Nie będę ukrywał, że się napracowałem nad przygotowaniem, zredagowaniem i zamieszczeniem na stronie OE zapowiedzianego w poprzednim felietonie eseju, który ostatecznie dostał tytuł „Zlikwidować zawodówki – postulat wcale nie taki absurdalny” i został wczoraj opublikowany. Dlatego ten dzisiejszy felieton od początku nie planowałem bardzo ambitnie – nie będzie w nim nic o którymkolwiek z wydarzeń, odnotowanych w ramach „aktualności”.

Jednak, będąc wiernym lejtmotywom moich publikacji, nie mogę nie skomentować tekstu Tomasza Tokarza, który zamieścił na swoim fejsbukowym profilu 1 czerwca, a ja udostępniłem go na stronie OE następnego dnia.

Przypomnę, że tekst ten zaczyna się od pytania:

Czy mi może ktoś wyjaśnić, czemu jakieś wymysły Czarnka o tym, że do lektur uzupełniających (uzupełniających czyli nieobligatoryjnych – tam już jest pełno różnych rzeczy – ale to nauczyciel sam wybiera, co zrealizuje) chce dodać pozycje JP II (myślę, że on sam nie ogarnia, że takie już tam są) budzą takie dziwaczne reakcje?

Przyznam, że trochę mnie zaskoczyło to pytanie, które sformułował – jak by nie było – nie byle kto, bo nie tylko doktor nauk humanistycznych i wykładowca akademicki, ale i – jak sam się przedstawia – „trener kompetencji społecznych, trener kompetencji cyfrowych, nauczyciel, coach”. Jednak gdy doczytałem ten wpis do końca nie miałem wątpliwości: oto kolejny przypadek prowokacji, adresowanej do określonego zbioru fejsbukowych „znajomych” kolegi doktora – w znaczącym procencie – nauczycieli.

Bo jak inaczej wytłumaczyć to pytanie: „Czy naprawdę nie można tego olać i zając się ważniejszymi sprawami?”  Tym bardziej, ze on wie, że oni też o tym wiedzą iż „jak ktoś zechce to go (JP II) przerobi jakimś streszczeniem i tyle. Odczyta dwa wiersze i idziemy dalej.”

Jednak w odróżnieniu od prowokacji Wiesława Mariańskiego z 29 maja – przynajmniej ja tak to odebrałem – w tym przypadku Tomaszowi Tokarzowi chodziło o wywołanie u nauczycieli reakcji: „Co on napisał! Ja tak właśnie robię.” Ale kolega doktor na tym nie poprzestał. Chciał czytających to nauczycieli wkur..zyć – bo w zakończeniu posta napisał:

Problemem jest mentalność urzędnicza nauczycieli i przekonanie, że jak władza coś tam sobie powie – to już trzeba bezwględnie robić – kartkówki, karty pracy, odpytywania, zmuszanie do czytania…

Czy to mu się udało? Nie wiadomo. Mija piąta doba od tamtego wpisu, a pod postem są tylko trzy komentaże, z tego dwa w tym samym duchu „oskarżycielskim”, a ten trzeci – trochę przewrotnie optymistyczny: „Kojący post. Tego było trzeba.” [Zobacz – TUTAJ]

Tak sobie myślę, że szkoda, iż kolega Tokarz nie stosuje wobec środowiska nauczycielskiego takich samych „sposobów” motywowania, jakie lansuje w edukacji swoich uczniów:

Kiedy nastolatki mają jakieś trudności z uczeniem się wystarczy powiedzieć jedno z poniższych z zdań. Od razu humor im się poprawia i wraca energia do robienia tego, do czego zostali przeznaczeni. Te magiczne frazy to:

„Weź się w garść. Robota czeka”

„Nie ma się czym martwić/przejmować, nie wymyślaj”

„Przestać sie użalać – nie zachowuj się jak dziecko”

„Nie przesadzaj, ja miałem gorzej i przeżyłem”

„Oj tam. Czy Ty wiesz co to są prawdziwe problemy?”

[Źródło: www.facebook.com/tomasztokarzIE]

Czy dr Tokarz rzeczywiście wierzy, że zastosowanie „wielkiego kwantyfikatora” i twierdzenie, że „problemem jest mentalność urzędnicza nauczycieli” jest słuszne? Bo to, w domyśle, znaczy, że wszystkich nauczycieli. A przecież to nieprawda! I on o tym dobrze wie. Więc dlaczego tak pisze?

Fakt, że i takie nauczycielki i tacy nauczyciele też w szkołach pracują. Ale nawet jeśli podchodzą do swojej pracy według zasady że „jak władza coś tam sobie powie – to już trzeba bezwzględnie robić”, to nie zawsze dlatego, że taką mają „pasywną” naturę. Często dzieje się tak z powodów bardzo zrozumiałych: zależności dyscyplinarnej od przełożonych: nauczycieli od „służalczej(-go”) – czy zawsze? –  dyrektorki(-a), jej/jego – od „organu prowadzącego”, którym wszak bywa także wójt, starosta czy prezydent miasta, wybranych dzięki poparciu aktualnie sprawujących w państwie władzę.

A tu zbliża się czas oceny pracy, kończy się kadencja dyrektorowania, a rodzinę utrzymać trzeba, mąż (żona) właśnie stracił(a) pracę, a w miasteczku nie ma alternatywy zatrudnienia…

Nie każdy ma ten luksus pracy w niezależnej od nikogo szkole i jeszcze kilka innych możliwości zarabiania pieniędzy….

I nie wszyscy są gotowi do takich zachowań, jak pokazują to opozycjonistki i opozycjoniści na Białorusi…

Włodzisław Kuzitowicz