W miniony czwartek, już po uroczystości wręczania nagród Prezydenta Miasta Łodzi w Klubie WYTWÓRNIA, po godzinie 18-ej, „Obserwatorium Edukacji” uczestniczyło w niezwykłym wydarzeniu. Tego wieczora w gościnnych pomieszczeniach Akademickiego Ośrodka Inicjatyw Artystycznych przy ul. Zachodniej odbyła się publiczna premiera, przygotowanego przez grupę uczniów XXXI Liceum Ogólnokształcącego im. Ludwika Zamenhofa w Łodzi, przedstawienia zatytułowanego „Pamiętaj, nie jesteś sam…” Oto „rodzinne zdjęcie” wykonawców, reżyserki i ich przyjaciół, zrobione po spektaklu:

Spektakl ten, zrealizowany w konwencji realistycznych scenek „z życia”, ale wzbogaconych o alegoryczny finał, ma na celu – w swej niebanalnej formie – dotrzeć do rówieśników nie tylko z przesłaniem ostrzeżenia ich o tragicznych skutkach uzależnień od alkoholu, leków, nikotyny czy narkotyków, ale przede wszystkim z apelem o niezamykanie się ze swoimi problemami przed przyjaciółmi i szukanie u nich wsparcia w sytuacjach zagrożenia.

Oto reportaż z tego wydarzenia, w którym słowa są jedynie komentarzem do sytuacji, prezentowanych na fotografiach:

Postać dziewczyny, wprowadzającej w sytuację opowiadanej historii: „Czwórka przyjaciół, nastoletnich przyjaciół.[…] To mogli być wasi koledzy, twoja córka, twój syn, wnuczek… „

Pięcioro młodych ludzi, kolegów… Spotykają się, ale ich rozmowy są powierzchowne, każdy przed pozostałymi skrywa swe problemy, dramatyczne problemy.

Sytuacja I. Chłopak i jego rodzina z problemem alkoholowym. Alkohol zabija mu matkę.

Sytuacja II. Dziewczyna i jej siostra – lekomanka, którą leki doprowadzają do śmierci.

Sytuacja III. Ojciec nałogowy palacz, który doprowadza do śmierci córki, chorej na płuca.

Sytuacja IV. Muzyk kapeli rockowej, który umiera z przedawkowania podczas koncertu.

Część alegoryczna: Anioły, przy dźwiękach „niebiańskiej muzyki”, zabierają narkomana do „tamtego świata”, gdzie spotyka pozostałe ofiary nałogów.

Jedne z ostatnich słów jakie padają w tym spektaklu wypowiadają „duchy” – ofiary nałogów:
– Mnie zabiły narkotyki.
– Mnie zabiły papierosy.
– Mnie zabiły leki.
– Mnie zabił alkoholizm.

I ostatnie przesłanie spektaklu

„ Wiedzcie o tym, że to co wam tutaj pokazaliśmy nie jest groteską. To się dzieje naprawdę. My byliśmy sami, wy nie musicie.”

Finał przy dźwiękach piosenki Seweryna Krajewskiego, której słowa wieńczą przesłanie spektaklu:

Nie jesteś sama, (nie) nie jesteś sama (nie)
uwierz w Siebie, uwierz w ludzi, uwierz w nas.
Nie jesteś sama, (nie) nie jesteś sama (nie)
są gdzieś okna które płoną cały czas
są gdzieś okna, które płoną cały czas
są gdzieś okna, które płoną cały czas…

Scenariusz przedstawienia napisała i spektakl wyreżyserowała pani Renata Majchrzak – nauczycielka chemii i przedsię- biorczości w XXXI LO. Jest także wychowawczynią klasy IIIc, ale przede wszystkim – od wielu lat wybieraną przez młodzież tego liceum opiekunką samorządu uczniowskiego. Oto wspólne zdjęcie wykonawców z reżyserką i autorką przedstawienia (pierwsza z prawej):

Zastanawiała skromna liczba widzów, w tym nieobecność Dyrekcji tego liceum…

Tekst i zdjęcia: Włodzisław Kuzitowicz