Trudno powiedzieć dlaczego właśnie ja. Byłam wtedy wychowawczynią klasy 3s o profilu teatralno-filmowym w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 19 w Łodzi. Był majowy poranek 2013 roku, kiedy zadzwonił telefon, w którym dziennikarz„Dziennika Łódzkiego” poinformował mnie, iż moja klasa nominowała mnie do tak nobilitującego tytułu. Byłam wzruszona! Myślę, że zwyczajność, mozolna walka z problemami dnia codziennego, a przy tym promienny uśmiech i wieczny optymizm zdecydowały o moim sukcesie.  Zawsze starałam się odnaleźć w każdym uczniu jego predyspozycje i talenty, dostrzec jego wyjątkowość i niepowtarzalność . 

Jestem nauczycielem wiedzy o kulturze  i w swojej pracy dydaktyczno- wychowawczej stosuję metody związane z teatrem, co pozwoliło mi zdobyć pierwsze miejsce w konkursie na najlepszy scenariusz lekcji w województwie łódzkim  w ramach akcji Dotknij Teatru, a na IX Przeglądzie Inicjatyw Edukacyjnych  zdobyłam II miejsce z projektem zatytułowanym „Z Teatrem na Ty”.

Tych małych sukcesów zawodowych było więcej. Trudno je wszystkie wymienić. Dla mnie jednak najważniejszy jest tytuł „Wychowawcy Roku” , ponieważ to uczniowie mnie do niego nominowali. Zdać egzamin w oczach uczniów, to najtrudniejsza z prób, jakiej może zostać poddany nauczyciel.

Na deskach szkolnego Teatru „Pigwa” spędzaliśmy każdą wolną chwilę. Stworzyliśmy autorskie spektakle,  takie jak: „Być dziełem sztuki”, „Zegarmistrz”, „Ogon jaszczurki”, które zdobywały nagrody na ogólnopolskich i wojewódzkich festiwalach teatralnych. Za „Zegarmistrza” zdobyliśmy nagrodę główną na VI Wojewódzkim Festiwalu Chrześcijańskich Form Teatralnych w 2012 r. Natomiast ten rok przyniósł wyróżnienie za  spektakl „Ogon Jaszczurki” podczas XXXI Ogólnopolskich Konfrontacji Teatrów Młodzieżowych w Łodzi. Byliśmy jedynym łódzkim teatrem, który zakwalifikował się do finału tych konfrontacji. Pani redaktor Krystyna Piaseczna z Łódzkiego Ośrodka TVP towarzyszyła nam z kamerą przez cały czas trwania festiwalu.

          Pod koniec  kwietnia tego roku mieliśmy okazję zaprezentowania naszego spektaklu na deskach Teatru Studyjnego w Łodzi. Reportaż pod tytułem „Ogon jaszczurki” został wyemitowany w programie Łódzkiego Ośrodka TVP.

Chęć ciągłego doskonalenia własnych umiejętności spowodowała, iż ukończyłam  w tym  roku kurs medialno-dziennikarski, zorganizowany przez Telewizję Toya  i zostałam współautorką reportażu „Namalowani”, opowiadającego o łódzkich artystach, tworzących graffiti.

Uczyłam moich uczniów co to znaczy mówić do innych i tego, że razem możemy więcej niż  każdy osobno. Tworzyliśmy przedstawienia i happeningi, które prezentowaliśmy w przedszkolach, domach spokojnej starości i w bibliotece, na spotkaniach z seniorami. Pokazywałam  jak ważni są inni i jak wiele możemy się od nich nauczyć. Tworzyliśmy zgrany zespół,  umiejący ze sobą współpracować.  Szkoła stała się dla nich i dla mnie drugim domem, w którym poznawaliśmy wspólnie  wartość sztuki. Stała się miejscem, w którym uczyliśmy się tworzyć nasz wspólny głos w dyskursie o świecie, który jest dookoła. Chciałam, aby byli szczęśliwi i wyrośli  na dobrych, wartościowych  ludzi. Nie brakowało przeciwności losu, małych porażek i wielkich sukcesów, jednak  zdołaliśmy poradzić sobie z każdym nowym wyzwaniem, które przyniósł nam los.

Nasza  wspólna przygoda zaczęła się właśnie tu, w Naszej Szkole przy ulicy Żeromskiego 115. Zaczęliśmy od organizowania różnych akcji o charakterze artystycznym  na terenie szkoły i poza nią, Mówią, że to sukces nas wszystkich. Gdy dowiedziałam się o tym wyróżnieniu nie mogłam uwierzyć,  że to nie sen. Potem były telefony  z gratulacjami, wypełniona po brzegi skrzynka na facebooku i wizyta w Pałacu Prezydenckim. Zostały wspomnienia i pytanie jak dalej żyć, aby nie zawieść rozbudzonych oczekiwań. Postanowiłam po prostu dalej robić to, co do tej pory. Mam  nadzieję, że  zaraziłam moich uczniów swoją pasją do teatru i nauczyłam, że prawdziwa świętość człowieka zaczyna się od codziennego uśmiechu i zwykłego, prozaicznego „Witam Was !”- tak oczywistego, że aż niezwykłego.  Dla mnie praca  w szkole to rodzaj powołania, które staram się wypełniać z prawdziwym oddaniem, to misja mojej egzystencji, to wiara, że słowa mają moc, że zmienią jeszcze niejednego z nas.

         Dominika Walicka