Foto: www.kopernik.org.pl

C.N. KOPERNIK – kreatywna nauka w „Majsterni”

Wczoraj na stronie Portalu EDUNEWS.PL zamieszczono artykuł autorstwa Arety Wasilewskiej-Gregorowicz, zatytułowany „Konstruowanie wiedzy – CN Kopernik dla szkół”

Oto jego fragmenty (pogrubienia tekstu – redakcja OE):

Najlepiej uczymy się w działaniu. Samodzielne próby rozwiązania konkretnego problemu czy osiągnięcia określonego celu angażują nasze emocje, motywują do wysiłku i pomagają trwale poszerzyć wiedzę oraz rozwijać nasze umiejętności. Ucząc się w ten sposób sami konstruujemy swoją wiedzę, zamiast przyswajać ją w gotowej postaci. Wybór słów jest tu nieprzypadkowy – w nowym roku szkolnym proponujemy nauczycielom korzystanie na lekcjach z idei konstrukcjonizmu. Rozmawialiśmy o niej z edukatorami podczas tegorocznej konferencji Pokazać – Przekazać w Centrum Nauki Kopernik.

Jak powstaje wiedza?

Wiemy, że dzieci nie uczą się przez przyswajanie i odtwarzanie wiedzy, a raczej aktywnie ją konstruują w interakcji ze światem, tworząc własne teorie dotyczące obserwowanych zjawisk (Piaget, 1950). Nurtem rozwijającym tę ideę jest konstrukcjonizm, którego twórca Seymour Papert stwierdził dodatkowo, że ludzie uczą się najlepiej, kiedy konstruują obiekty za pomocą własnych rąk i z emocjonalnym zaangażowaniem w proces tworzenia.

Jak to działa w praktyce?

Wyobraźmy sobie pięciolatka, który buduje na plaży zamek z piasku. Budowla powstaje zbyt blisko morza i przychodząca fala wszystko zmywa. Młody konstruktor przenosi więc plac budowy w głąb lądu. Tam piasek nie chce się dobrze formować – budowniczy podejrzewa, że „materiał” jest za suchy. Kolejny zamek rośnie więc bliżej morza, przy samej granicy zasięgu fal. Niestety zrywa się wiatr. Nie dość, że nasz pięciolatek zmarzł, to jeszcze fale mają większy zasięg – zamek znów legł w gruzach. Budowniczy zaczyna wnioskować – czy wiatr wpływa na fale?, jaka jest optymalna odległość, aby morze nie zniszczyło zamku? – w jego umyśle powstała wiedza: o piasku, wodzie, budowaniu, falach i wietrze. Pięciolatkowi nikt tej wiedzy nie wyłożył. Stworzył ją w oparciu o swoje doświadczenia.

Uczenie się przez konstruowanie

Jak przykład piaskowego zamku przełożyć na praktykę nauczania? Wprowadzając do edukacji uczenie się przez tworzenie i konstruowanie. Wyobraźmy sobie bowiem np. poznawanie twierdzenia Pitagorasa przez projektowanie planu transportu w Wielkopolskim Parku Narodowym albo uczenie się o ruchu drgającym podczas konstruowania akwarium do symulowania fal morskich.

Uczenie się przez tworzenie i konstruowanie znajduje zastosowanie nie tylko w nauce matematyki czy fizyki. Można uczyć historii, stawiając uczniów przed wyborami, jakie mieli przed sobą historyczni bohaterowie. To też jest konstruowanie – tym razem własnej wersji historii. Jak ciekawe będą porównania rozwiązań przyjętych przez uczniów z decyzjami podjętymi przez decydentów współczesnych historycznym wydarzeniom! O warunkach ukształtowania terenu, siatkach geograficznych i kartograficznych można się uczyć, planując optymalne usytuowanie miast, samodzielnie tworząc przy tym makiety, mapy i globusy. Czy w ten sposób da się też uczyć rzeczy skomplikowanych i bardziej abstrakcyjnych? Natura światła? Grawitacja? Ułamki? Zdaniem Seymoura Paperta – tak. Co więcej – dostępność nowych rozwiązań, fablabów, makerspace’ów, tanich mikrokomputerów i narzędzi takich jak drukarki 3D znacznie poszerza nasze możliwości konstruowania rozwiązań, które jeszcze do niedawna dostępne były tylko inżynierom.

Kopernik dla nauczycieli

Spotkania, warsztaty, seminaria, konferencje. Kopernik od dawna propaguje ideę uczenia się przez doświadczenie i wspiera edukatorów w ich pracy. Oto wybrane projekty, realizowane w tym roku szkolnym:

Modułowe Pracownie Przyrodnicze […]

Kluby Młodego Odkrywcy […]

Konstruktorzy Marzeń […]

ESERO (program edukacyjny Europejskiej Agencji Kosmicznej ESA) […]

Szkoła bliżej nauki […]

Więcej o edukacyjnych działaniach Centrum Nauki Kopernik   –   TUTAJ

Cały artykuł „Konstruowanie wiedzy – CN Kopernik dla szkół”   –   TUTAJ

Źródło: www.edunews.pl