„Obserwatorium Edukacji” popełniłoby wielki grzech wobec pedagogicznych „korzeni” jego redaktora, gdyby nie odnotowało, że w dniach 17 i 18 września w Poznaniu, w siedzibie Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, odbył się VI Zjazd Pedagogiki Społecznej – pod hasłem „Pedagogika zaangażowana. Wokół inicjatyw i ruchów społecznych”.
Oto szczegółowy program, który najpełniej odda treści, którymi zajmowali się – nie tylko pedagodzy – podczas obrad plenarnych i spotkań w tzw. „podstolikach” – TUTAJ
Poniżej udostępniamy fragment informacji ze strony RPD o uczestnictwie w tym zjeździe młodzieży:
Foto: wwwbrpd.gov.pl
[…] W obradach „podstolików” uczestniczyła także młodzież, prezentując w praktyce dziecięce obywatelstwo i partycypację. Uczestnikami debaty byli Młodzieżowi Doradcy RPD: Malwina Wilińska, Mateusz J. Mielczarek i Artur Ryszkiewicz. Obrady młodych ludzi prowadziły prof. dr hab. Barbara Smolińska-Theiss, Przewodnicząca ZPS PAN, Kierownik Katedry Pedagogiki Społecznej APS w Warszawie i dr hab. Ewa Jarosz, profesor Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, wiceprezes Stowarzyszenia Pedagogów Społecznie Zaangażowanych. [Źródło: www.brpd.gov.pl]
Warto prze tej okazji przypomnieć, że historia zjazdów polskich pedagogów społecznych (bo tak nazywane były wszystkie poprzednie zjazdy) zaczęła się jeszcze przed II Wojną Światową – w 1937 roku.
Oto krótka historia poprzednich zjazdów pedagogów społecznych:
Pierwszy Zjazd Pedagogów Społecznych, który z okazji 40-lecia pracy Heleny Radlińskiej odbył się w dniach 31.01.–2.02.1937 r. w Warszawie, w jej macierzystej uczelni tzn. w Wolnej Wszechnicy Polskiej (przedwojenny, prywatny uniwersytet). Przedwojenna pedagogika społeczna w Polsce była ważnym społecznie i politycznie centrum ruchu oświatowego, ośrodkiem myśli społecznej i politycznej. Łamała ona konwencje akademickości. Tutaj już w latach 30. ubiegłego stulecia wykluwał się model uprawiania nauki społecznie zaangażowanej…[…]
Drugi Zjazd Pedagogów Społecznych odbył się w dniach 25–26.05.1947 r. na Uniwersytecie w Łodzi, gdzie tuż po wojnie zgromadziła się kadra akademicka ze spalonej Warszawy i zrujnowanego Uniwersytetu Warszawskiego (Theiss 2013). W programie zjazdu dominowały powojenne wyzwania związane przede wszystkim z opieką nad dziećmi polskimi, żydowskimi, ukraińskimi, niemieckimi, które zostały osierocone, pogubione, okaleczone przez wojnę. Przed pedagogiką społeczną stawało wyzwanie włączenia się w wielkie międzynarodowe dzieło ratowania dzieci, młodzieży, pomocy rodzinie.
Kolejny III Zjazd Pedagogów Społecznych odbył się w kwietniu 1957 roku. Obrady toczyły się w trzech sekcjach: 1) oświata i kultura dorosłych, 2) opieka wychowawcza nad dziećmi i młodzieżą oraz 3) pomoc i zabezpieczenia społeczne. Te trzy tradycyjne obszary stanowiły filary badań, które w nowych warunkach społeczno-politycznych miały budować przyszłość pedagogiki społecznej jako dyscypliny akademickiej. […]
Pedagogika społeczna jako dyscyplina i praktyka straciła swoje wcześniejsze korzenie. Dorobek Heleny Radlińskiej znalazł się na indeksie. Pedagogika społeczna w bardzo okrojonym zakresie zaczęła, prawie na nowo, budować się jako dyscyplina akademicka zogniskowana wokół funkcji opiekuńczych dwóch podstawowych instytucji – szkoły i domu dziecka.
IV Zjazd Pedagogów Społecznych odbył się w dniach 23–24 listopada 1981 roku. Jego organizatorem była Katedra Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego. Próbowano na nowo zarysować zadania i przedmiot pedagogiki społecznej, powracano do dawnych zaniechanych idei sił społecznych przekształcających środowisko. Pojawiło się także wiele akcentów społeczno-politycznych. Pedagodzy społeczni zaangażowani w dużej mierze w ruch „Solidarności” zajęli zdecydowane stanowisko wobec zmian dokonujących się w kraju.
We wnioskach zjazdowych znalazły się m.in. stwierdzenia „Dostrzegamy […] załamanie się systemu gospodarczego i społeczno-politycznego w naszym kraju. […] Obserwujemy upadek lansowanych koncepcji szkolno-oświatowych […]. Rodzi się zatem konieczność podjęcia nowych zadań […]. Konferencja zobowiązuje pedagogów do aktywnego włączenia się w proces urzeczywistniania działań na rzecz poprawy obecnej sytuacji oświatowej […]” (Theiss 2013). Trzy tygodnie po Zjeździe wprowadzono w Polsce stan wojenny.
Powyższe informacje to fragmenty dużego opracowania Barbary Smolińskiej-Theiss „Pedagogika społeczna w Polsce z perspektywy zjazdów pedagogicznych”. [Całe opracowanie – TUTAJ ]
V Zjazd Pedagogów Społecznych odbył się w dniach 26 – 28 listopada 2013 w Jachrance pod Warszawą pod hasłem „Nie wolno zostawiać świata takim, jaki jest” ( Janusz Korczak) Oto jego oficjalny temat wiodący: „Pedagogika społeczna w służbie człowiekowi i wartościom w XXI wieku. W poszukiwaniu nowych metod integracji i rozwoju społecznego„. [Program – TUTAJ ]