Foto: www.facebook.com/

Jarek Bloch

25 października  na swoim blogu „Co z tą edukacją”, Jarek Bloch zamieścił post o prowokacyjnym tytule „Miałkie charaktery?” Do dzisiaj nie pojawił się pod nim żaden komentarz. Sami osądźcie, czy to dlatego, że tekst nie wart uwagi, czy wręcz przeciwnie – brak komentarzy świadczy o słuszności prezentowanych tam opinii. Oto fragmenty i link do całego tekstu:

Spoglądając na protest lekarzy rezydentów trudno oprzeć się wrażeniu, że lekarze i nauczyciele to ludzie z innej gliny ulepieni. Niby wiele nas łączy, ale nasze protesty są jakby z innych bajek. Zdecydowanie, odwaga, zdolność do podejmowania trudnych decyzji, akceptacja ryzyka, to chyba nie są mocne strony pracowników oświaty. Dlaczego jesteśmy tak miałcy? Dlaczego można nas urabiać jak plastelinę? Dlaczego nikt się poważnie z nami nie liczy? Może należy w nasze słodkie samozadowolenie wlać łyżkę dziegciu i poddać nasze zachowania konstruktywnej krytyce? […]

Jednak jedna rzecz mnie nie przestanie zadziwiać. Bo jak się tak zastanowić, to chyba nie ma idiotyzmu, które by środowisko nauczycielskie nie przełknęło. Pogodzeni? Bezbronni? Ze złamanymi kręgosłupami? Niezdolni do powiedzenia „nie”? Gdzie tkwi błąd? W braku selekcji do zawodu? W kształceniu na studiach? W programach nauczania akademickiego? W organizacji hierarchii zawodowej? W dużym rozproszeniu placówek? W niewielkim uzwiązkowieniu? W zbyt dużej feminizacji zawodu? Może ktoś pomoże mi znaleźć odpowiedź…[…]

Słyszałem kiedyś od koleżanki z pracy, że cytuję: „Nie sra się we własne gniazdo”. Ale skoro w tym gnieździe taki marazm, to niby dlaczego? Sram więc ile wlezie. A im większą bierność środowiska widzę, tym większą mam biegunkę. Nie czarujmy się, w środowisku nauczycielskim obecnie przeważa chęć przetrwania. Ta chęć przetrwania tłumi wszelki bunt. Pozwala przejść do porządku dziennego nad chaosem programowym, nad bieganiem między szkołami, nad śmiesznymi na te czasy zarobkami. Kierowani chęcią przetrwania jesteśmy (znowu) gotowi poświęcić kolejne eksperymentalne roczniki (prawdziwych i żywych) dzieci. Odwrócić głowę, zamknąć oczy, przetrwać. W imię czego? – się pytam. Kolejnej wypłaty?

Cały tekst „Miałkie charaktery?”   –   TUTAJ

Źródło: www.jaroslawbloch.ovh