Dorota Uchwat-Zaród i Marcin Zaród są autorami tekstu, jaki pod tytułem „Jak wspierać nastawienie na rozwój u uczniów i własnych dzieci? (część 1)” zamieszczono wczoraj (16 grudnia 2021 r.) na portalu SUPERBELFRZY. Jest to tekst, który – naszym zdaniem – powinien przeczytać każdy nauczyciel, a już ze szczególną uwagą zwolennik chwalenia uczniów, bez względu na obiektywną ocenę ich pracy.

Jako że tekst ten ma 12 602 znaków zamieszczamy jedynie kilka wybranych (subiektywnie) jego fragmentów – z nadzieją, ze zainteresuję one czytających na tyle, ze klikną w zamieszczony poniżej link, aby przeczytać całość:

Poniższy artykuł zawiera obszerne fragmenty pierwszego rozdziału publikacji pt. „Godziny Rozwoju. Jak wspierać nastawienie na rozwój i uczyć (się) innowacyjnie”, która powstała w ramach programu inkubacji innowacji edukacyjnych Popojutrze 2.0

Jeśli rodzice chcą dać swoim dzieciom jakiś dar, najlepsze, co mogą zrobić, to nauczyć je kochać wyzwania, intrygować się błędami, lubić wysiłek i wciąż się uczyć” – Carol Dweck. […]

Według Eddiego Brummelmana, autora artykułu pt. “Czy podnoszenie samooceny zamienia dzieci w narcyzów?”, “rodzice intuicyjnie wierzą, że wysoka samoocena jest kluczem do sukcesu, zdrowia i dobrostanu, i próbują podnieść tę samoocenę u swoich dzieci, mówiąc im, że są wyjątkowe i niezwykłe”. Problem polega na tym, że tego rodzaju komunikaty nie przynoszą pozytywnego efektu, ale według zarówno Brummelmana, jak i Keitha Campbella oraz Jeana Twenge’a z Uniwersystetu Stanowego w San Diego, mogą się przyczyniać do wzmocnienia przekonań narcystycznych. […]

Okazuje się, że niezasłużone pochwały mogą mieć na młodego człowieka szkodliwy wpływ. Podawane przez Sinka przykłady obejmują sytuacje, w których uczniowie dostawali się do elitarnej klasy nie dzięki swoim osiągnięciom, ale dlatego, że ich rodzice złożyli skargę na odmowę przyjęcia; niektórzy dostawali piątki nie dlatego, że na to zasłużyli, ale dlatego, że nauczyciele nie chcieli mieć do czynienia z ich rodzicami. Traktowanie każdego ucznia czy dziecka jako osoby wyjątkowej powoduje, że nikt nie jest wyjątkowy. Taki właśnie przekaz usłyszeli w 2012 roku absolwenci liceum Wellesley w USA z ust swojego nauczyciela angielskiego Davida McCullougha Juniora, według którego takie podejście doprowadziło m.in. do dewaluacji ocen szkolnych i trofeów za zawody sportowe

Przekonanie, że dziecko należy ciągle chwalić za talent, inteligencję czy wrodzone umiejętności, aby wyrosło na człowieka pewnego siebie, który łatwo radzi sobie z trudnościami, wciąż jest powszechnie spotykane u wielu rodziców i nauczycieli. […]

Profesor Carol Dweck z Uniwersytetu Stanforda od kilku dekad prowadzi badania, które wykazały, że tego typu komunikaty nie przynoszą dobrych efektów, a nawet mogą powodować wiele szkód. Dlaczego tak się dzieje? W jaki sposób dziecko może odebrać nasz przekaz?

Komunikat rodzica lub nauczyciela:

Piękny obrazek namalowałeś, ale z ciebie geniusz! Jestem z ciebie naprawdę dumny!”

W jaki sposób może odebrać to dziecko?

„Rodzic lub nauczyciel jest ze mnie dumny, bo uważa, że mam talent. Lepiej nie będę podejmować prób namalowania czegokolwiek trudniejszego, bo może się okazać, że wcale nie jestem taki zdolny i przestanie być ze mnie dumny”.

Skąd wnioski, że taki może być odbiór naszego przekazu?

Na wczesnym etapie prac badawczych nad nastawieniem na rozwój profesor Dweck wraz ze swoim zespołem przeprowadziła badania w grupie czterystu uczniów w wieku 9-10 lat z nowojorskich szkół. Celem było zbadanie reakcji i zachowań dzieci oraz ich motywacji do nauki w zetknięciu z różnego rodzaju pochwałami i informacją zwrotną otrzymywaną od dorosłych. Badacze podzielili uczniów na dwie grupy, dając im do wykonania proste zadania, z którymi dzieci bardzo dobrze sobie poradziły. Pierwsza z grup po zakończeniu testu otrzymała informację zwrotną, w której dzieci były chwalone za inteligencję i wrodzone umiejętności (“Świetnie sobie z tym poradziliście, musicie być naprawdę mądrzy.”), druga natomiast usłyszała pochwały skupiające się na włożonym w wykonanie testu wysiłku (“Świetnie sobie z tym poradziliście, z pewnością włożyliście w to dużo pracy i wysiłku.”). Aby sprawdzić, jak informacja zwrotna wpłynie na chęć podejmowania większych wyzwań, na kolejnym etapie badania uczniowie z obu grup dostali możliwość wyboru pomiędzy nowymi zadaniami o poziomie trudności zbliżonym do poprzedniego a zadaniami stanowiącymi większe wyzwanie.  Okazało się, że większość dzieci z grupy chwalonej za inteligencję wybrała zadania o niższym poziomie trudności, podczas gdy w grupie dzieci, które otrzymały pochwałę za wysiłek, aż 90% uczniów wybrało zadania trudniejsze.[…]

Badania wykazały, że chwalenie za samą inteligencję i talent osłabia motywację i prowadzi do gorszych długoterminowych rezultatów oraz obaw przy podejmowaniu wyzwań. Szybkość i dążenie do perfekcji natomiast przeszkadza w nauce rzeczy trudnych(15). Tego typu pochwały mogą przyczyniać się do budowania u dziecka nastawienia zdefiniowanego przez profesor Carol Dweck jako nastawienie na trwałość (ang. fixed mindset), czyli przekonania, że nasze cechy i poziom inteligencji są raz na zawsze ustalone, co prowadzi do ciągłej potrzeby udowadniania lub potwierdzania swojej wartości. Ludzie z nastawieniem na trwałość boją się wyzwań, żeby nie “stracić twarzy” i nie wyjść na osoby mało zdolne, a w zetknięciu z trudnościami bardzo szybko się poddają. Osoby z takim nastawieniem również źle znoszą krytykę oraz niepowodzenia i porażki.

Przeciwieństwem nastawienia na trwałość jest nastawienie na rozwój (ang. growth mindset), czyli przekonanie, że poziom inteligencji i zdolności można rozwijać przez całe życie dzięki nauce, wysiłkowi intelektualnemu, entuzjastycznej pracy i stosowaniu odpowiednich strategii. Dla osób z tego typu nastawieniem ważny jest sam proces rozwoju i zdobywania nowej wiedzy oraz umiejętności, co powoduje, że chętniej podejmują wyzwania, postrzegając je jako szansę na nauczenie się czegoś nowego. Porażki i niepowodzenia są przez osoby charakteryzujące się nastawieniem na rozwój traktowane jako naturalny element procesu zdobywania wiedzy, a konstruktywna informacja zwrotna pomaga im w podnoszeniu kompetencji i umiejętności.

Warto wysłuchać wystąpienia Carol Dweck pt. Potęga myślenia: Jeszcze nie, dostępnego – TUTAJ

Czy naszym zadaniem nie powinno być wychowywanie młodych ludzi tak, aby byli otwarci na uczenie się nowych rzeczy przez całe życie i nie bali się wyzwań i zmian? […]

Zachęcamy też do obejrzenia tego filmiku pt. Możesz nauczyć się wszystkiego, przygotowanego przez twórców z Akademii Khana, który doskonale wprowadza w klimat nastawienia na rozwój.

Wkrótce opublikujemy drugą część artykułu. Całość publikacji pt. „Godziny Rozwoju. Jak wspierać nastawienie na rozwój i uczyć (się) innowacyjnie” wkrótce będzie dostępna online na stronie projektu Popojutrze 2.0.

W artykule wykorzystaliśmy grafiki autorstwa Vitii Hoffmann.

Cały tekst „Jak wspierać nastawienie na rozwój u uczniów i własnych dzieci? (część 1)” – TUTAJ

Źródło: www.superbelfrzy.edu.pl