Przed dwoma dniami zmarła w Koninie – po prawie dwuletniej walce z rakiem – Profesor MARIA DUDZIKOWA – wieloletni nauczyciel akademicki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, była kierownik Zakładu (później przemianowanego na Pracownię) Pedagogiki Szkolnej na Wydziale Studiów Edukacyjnych tej uczelni. Od 1993 roku była zastępca przewodniczącego Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, przez 25 lat (ostatni raz – w 2018 roku na XXXII LSMP w Łagowie) niestrudzona kierownik Letnich Szkół Młodych Pedagogów PAN.

Tę smutną wiadomość przekazał w poscie zamieszczonym wczoraj na swym blogu profesor Bogusław Śliwerski. „Obserwatorium Edukacji” nie ma wątpliwości, że naszym obowiązkiem jest – los zrządził, że właśnie w taki dzień jak dzisiejszy – poinformowanie o tym naszych czytelników – w najlepszy możliwy sposób: odsyłając do wspomnień na blogu profesora Śliwerskiego. Na początek proponujemy fragment wczorajszego postu:

[…] Niewiele jest w uniwersytetach osób, które całym życiem służą innym, które z wyjątkową pasją i wiarygodną pracą nad sobą traktują rodzinne, akademickie i społeczne role jako imperatyw moralny. Może ktoś się zastanawia, po co poświęcała każdą chwilę życia będąc już na emeryturze, a więc w okresie „złotej jesieni”, kolejnym planom wydawniczym, projektom własnych książek, recenzjom rozpraw tych, którzy naprawdę chcą skorzystać z uprzedzającej potencjalne niepowodzenie mądrości Mistrzyni Myśli, Pióra, Doświadczeń i Wyobraźni. Pracowała bez wytchnienia, często nie dojadła, bo nie miała na to czasu. Wszędzie jednak była punktualnie, a nawet wcześniej, z zapasem, by nikt nie musiał na Nią czekać.

Gdy spojrzymy na tytuły najważniejszych w życiu Marii Dudzikowej książek autorskich, ale i serii wydawniczych, współredagowanych z młodymi uczonymi, stawiającymi pierwsze kroki, to zobaczymy jak pięknie odzwierciedlają one sens i radość życia pedagogiką, myślenia humanistyką i działania polityką (w arystotelesowskim znaczeniu tego słowa jako racjonalnej troski o dobro wspólne). Była nauczycielką języka polskiego, współtworząc ze swoim Mistrzem i Promotorem prof. Heliodorem Muszyńskim szkołę wychowującą, ale inaczej pomyślaną i kreowaną w praktyce. Każdy, kto sięgnie po książkę pt. „Wychowanie przez aktywne uczestnictwo” (Warszawa 1987) przeczyta jakże aktualny wciąż rozdział: „Wychowanie przez role społeczne a niebezpieczeństwo manipulacji„, w którym pisze o manipulacji jako zaprzeczeniu wychowania.

Potem pojawiły się tak znakomite rozprawy, jak: „Praca młodzieży nad sobą” (Warszawa, 1993), „Mit o szkole jako miejscu wszechstronnego rozwoju ucznia. Eseje etnopedagogiczne (Kraków, 2001, 2004); „Pomyśl siebie … Minieseje dla wychowawcy klasy” (Gdańsk, 2007); współredaktorska (z M. Czerepaniak-Walczak) pięciotomowa seria: „Wychowanie. Pojęcia – Procesy – Konteksty (Gdańsk: 2007-2010, wyróżniona „Nagrodą Edukacji XXI wieku” w kategorii „podręcznik akademicki” na 23 Targach Książki Edukacyjnej); współredaktorska (z H. Kwiatkowską) wielotomowa seria: „Palące problemy edukacji i pedagogiki” (Kraków: 2013 – 2015), w tym tom pt. „Sprawcy i/lub ofiary działań pozornych w edukacji szkolnej (red. z K. Knasiecką-Falbierską, Kraków, 2013) z Jej znakomitym tekstem: „Użyteczność pojęcia działań pozornych jako kategorii analitycznej. Egzemplifikacje z obszaru edukacji (i nie tylko)”; współredaktorski zbiór „Interdyscyplinarnie o interdyscyplinarności. Między ideą a praktyką” (z A. Chmielewskim i A. Groblerem, Kraków: 2012), z jej tekstem: „Sytuacja problematyczna interdyscyplinarności w naukach społecznych i humanistycznych (z kryzysem w tle)” oraz współredaktorski tom:”O pasjach cudzych i własnych – profesorowie” (wspólnie z ks. Marianem Nowakiem, Lublin 2015), w którym jest poruszający tekst Profesor pt. „O mojej miłości do książek. Esej osobisty”. […]

Cały post „Zmarła wspaniała pedagog – Profesor Maria Dudzikowa”   –   TUTAJ

Źródło: www.sliwerski-pedagog.blogspot.com

Uwaga: Pogrubienia fragmentów cytowanego tekstu – redakcja OE.