Kuzitowicz