Foto: Syda Productions/ Shutterstock
Oto obszerne fragmenty tekstu zamieszczonego wczoraj (24 kwietnia 202r.) na portalu „Prawo.pl”:
Smartfony już znikają z niektórych szkół, eksperci sugerują ogólnokrajowy zakaz
Zakaz używania smartfonów i na przerwie, i na lekcji – są szkoły, które już wprowadzają takie zapisy do swoich statutów. Już w zeszłym roku wprowadzenie ogólnego zakazu sugerowała Rada Młodzieży przy MEN, teraz dołącza do niej Instytut Spraw Obywatelskich. Eksperci podkreślają, że coraz więcej dzieci uzależnia się od internetu, a nadużywanie smartfona niszczy ich zdolność koncentracji.[…]
Smartfony jak narkotyk?
O zmiany w przepisach apeluje Instytut Spraw Obywatelskich. – Oczekujemy, że w placówkach oświatowych wejdzie w życie od 1 września 2024 r. całkowity zakaz używania telefonów komórkowych lub innych indywidualnych urządzeń elektronicznych, chyba że urządzenie to stanowi pomoc naukową – pisze Rafał Górski, prezes instytutu. Wskazuje – odwołując się do badań – że od smartfona łatwo się uzależnić, a jego nadużywanie zaburza koncentrację dzieci. Podkreśla, że badania pokazują, że negatywny wpływ urządzenia można zauważyć zwłaszcza u uczniów, którzy nawet bez niego mają problem ze skupieniem. Smartfon przyczynia się do pogorszenia ich wyników.
Są kraje, które dostrzegając to zjawisko, wprowadziły zakazy korzystania ze smartfonów w szkołach i placówkach oświatowych – zdecydowały się na to Francja, Hiszpania, Szwecja. Wkrótce dołączyć ma do nich również Holandia. W Polsce taka dyskusja trwa już od roku – w 2023 r. wprowadzenie zakazu rozważał Przemysław Czarnek, zainspirowany m.in. apelem Rady Młodzieży przy MEN. Niektóre szkoły już decydują się na wprowadzenie odpowiednich zapisów do statutu – ostatnio zrobiła to jedna z wrocławskich szkół. Jej nauczyciele podkreślają, że uczniowie dzięki temu więcej ze sobą rozmawiają i nie mają tak dużych problemów z koncentracją. […]
O ile nauczyciele na pomysł patrzą raczej przychylnym okiem, nie wszyscy rodzice podzielają ten entuzjazm – bywa, że ruszają na pomoc, gdy dziecko choćby na chwile zostanie bez dostępu do smartfona, np. gdy musi go wyłączyć lub odłożyć, bo takie zasady obowiązują w szkole.
– Znam takie przypadki, matka kolegi mojej córki specjalnie „wyrwała” się z pracy, bo jej syn został na chwilę pozbawiony telefonu i była możliwość, że nie zobaczy go przez cały wieczór. Inne nie wyobrażają sobie nawet sekundy bez możliwości kontaktowania się z dzieckiem. No ale rozumiem, w końcu, skąd wiedziałyby, że muszą natychmiast przyjechać do szkoły, by interweniować w jakimś dziecięcym sporze – ironizuje. […]
Obecnie polskie przepisy pozostawiają regulacje szkołom – zgodnie z art. 99 Prawa oświatowego w statucie szkoły określa się m.in.: „przestrzeganie warunków wnoszenia i korzystania z telefonów komórkowych i innych urządzeń elektronicznych na terenie szkoły”.
– W mojej ocenie obecne sformułowanie zawarte w art. 99 Prawa oświatowego nie pozwala na zastosowanie w szkole całkowitego zakazu wnoszenia i korzystania z urządzeń elektronicznych w szkole. Statut szkoły nie może decydować o zasadzie, a jedynie o warunkach wnoszenia i korzystania z tych urządzeń – tłumaczy Maciej Sokołowski, radca prawny. Podobne zdanie na ten temat ma dr hab. Mateusz Pilich, który w komentarzu do art. 99 PO podkreśla, że wprowadzenie całkowitego zakazu przynoszenia urządzeń elektronicznych do szkoły nadmiernie ingerowałoby w prawo własności. A skoro o tym mowa – niezgodna z prawem jest też konfiskata komórki, jeżeli zgody na to nie wyrażą rodzice. – Jak wynika m.in. ze stanowiska rzecznika praw obywatelskich, konfiskata telefonu może odbyć się wyłącznie po uprzednim uzyskaniu przez pedagoga zgody na takie działanie od rodziców ucznia – tłumaczył Prawo.pl Piotr Stankiewicz z Kancelarii Adwokackiej Wachowski. – Jeżeli szkoła wprowadzi obowiązek pozostawienia telefonów komórkowych na czas trwania zajęć w depozycie, ponosi odpowiedzialność za wynikłe z tego szkody (np. kradzież czy uszkodzenie sprzętu) – podkreślał.
Lepiej pozostawić decyzję szkołom
Eksperci wskazują, że zamiast ogólnego zakazu, należy pozostawić decyzję szkołom – szkoły i ich społeczności doskonale wiedzą, że istnieje możliwość ograniczenia czy rozluźnienia zasad korzystania z telefonów. Wskazują, że całkowity zakaz używania smartfonów w szkołach to stawianie sprawy na ostrzu noża – tym bardziej, że dorośli niekoniecznie są wzorem do naśladowania, jeżeli chodzi o cyfrową higienę. […]
Podobnego zdania na ten temat jest Marek Pleśniar, dyrektor Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Kadry Kierowniczej Oświaty. – Pozostawiłbym to szkołom. Nie zapominajmy, że smartfony to bardzo pożyteczne narzędzie, mogą pomóc nauczycielowi w przeprowadzeniu ciekawej lekcji, a restrykcyjny, odgórny zakaz uniemożliwiłby ich wykorzystanie w takich celach – wskazuje.
Cały tekst „Smartfony już znikają z niektórych szkół, eksperci sugerują ogólnokrajowy zakaz” – TUTAJ
Źródło: www.prawo.pl/oswiata/
Wczoraj (2 kwietnia 202r.) w „Akademickim Zaciszu” jego gospodarz – prof. Roman Leppert – poprowadził rozmowę z dr. hab. Piotrem Mikiewiczem – profesorem Uniwersytetu Dolnośląskiego DSW, na temat edukacji jako fenomenu społecznego.
Prof. Mikiewicz zajmuje się społecznymi uwarunkowaniami funkcjonowania edukacji, procesami kształtowania biografii przez edukację oraz relacjami edukacji i struktury społecznej. Jest on autorem książki „Socjologia edukacji. Teorie, koncepcja, pojęcia.„, opublikowanej przez WN PWN.
Jak zwykle zapraszamy zainteresowanych tą tematyką, którzy wczoraj nie mogli śledzić tej rozmowy:
Edukacja jako fenomen społeczny – TUTAJ
W miniony poniedziałek – 22 kwietnia – obchodzony był „Międzynarodowy Dzień Ziemi”. I ten fakt stał się bodźcem podjęcia decyzji, aby zamieścić tekst, który pojawił się wczoraj na blogu prof. Stanisława Czachorowskiego „Profesorskie Gadanie”:
Z czym kojarzy ci się Dzień Ziemi
Zbiorowe myślenie młodzieży.
W webinarium uczestniczyły 32 klasy (Olsztyn, Elbląg, Iława, Wegorzewo, Kleczewo), z telefonu skorzystało 95 osób. Nie wiem jaki to odsetek uczestników spotkania. Część wypowiedzi jest poważna i sensowna, część to wygłupy. Z czego wynikają te wygłupy? Może z niezrealizowanej potrzeby poczucia wpływu na rzeczywistość? Może rzadko biorą udział w publicznych debatach i chcieli sprawdzić czy jak wpiszą coś głupiego lub niecenzuralne słowo, to się ukaże? Chcieli zostawić swój ślad. Zróżnicowani tak jak my wszyscy. Niektórzy chcą się wypowiedzieć, zaistnieć, nawet jak nic sensownego nie mają do powiedzenia? Najwyraźniej. A czyż nie ma ludzi dorosłych, którzy zaśmiecają lasy, rzeki i jeziora? A czyż nie ma dorosłych niszczących elewacje nieodpowiednimi, głupimi napisami, czasem pełnymi agresji i ze stereotypami? I też musimy to jakoś znosić, też musimy (powinniśmy?) zadziałać. Jak? Też mamy prawo do naszego świata i też mamy prawo do wypowiedzi i współdecydowania. Dać sobie nasz własny świat zawłaszczyć?
Chmura słów bez koloryzowania, tacy po prostu jesteśmy i wiele jest do zrobienia. Zarówno z zakresie rozwoju zrównoważonego jak i poczucia sprawstwa czy możliwości wypowiedzi.
Na ile odporni jesteśmy na fake newsy? Na destrukcyjne myślenie spiskowe? Wyzwaniem jest wiedzieć i rozumieć procesy przyrodnicze, wiedzieć jak działać by zapobiec katastrofie klimatycznej oraz jak działać by przekonać do tych działań powstałych ludzi, mieszkańców planety Ziemia.
Nie jest łatwo. Przed edukacją formalną i nieformalną ogromne wyzwania. Żniwo jest wielkie lecz chyba żniwiarzy brakuje. Pracowitych i kompetentnych żniwiarzy, rozumiejących procesy przyrodnicze jak i procesy społeczne.
Dzień Ziemi to jeden dzień świętowania. Zbieraliśmy doświadczenia. Teraz długi czas na refleksję i planowanie skutecznych działań w małej i dużej skali.
Źródło: www.profesorskiegadanie.blogspot.com
Na portalu „KRONIKA 24.pl” zamieszczona została informacja o wyniku tegorocznego, już czwartego Rankingu Szkół Przyjaznych LGBTQ+. Oto jej obszerne fragmenty:
Ranking Szkół Przyjaznych LGBTQ+ 2024. Wyniki zaprezentowano w… Ministerstwie Edukacji Narodowej
[…]
Pierwszy raz w historii wyniki zostały zaprezentowane w Ministerstwie Edukacji Narodowej.
O miejscach szkół w Rankingu zadecydowały głosy młodzieży. Z całego kraju spłynęło łącznie ponad 20 tysięcy (12 tysięcy o osób uczniowskich i 8 tysięcy od rodziców i grona pedagogicznego).
Wyniki Rankingu 2024
Ogólnopolski Ranking Szkół Przyjaznych LGBTQ+ dotarł do ponad 2000 szkół. W krajowym zestawieniu pierwsze miejsce zajęło 1 Społeczne Liceum Ogólnokształcące „Bednarska” z Warszawy, drugie XXX Liceum Ogólnokształcące im. Jana Śniadeckiego z Warszawy, a trzecie – III Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Dwujęzycznymi w Zabrzu. W pierwszej 25 pojawiają się takie miejscowości jak: Żywiec, Opole, Kielce, Rumia, Chojnice, Człuchów, Kędzierzyn-Koźle. 55% głosów pochodziło spoza 10 największych miast w Polsce.
Cała lista znajduje się – TUTAJ
Zwycięskie szkoły otrzymują Tarcze Zaufania podpisane przez wiceministra Paulinę Piechnę-Więckiewicz. Szkoła Zaufania to hasło tegorocznej edycji projektu. Ranking odbywa się w tym roku pod patronatem trzech instytucji państwa (Ministerstwo Edukacji Narodowej, Ministra Równości, Rzeczniczka Praw Dziecka) a także z rekordowym wsparciem samorządowym miast i województw. […]
Tegoroczny Ranking pokazuje, że niewiele ponad 50% osób uczestniczących w badaniu deklaruje, że atmosfera w szkole jest dobra. To ciągle niewiele, dlatego kluczowe jest wspieranie społeczności uczniowskiej, nauczycielskiej i rodzicielskiej, żeby poprawiać atmosferę w szkołach w całej Polsce.
Cały czas jest wiele do zrobienia w kwestii przemocy rówieśniczej, aż 41% uczestników i uczestniczek badania doświadczyło przemocy psychicznej (np. wykluczenie, przezwiska, wyśmiewanie) ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową, a 49% uczestników i uczestniczek badania doświadczyło przemocy psychicznej z innych względów. Alarmujący jest poziom przemocy fizycznej (np. szturchnięcia, przepychanki): 28% osób uczestniczących doświadczyło jej ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową, a 27% z innych względów. Doświadczenie przemocy w przypadku dzieci i młodzieży to nie tylko bycie ofiarą, ale też świadkiem.[…]
Cały tekst „Ranking Szkół Przyjaznych LGBTQ+ 2024. IV LO w Łodzi uplasował się na 7 miejscu.” – TUTAJ
Źródło: www.kronika24.pl
I jeszcze fragmenty informacji, zamieszczonej dzisiaj na stronie Radia Łódź:
Ogólnopolski ranking szkół przyjaznych LGBTQ+
IV LO w Łodzi uplasował się na 7 miejscu.
[…]
Ranking Szkół Przyjaznych LGBTQ+ 2024. Wyniki im. Emilii Sczanieckiej. O tym, w jaki sposób szkoła wspiera mniejszości seksualne, mówi jej dyrektorka, Katarzyna Felde.
– Chyba najistotniejsze jest to, żeby tych młodych ludzi dobrze, przyjaźnie traktować, żeby oni się dobrze czuli i naprawdę nie interesować się, bo uważam, że to nie jest najistotniejsze, jaka jest tożsamość płciowa, jaka jest orientacja seksualna danego człowieka – a cóż to za różnica? Mam nadzieję, że taki ranking za te kilka, może kilkanaście lat przestanie istnieć, bo nie będzie tematu – mówi Katarzyna Felde.
Z kolei w taki sposób o swojej szkole wypowiadają się uczniowie IV LO w Łodzi:
– Po prostu nie ma żadnej nienawiści – mówi uczeń IV LO.
– Każdy może się czuć jak u siebie, a nauczyciele nie oceniają nikogo za to, jaką jest osobą – podkreśla uczennica IV LO.
– Szkoła przyciąga otwarte osoby, dlatego społeczność tworzy się w atmosferze ogólnej otwartości i nikt nie czuje się wykluczony – dodaje druga licealistka.
– Osoby transpłciowe mogą komfortowo i szybko zmienić imię, którego używają nauczyciele – zaznacza licealista z „czwórki”.
– Cieszę się, że mamy taką reputację, bo to faktycznie prawda – zapewnia licealista.
Wśród szkół z województwa łódzkiego, wyróżnionych w rankingu, znalazły się również te z mniejszych miejscowości, w tym Akademickie LO Thomas w Tomaszowie Mazowieckim oraz I LO w Zduńskiej Woli.
Źródło: www.radiolodz.pl
Dziś proponujemy lekturę tekstu, który znaleźliśmy na Fb profilu Dariusza Martynowicza – Nauczyciela Roku 2021, pracującego jak nauczyciel w dwu szkołach niepublicznych: krakowskim liceum STO oraz eksperymentalne liceum Artes Libres w Warszawie. Rzecz dotyczy bardzo aktualnego w ostatnim czasie tematu reformy podstaw programowych, a w szczególności – zestawu lektur obowiązkowych:
O czym myślisz Dariusz? O tym, jak można spieprzyć szansę, by polskim uczniom i uczennicom ulżyć, szkolną polonistykę przejściowo uzdrowić i dać polonistkom i polonistom przestrzeń, byśmy mogli skupić się na czytaniu i doświadczaniu piękna polskiej i obcej literatury – kilka czy kilkanaście książek „na poważnie”, a nie kilkadziesiąt. Nie posłuchano nas. Nie posłuchano głosu praktyków i praktyczek. Widocznie, mają nas w dupie. Naprawdę wszyscy mają nas w dupie.
Myślę, że dr Marcin Smolik i Wioletta Kozak przeżywają właśnie uniesienie egzystencjalne i ekstazę – otóż nie wykreślono z podstaw programowych ani „Odprawy posłów greckich”, których uczniowie nie rozumieją (była wykreślona w wersji prekonsultacyjnej), został „Potop” w całości”, dorzucono „Chłopów”, co by było jeszcze mniej czasu, a poziom rozszerzony dopchano do granic możliwości. Co się zmieni? Nic. Praktycznie nic. Bo zmiany są kosmetyczne i prawie niewyczuwalne. Już wersja prekonsultacyjna listy lektur była dużo sensowniejsza, ale najwidoczniej Ministerstwo Edukacji Narodowej woli udawać, że coś się zmienia, choć w praktyce nie zmienia się prawie nic. Podczas spotkania prekonsultacyjnego w sprawie ograniczenia podstawy programowej właściwie prawie wszyscy jego uczestnicy apelowaliśmy do Katarzyny Lubnauer i Barbary Nowackirjj – ciąć – jeszcze więcej, odważniej, sensowniej. Tylko jedna pani lamentowała, jak to się usuwa tożsamość z listy lektur. To mamy. Odwrót i powrót do narodowej jaskini i do udawania, że się uczymy i coś tam jeszcze czytamy. Nie, nikt nie będzie czytał dwudziestu książek obowiązkowych poznawanych w całości, wśród których NIE MA nawet jednej pozycji z ostatnich kilkunastu lat. Wielki narodowy, k…a, sukces – wykreślono „Konrada Wallenroda”. Wielki narodowy, k…a, sukces – dodano cały stos lektur uzupełniających, wśród których są co prawda pozycje XXI wieku, ale nikt nie będzie miał na nie czasu, bo dochodzą „krótkie utwory” i „lektury poznawane we fragmentach”.
Nie mam słów, żeby wyrazić swoją złość na projekt podstawy programowej z języka polskiego, która ma wejść od września do polskich szkół. Zarówno w kwestii wymagań, jak i lektur na poziomie szkoły ponadpodstawowej, to zaprzepaszczenie szansy, o którą apelowaliśmy. To projekt, który nie bierze pod uwagę nie tylko głosu praktyczek i praktyków – nauczycieli języka polskiego, ale także realiów współczesnego świata i sytuacji współczesnego ucznia.
Ale tak to jest – pisali o tym i Paweł Lęcki, i Ola Korczak i Belfer na zakręcie – jak „ograniczeniem” zajmują się Ci, którzy uwielbiają narodową polską martyrologię, romantyzm i staropolszczyznę. Ja już walczyć o nic nie zamierzam, ani pisać – bo widać, że nie ma to najmniejszego sensu.
Ten projekt to ostateczny cios w szkolną polonistykę, która będzie udawaniem spotkania z literaturą. W rzeczywistości królować będą uproszczenia, półprawdy, podlane narodowymi kłótniami o to, czy Jackowi Soplicy podano czarną polewkę i sprawdzianami pisanymi w oparciu o brykowe opracowania oraz tutoriale youtubowych gwiazd.
A poniżej – proponowana lista lektur, którą „czytać” będą polscy uczniowie i uczennice w szkole ponadpodstawowej przez kolejnych kilka lat.
Źródło: www.facebook.com/DarekkM/
MEN ogłosiło konsultacje publiczne projektów rozporządzeń o nowych podstawach programowych. Zamieszczamy cały ten tekst:
Uszczuplone podstawy programowe.Konsultacje publiczne rozporządzeń o nowych podstawach programowych
Ministerstwo Edukacji Narodowej przygotowało projekty rozporządzeń zmieniających podstawę programową kształcenia ogólnego dla 18 przedmiotów w szkołach podstawowych i ponadpodstawowych. Opublikowanie projektów ministerialnych poprzedziły wstępne propozycje powołanych ekspertów oraz szerokie prekonsultacje społeczne. Projekty MEN uwzględniły część postulatów i sugestii zgłaszanych za pomocą specjalnego formularza i w trakcie spotkań online przez obywateli i różnego typu organizacje i instytucje.
Jednocześnie z opublikowaniem projektów 23 kwietnia rozpoczynają się konsultacje publiczne i uzgodnienia międzyresortowe.
Treści nauczania z przedmiotów zostaną ograniczone o około 20 %. Głównie te, które są niemożliwe lub bardzo trudne do zrealizowania w praktyce szkolnej.
Proponowane zmiany dotyczą ograniczenia treści nauczania następujących przedmiotów:
Szkoła podstawowa (klasy IV-VIII)
Język polski, język obcy nowożytny, język łaciński, język mniejszości narodowej lub etnicznej, język regionalny – kaszubski, historia, wiedza o społeczeństwie, matematyka, biologia, geografia, chemia, fizyka, informatyka.
Liceum ogólnokształcące i technikum
Język polski, język obcy nowożytny, język łaciński, język mniejszości narodowej lub etnicznej, język regionalny – kaszubski, historia, historia i teraźniejszość, wiedza o społeczeństwie, matematyka, biologia, geografia, chemia, fizyka, informatyka, filozofia, język łaciński i kultura antyczna, historia muzyki, historia sztuki.
Branżowa szkoła I stopnia
Język polski, język obcy nowożytny, język mniejszości narodowej lub etnicznej, język regionalny – kaszubski, historia, matematyka, biologia, geografia, chemia, fizyka, informatyka.
Branżowa szkoła II stopnia
Język polski, język obcy nowożytny, język mniejszości narodowej lub etnicznej, język regionalny – kaszubski, matematyka, informatyka.
Jakie są cele zmian w podstawie programowej?
>zwiększenie nacisku na rozwijanie umiejętności praktycznych zamiast wiedzy teoretycznej lub encyklopedycznej,
>zmniejszenie ilości materiału przeznaczonego do opanowania przez ucznia. Przełoży się to na większą motywację do uczenia się, rozwijanie zdolności i zainteresowań oraz kształtowanie właściwych przekonań i postaw,
>zapewnienie adekwatności zakresu treści nauczania – wymagań szczegółowych do wymiaru godzin nauczania przedmiotów,
>zastąpienie wymagań egzaminacyjnych obowiązujących w latach 2021–2024; od 2025 roku treści zawarte w podstawie programowej będą ponownie stanowić jedyną podstawę przeprowadzenia egzaminu ósmoklasisty i egzaminu maturalnego.
Podręczniki
Proponowane zmiany w podstawie programowej zostały przygotowane tak, by nie było konieczności wymiany podręczników. W roku szkolnym 2024/2025 i w latach kolejnych uczniowie będą mogli korzystać z dotychczasowych podręczników. Wydawcy przekażą nauczycielom korzystającym z ich podręczników informacje o tym, które fragmenty dotychczas wydanych podręczników wykraczać będą poza zakres uszczuplonej podstawy programowej.
Dalsze kroki i nowe przedmioty od września 2025 r.
Wdrażanie kompleksowej reformy podstawy programowej wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego jest zaplanowane na 2026 r. dla szkoły podstawowej i na 2028 rok w szkole ponadpodstawowej.
Wcześniej, bo od września 2025 r. planowane jest wdrożenie nowych przedmiotów szkolnych:
1.edukacji obywatelskiej, która zastąpi historię i teraźniejszość, likwidowaną sukcesywnie od 1 września 2024 r.
2.edukacji zdrowotnej, która zastąpi zajęcia wychowanie do życia w rodzinie. Przedmiot edukacja zdrowotna będzie dla uczniów obowiązkowy.
Projekty podstaw programowych nowych przedmiotów przekażemy do konsultacji publicznych jesienią br.
Informacje dot. projektów rozporządzeń
Do konsultacji publicznych i uzgodnień międzyresortowych zostają skierowane projekty rozporządzeń Ministra Edukacji zmieniające rozporządzenia:
1.w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej wraz z 2 załącznikami.
2.w sprawie podstawy programowej kształcenia ogólnego dla liceum ogólnokształcącego, technikum oraz branżowej szkoły II stopnia wraz z 3 załącznikami.
Do pobrania:
Konsultacje rozporządzenia potrwają do 13 maja br. Uwagi i opinie można przesyłać na adres sekretariat.dkotc@men.gov.pl.
Źródło: www.gov.pl/web/edukacja/
Mamy na sumieniu „grzech przemilczenia” – nie zaistniała na stronie OE informacja o Daltońskiej Konferencji pt „Więcej lepszej edukacji: Nowe Wychowanie Współcześnie”, która 20 kwietnia odbyła się w Strzyżowicach. Wspomnienie o tej konferencji zamieścił już na swoim fejsbuku prof. Roman Leppert – 21 kwietnia i 22 kwietnia, ale my postanowiliśmy oddać dzisiaj głos Marcinowi Michalikowi – nauczycielowi j. polskiego w Zespole Szkół w Podleszanach na Podkarpaciu, terapeucie, logopedzie, trenerowi szybkiego czytania, który także uczestniczył w tej konferencji i zamieścił wczoraj na swoim fb profilu taki tekst:
Wiele osób pyta, czy są scenariusze lekcji prowadzonych według planu daltońskiego i czy da się wprowadzać jego elementy.
Podczas warsztatów w Strzyżowicach, które miałem przyjemność poprowadzić w ramach Daltońska konferencja p.t. „Więcej lepszej edukacji: Nowe Wychowanie Współcześnie”, pokazałem, jak można pracować według filarów stworzonych przez Helen Parkhurst.
Samodzielność, odpowiedzialność, współpraca i refleksja – tego nie da się wprowadzić ściśle według konspektu. Każda klasa jest inna, więc musimy tak projektować lekcje, żeby zrealizować cel, podać wymagania i nie ingerować zbytnio w działania uczniów.
Warto poszukać tematu, który daje szerokie pole do działań, gdzie może przenikać się wiedza z różnych przedmiotów. A potem pozwolić uczniom pracować, poszukiwać, uczyć się od siebie.
-Nie zawsze hałas na lekcji to coś złego.
-Zaangażowanie kluczem do sukcesu.
-Nauczyciel zaraża energią.
-Jakie zadasz pytanie, taką dostaniesz odpowiedź.
-Odwrócenie ról po to, by uczeń sam doszedł do wiedzy.
Takie między innymi hasła uczestnicy podali w informacji zwrotnej. Zapisali je na kubkach, koszulkach czy torebkach, czyli na rzeczach codziennego użytku, tych nam bliskich.
Plan daltoński to koncepcja edukacyjna, empatia, zaangażowanie i kawał serducha włożony w pracę z uczniami. Nie da się filarów włożyć w ramki, tabelki czy punkty scenariusza. Tu działają uczniowie, a nauczyciel stara się im pomagać, wskazywać kierunki. I cieszy się, kiedy uczniowie sami sobie pomagają, szczególnie w myśl zasady: zapytaj trzech, zanim zapytasz mnie.
Dziękuję za świetną energię, zaangażowanie i informację zwrotną.
A pani Karinie – Karina Sitek-Gabzdyl– za podzielenie się dzisiejszymi pomysłami z lekcji. Skrzydła mi rosną, kiedy dostaję wiadomość, że zasiane przeze mnie ziarenko zakiełkowało.
Plan daltonski #filarydaltońskienalekcji #bezscenariusza
Źródło: www.facebook.com/marcin.em.96155/
Oto obszerne fragmenty tekstu, zamieszczonego dzisiaj (22 kwietnia 202r.) w „Dzienniku Łódzkim”:
Ruszyła rekrutacja do szkół ponadpodstawowych w Łodzi
Potrwa od poniedziałku 22 kwietnia br. do 21 maja do godz. 12.
Kto się nie zarejestruje i nie wypełni e-wniosku, nie weźmie udziału w głównym naborze, a aplikować do szkoły będzie mógł dopiero po jego zakończeniu i już tylko na pozostałe wolne miejsca.
W poniedziałek, 22 kwietnia br. rozpoczął się elektroniczny nabór do szkół ponadpodstawowych w Łodzi. Uczniowie klas ósmych, którzy chcą wziąć w nim udział, powinni zarejestrować się i wypełnić wnioski, dostępne na w witrynie internetowej Urzędu Miasta Łodzi, w zakładce edukacja. Mają na to miesiąc – system zostanie zamknięty 21 maja o godz. 12. […]
W prowadzonych przez miasto liceach ogólnokształcących dla kandydatów przygotowano 2200 miejsc, w technikach – 1500, w szkołach branżowych – 280. Nabór jest otwarty dla wszystkich chętnych – o przyjęcie mogą ubiegać się zarówno uczniowie z Łodzi, jak i z innych miejscowości.
Ósmoklasiści w elektronicznych podaniach mają możliwość wskazania dowolnej liczby szkół i klas, szeregując je według swoich preferencji – czyli na pierwszym miejscu wskazując klasę i szkołę, na której zależy im najbardziej.
Przed nimi jeszcze egzaminy (w połowie maja) oraz zdobywanie ocen na świadectwo. Są bardzo ważne – między innymi od wyników egzaminu oraz ocen z przedmiotów, zależy liczba punktów, jakie uczeń uzyska w rekrutacji, a ostatecznie – czy zostanie przyjęty do wymarzonej szkoły i klasy. […]
Źródło: www.dzienniklodzki.pl
x x x
Więcej informacji o rekrutacji do łódzkich szkół ponadpodstawowych na stronie UMŁ – TUTAJ
Link do strony elektronicznego systemu naboru – TUTAJ
Nowy tydzień proponujemy rozpocząć od lektury tekstu prof. Bogusława Śliwerskiego, który zamieścił on na wczoraj (21 kwietnia 202 r.) na swoim blogu. Wyróżnienie fragmentów teksty podkreśleniami i pogrubioną czcionką, jak też linki do przywoływanego wydarzenia czy autora – redakcja OE:
Mit wychowania bezstresowego
W czasie tegorocznego Festiwalu Nauki, Techniki i Sztuki Łódzkiego Towarzystwa Naukowego miałem możliwość podzielenia się z jego uczestnikami naukową analizą dyskursu publicznego na temat rzekomego wychowania bezstresowego.
Teza wyjściowa brzmiała: Wychowanie bezstresowe jest mitem, który wytwarza się na użytek prowadzonej wojny ideologicznej, politycznej czy dyskursywnej w różnych środowiskach, w tym także z udziałem naukowców i pedagogów. Wprowadza się przy tym w obieg fałszywe dane o prekursorach tak ujętego wychowania, przypisując je albo filozofowi Janowi Jakubowi Rousseau, albo amerykańskiemu pediatrze Benjaminowi Spockowi. Jedno i drugie nie znajduje potwierdzenia w faktach.
Publicyści, przedstawiciele pozapedagogicznych profesji głoszą wszem i wobec, bo przecież na szkole i wychowaniu zna się każdy (tak, jak na medycynie), że wychowanie bezstresowe jest najgroźniejszym stylem wychowania, który bazuje na naiwnej koncepcji człowieka, ideologii liberalnej fikcji i marksistowskiej zasadzie politycznej poprawności. Protagonistami wychowania bezstresowego są jacyś tajemniczy wrogowie szkoły, społeczeństwa, a nawet ludzkości, w rzeczy samej przestępcy, którzy realizują jakiś toksyczny program demoralizacji młodego pokolenia.
Wychowanie bezstresowe jest jednak tym zasobem frazeologicznym współczesnego języka polskiego, który nie powstał w ostatnich latach, chociaż wielu osobom wydaje się, że zaistniał dopiero w okresie III Rzeczpospolitej. Nie ulega wątpliwości, że takie określenie stało się ulubieńcem współczesnej mody językowej. Twórcy tego zwrotu ujmują rzeczywistość w sposób zjawiskowy, a więc taki, gdzie świat rysuje się w naszej wyobraźni, jako scena, na której rozgrywa się zawsze jakaś akcja, coś się dzieje, zachodzą jakieś zjawiska, dokonują się jakieś czyny.
Wychowanie bezstresowe to literacki wymysł, który znalazł w języku propagandy politycznej szansę na odnawianie mitu czy pewnego dogmatu, wydedukowanego prawdopodobnie z pedagogiki nowego wychowania, by skazać ją w walce dyskursów na niepowodzenie. Wystarczy zaobserwować, z jakim akcentem wymawiany bywa zwrot „wychowanie bezstresowe”, jak ta idea jest wplatana, jakie budzi skojarzenia ideowo-emocjonalne, żeby się przekonać, iż chodzi tu o coś znacznie bardziej poważnego.
Formułowane w opozycji do wychowania właściwego (przy czym nie odsłania się, jak rozumianego), ma oczernić związki niektórych pedagogów z dającym się w ich pracach odczytać podobieństwem do niej, oczerniając ich jako wrogów i zapisując na ich rachunek wszelkie niepowodzenia społeczno-wychowawcze. Wychowanie bezstresowe jest niczym (flactus vocis) dopóki nie nabierze stosownego znaczenia symbolicznego, zarysowując wobec niego pewne oczekiwania.
Ze świata zjawisk, idei dotychczas obojętnych, tak kreowane wychowanie ma przeniknąć do świata osobowości. Mit wychowania bezstresowego trwa poprzez jego przekazywanie i odradzanie się. Żyje dzięki wpisywaniu go w wojnę idei, gdyż świat edukacji i wychowania wciąż jest konstruowany antagonistycznie. Ów mit wpisuje się w nieustanną walkę polityków o władzę, ale także o dominację jednego dyskursu nad drugim zmuszają wychowanie humanistyczne do milczenia.
Brak tolerancji wobec odmienności i jad w języku krytyki wychowania humanistycznego mają zapewnić sukces w tej rywalizacji właściwej stronie. Włącza się w ten proces władzę państwową, której zadaniem jest spowodowanie, by społeczeństwo kierowało się tym samym systemem wartości, co ona. Nie ma lepszej czy innej pedagogiki, jest tylko gorsza, zła, niepożądana od tej jedynie słusznej.
Przenoszenie do pedagogiki wprost z polityki modelu antagonistycznego podziału istniejących doktryn, prądów i kierunków na „swoje” i „obce”, na „przyjazne” i „wrogie”, zawsze będzie oznaczało powrót do zimnowojennej, totalitarnej gry na rzecz niszczenia, wyparcia, całkowitej likwidacji wszystkich tych doktryn, które nie mieszczą się w kategorii odpowiadającej władzy, a więc w kategorii: „my”, „nasi”, „swoi”, czyli politycznie, aksjologicznie i ideologicznie „poprawni”.
To właśnie w tak antagonistycznie konstytuowanym dyskursie i praktyce edukacyjnej każdy „inny”, „obcy”, „odmienny” jest wrogiem, zagrożeniem, niepożądanym przez władze rodzajem czy typem kierunku myśli, teorii lub doktryn, z którymi nawet nie ma co polemizować, tylko należy je zniszczyć, by to one nie doszły do władzy i nie zakwestionowały dominującej tożsamości.
Politycy utrwalają w społeczeństwie stereotypy i uproszczenia, które „zakleszczają” myśl i wtłaczają ją do określonych kategorii ideologicznych czy aksjonormatywnych, naznaczając je piętnem zła czy możliwych zagrożeń. Dyskursem publicznym o wychowaniu rządzi demagogia, przeinaczanie faktów, przypisywanie swoim antagonistom poglądów, których oni nigdy nie wypowiedzieli tak, by nie można ich było zweryfikować, ale by brzmiały wiarygodnie.
Istotą demagogicznej walki nie jest przecież spór na argumenty, ale dążenie za wszelką cenę do wyeliminowania tych, które mogłyby zagrozić własnym, a jedynie słusznym sądom. Demagodzy szukają powszechnego poparcia, bazując na populistycznych hasłach (jak np. wychowanie bezstresowe, przyzwalające, podmiotowe), dobrze brzmiących kłamstwach, nie wymagających wysiłku ich rozpoznania czy dociekania ich sensu, postrzegając świat w kategorii biało-czarnej.
Poszukując odpowiedzi na pytanie: Czy w naukach o wychowaniu występuje wychowanie bezstresowe? wystarczy zajrzeć do współczesnych podręczników akademickich z pedagogiki, encyklopedii, leksykonów czy słowników pedagogicznych, jakie ukazały się Polsce w okresie po 1989 r. żeby przekonać się, że w nauce nie istnieje taka kategoria pojęciowa jak „wychowanie bezstresowe” i jako takie nie jest przedmiotem kształcenia akademickiego.
Warto natomiast zajrzeć do rozpraw Hansa Selye’go – jednego z pionierów medycyny, twórcy głośnej teorii stresu – w świetle którego istnieje stres pozytywny i negatywny. Jeśli zatem ktoś mówi o wychowaniu bezstresowym, to znaczy, że odnosi ów fenomen do już martwej osoby. Całkowita bowiem wolność od stresu jest możliwa tylko w takim stanie bytu.
Źródło: www.sliwerski-pedagog.blogspot.com
Przeglądając edukacyjne wydarzenia minionego tygodnia nie mogłem nie zarejestrować (pominiętego na stronie OE) spotkania, które odbyło się w MEN 18 kwietnia. To wtedy po raz pierwszy z kierownictwem resortu spotkali się wszyscy nowi kuratorzy oświaty. I czytając tę informację uświadomiłem sobie, że ostatni raz prezentowałem nowych kuratorów 15 marca, kiedy informowałem że 2 marca Minister Barbara Nowacka wręczyła akt powołania na Mazowieckiego Kuratora Oświaty Wioletcie Krzyżanowskiej, a 15 tego miesiąca Katarzyna Lubnauer wręczyła Jolancie Skrzypczyńskiej akt powołania na Warmińsko-Mazurskiego Kuratora Oświaty. Materiał ten zakończyłem informacją, że czekamy jeszcze na powołanie szefów tych urzędów w województwach: lubuskim, świętokrzyskim oraz zachodniopomorskim. I już d tego tematu na OE nie powróciłem,
Aby choć w tej formule ten błąd naprawić, śpieszę dziś donieść, że kolejne nominacje nastąpiły:
18 marca – w Województwie Lubuskim stanowisko kuratora objął Mariusz Biniewski
19 marca – w Województwie Świętokrzyskim stanowisko kuratora objął Piotr Łoje
25 marca – w województwie Zachodniopomorskim stanowisk kuratora objął Paweł Palczyński
I już mogę, z poczuciem naprawienia „grzechu zaniedbania”, podjąć główny wątek dzisiejszego felietonu. A będzie nim moja bardzo osobista refleksja o treściach nauczania języka polskiego w piątej klasie pewnej łódzkiej szkoły podstawowej. Refleksja ta towarzyszy mi od połowy stycznia, kiedy to – na prośbę mamy ucznia V klasy owej szkoły – zgodziłem się, dwa razy w tygodniu, pomagać mu – wtedy jeszcze w odrabianiu prac domowych, jakie jej syn miał zadawane z kilku przedmiotów: z j. polskiego, historii, geografii i biologii. Na matematykę chodzi do studentki politechniki. Spotykam się z nim nadal, mimo wejścia w życie rozporządzenia, zmieniającego zasady owych prac domowych.
Muszę jeszcze wyjaśnić, że tym moim podopiecznym (bo w tych spotkaniach nie występuję w roli nauczyciela-korepetytora, a raczej w takiej, jaką trenowałem przed laty pracując w domach dziecka – jako konsultant w „odrabiankach”) jest młodzieniec, który wraz ze swoją mamą oraz starszą siostrą, która jest teraz w VIII klasie tej samej szkoły, przyjechał do Polski przed dziewięcioma laty z Ukrainy. W tej rodzinie, jest jeszcze pierwszoklasista – urodzony już w Polsce, zaś mama jest ich jedyną opiekunka, gdyż jej mąż i ojciec tych dzieci zarabia na ich utrzymanie w USA.
Nie będę tu opowiadał o licznych problemach z jakimi musimy się z owym piątoklasistą mierzyć, w tym przede wszystkim z jego słabą znajomością języka polskiego (w rodzinie tej rozmawiają ze sobą w ich języku ojczystym), jego praktycznie zerowej orientacji w geografii i historii Polski – takiej jaką polscy uczniowie wynoszą z domów rodzinnych podczas wspólnych wyjazdów wakacyjnych, do „rodziny na wsi”, słuchaniu wspomnień wujków, cioć, dziadków i babć na rodzinnych spotkaniach. Powiem tylko o moich doświadczeniach, wyniesionych „tu i teraz” podczas powtarzania wiadomości z ostatnich lekcji oraz przygotowań do sprawdzianów z języka polskiego.
A od kilku już tygodni barujemy się z tematem „mity greckie”… I do tego na zmianę z gramatyką: części mowy, odmiana przez przypadki, części zdania – zdania proste i złożone, związki – główne i poboczne, rządu, zgody…. I to wszystko na przykładzie zdań z . . . mitologii greckiej. A jedynym źródłem tej wiedzy, którą muszą posiąść uczniowie klas piątych tej szkoły, są dwa podręczniki. „Literatura i kultura. Ewa Horwath, Anita Żegleń” i „Nauka o języku i ortografia. Ewa Horwath, Anita Żegleń”.
Aby nie być gołosłownym – ilustruję to kilkoma wybranymi przykładami – najpierw z podręcznika nauki o języku i ortografii::
A poniżej jeszcze fotki z tej ksiązki o literaturze i kulturze:
Zaiste – czy naprawdę dwunastolatkowie, którzy w dorosłe życie wejdę w latach trzydziestych XXI wieku muszą już teraz uczyć się swojego ojczystego języka, wkuwając jednocześnie imiona bohaterów mitologii starożytnych Greków? I czy te wszystkie gramatyczne subtelności o przyimkach, przydawkach i okolicznikach są niezbędne dla przyszłych użytkowników cyfrowych form przekazu, gdzie nad poprawnością wstukanego tekstu czuwać będzie AI ?
Może lepiej dla wszystkich (uczniów i nauczycieli z podstawówek) byłoby przeniesienie tej pogłębionej wiedzy o języku polskim do programów dla klas licealnych z rozszerzeniem humanistycznym?
Włodzisław Kuzitowicz