Foto: www.edunews.pl

Wczoraj na portalu EDUNEWS.PL zamieszczony został tekst Joanny Krzemińskiej, zatytułowany „Telefony, telefony…”. Oto jego obszerne fragmenty:

Gdybym miała wskazać trzy obszary, które dzielą edukacyjny świat, wymieniłabym: prace domowe, korzystanie z telefonów i punktowe ocenianie zachowania (ze szczególnym uwzględnieniem oceny uczniowskiego stroju). O dwóch z nich już kiedyś pisałam, czas na trzeci. […]

Telefony, telefony…

Dziś przyszedł w końcu czas na telefony. Okrzyknięte największym złem naszych czasów, obwiniane za każde niepowodzenie (i szkolne i wychowawcze), obarczane odpowiedzialnością za wywoływanie agresji. Słowem: zakazać używania, najlepiej natychmiast. Ale, czy tędy droga?

W wielu szkołach obowiązuje całkowity zakaz korzystania z urządzeń mobilnych. W grupach dla nauczycieli czasami czytam opowieści o tym, jak to „po kryjomu” dzieciaki wyjmują swoje smartfony na zajęciach, by wspólnie rozwiązać przygotowany przez nauczyciela quizz lub sprawdzić (za pozwoleniem prowadzącego zajęcia) jakąś informację. I choć rozumiem postępowanie edukatorów, to aż nie skręca w środku z powodu podobnych praktyk. Bo czy to normalna sytuacja? Czego w tym przypadku uczymy młodych ludzi? Czy przypadkiem nie pokazujemy, że każdą zasadę można obejść i nagiąć?

Albo inny przypadek. Pomimo obowiązującego zakazu dzieci na przerwach posługują się swoimi telefonami. Tłumaczą opiekunom, że przecież słuchają tylko muzyki, albo przerysowują ilustrację, którą znalazły w sieci. Co tak naprawdę robią? Tego nie wie nikt. Być może nie oszukały w swoich zeznaniach, a być może wiedziały, że nikt nie sprawdzi prawdziwości ich słów i za plecami nauczyciela śmiały się z jego naiwności.

Są też tacy, którzy przed czujnym okiem osoby dyżurującej skryją się za drzwiami toalety i tam, w samotności oddadzą się ulubionemu surfowaniu w sieci (albo rozgrywaniu pasjonującej partii w swojej ulubionej grze online). Czy o to nam chodzi, by nauczyciel, niczym żandarm, tropił, sprawdzam, konfiskował? Po to tyle lat studiów i starań, by sprowadzić swoja działalność do roli egzekutora szkolnego regulaminu? By stać się obiektem powszechnej nienawiści, bo ma się odwagę, by egzekwować ustanowione zasady?

Wolność = odpowiedzialność

Są też inne placówki. Takie, w których z telefonów korzystać wolno. Uczniowie mają pełną swobodę w używaniu smartfonów podczas przerw, a na zajęciach posługują się nimi, gdy temat tego wymaga. Nauczyciele, zamiast „bawić się” w tropienie „smartfonowych buntowników” mają czas na budowanie relacji i pokazywanie, w jaki sposób mądrze sięgać po technologiczne zdobycze cywilizacji. Nie straszą, a pokazują konsekwencje pewnych działań. Nie konfiskują, a uświadamiają. Towarzyszą młodemu człowiekowi w gąszczu możliwości i rozwiązań. […]

Wszystko ma swoje granice

Tak się złożyło, że wraz z grupą nauczycieli ze swojego regionu, wzięłam udział w szkoleniu przeprowadzonym w ramach akcji „Asy Internetu„. W trakcie przedsięwzięcia podjęliśmy dyskusję między innymi o tym, jak rozmawiać z opiekunami dzieci, na co szczególnie zwrócić uwagę, gdzie postawić granicę. Przecież to nie może być tak, że odpowiedzialność za kolejną sferę życia młodego człowieka po prostu przerzuci się na placówkę edukacyjną. Równolegle zastanawialiśmy się na tym, jak sprawić, by przestrzeń międzylekcyjna była dla dzieciaków na tyle interesująca, by nie miały potrzeby uciekania w świat wirtualny.

Z drugiej strony okazuje się, że sami opiekunowie mają ogromny wpływ na postawę dzieci (odkrywcze, prawda?). Zaczynając od prowadzenia rozmów (takich poważnych, nie banalnego pytania: „co w szkole?” i na tym koniec), przez wspieranie rozwoju, na stosowaniu właściwych narzędzi (pozwalających na kontrolowanie zachowań czy ograniczanie czasu w sieci) skończywszy. I o tym też warto głośno mówić. Mam wrażenie, że tak jak młodzi ludzie, tak ich rodzice powinni podlegać obowiązkowemu szkoleniu ze świadomego korzystania z nowych technologii.

Gdzie te wzorce?

I na koniec refleksja. Tyle mówi się o tym, że to dzieci marnują czas serfując w sieci, czatując ze znajomymi, oglądając seriale czy głupie filmiki na YT. Szkoda tylko, że tak łatwo zapominamy, że przykład idzie z góry. Młode pokolenie to lustro, w którym odbija się obraz naszego postępowania. Czy stanowimy odpowiedni wzorzec?

PS

Internet, tak jak każde inne narzędzie może przynieść wiele korzyści, ale może też doprowadzić do tragedii. Zupełnie jak nóż. Można z jego pomocą przygotować wiele wartościowych potraw, ale możne też spowodować nieszczęście. Czy w związku z tym zabraniamy dzieciom korzystanie z niego, czy raczej uczymy, jak się nim posługiwać, by nie zrobić sobie lub komuś krzywdy?

PRZECZYTAJ TAKŻE:

Smartfony w szkole – szansa czy zagrożenie?

Młodzież a Internet a smartfony

Młode smartfony – jak się żyje z internetem w kieszeni

Cały tekst „Telefony, telefony...”    –    TUTAJ

Źródło: www.edunews.pl