Źródło: www.google.com

Ponad tydzień temu (4 października 2021) portal „Juniorowo” zamieścił obszerny tekst Elżbiety Manthey, zatytułowany „Po co komu zebrania rodziców?”. Uznaliśmy, że zawarte w nim spostrzeżania i opinie warte są udostępnienia. Oto fragmenty tego tekstu; wyróżnienia podkreśleniami i pogrubioną czcionką – redakcja OE:

Szkolne zebrania z rodzicami. Nauczyciele się nimi stresują, rodzice gimnastykują się, żeby wcisnąć je w trzeszczący w szwach grafik swoich obowiązków, a potem siedzą na niewygodnych uczniowskich krzesełkach i nerwowo patrzą na zegarki. Czy te zebrania są komukolwiek potrzebne?

Typowe zebranie rodziców: nauczyciel przekazuje przygotowane wcześniej informacje, plus ewentualnie plik dokumentów do podpisu a na pierwszym zebraniu w roku szkolnym łapanka do trójki klasowej. Wersja rozszerzona: jest jakiś problem w klasie, albo któraś z informacji budzi wątpliwości i jest wśród rodziców ktoś odważny, kto się wypowie. Wywiązuje się dyskusja, która zazwyczaj donikąd nie prowadzi, bo albo nauczyciel nic nie może („takie mamy realia”, „to nie ode mnie zależy”, takie są decyzje dyrekcji”, „takie są szkolne zasady”), albo rodzice nie są w stanie dojść między sobą do porozumienia w kwestii tego, czego tak naprawdę chcą, na czym im zależy i o co im chodzi. […]

Takie zebrania to strata czasu. Informacyjna funkcja zebrań jest już nieaktualna. W świecie, kiedy informacje można przekazywać na dziesiątki różnych sposobów spotkanie w szkole nie jest potrzebne do ogłoszenia zasad oceniania, systemu przyznawania karnych punktów z zachowania, czy że w tym roku nie będzie podwieczorków, jeśli nie zakłada się otwartości na dyskusję wokół tych tematów (a zazwyczaj szkoła nie zakłada). Nie ma większego sensu spotykanie się z ludźmi, których nie ma się zamiaru wysłuchać i których zdania i tak nikt nie weźmie pod uwagę. A straszenie tym, że „będzie ciężko” to w ogóle jakaś pomyłka, bo niby co rodzice mają zrobić z taką ponurą wizją?

Takie zebrania to teatra władzy, który rozrywa się w szkole od początku jej istnienia. Rodziców zawiadamia się o zebraniu, a właściwie wzywa na nie („obecność obowiązkowa”), sadza się ich w uczniowskich ławkach, po czym nauczyciel wykłada im to, co ma do zakomunikowania. Rodzice wchodzą w tę rolę jak w masło – znów na godzinę stają się dziećmi, które nie chcą się wychylać, żeby nie rozgniewać pani. […]

Czy w takim razie zebrania rodziców w szkole są niepotrzebne? Wręcz przeciwnie – potrzebne są bardzo! Spotkania z rodzicami mogą być czymś niezwykle konstruktywnym i wzmacniającym dla procesu edukacyjnego, środowiska szkolnego, nauczycieli i samych rodziców. Tylko żeby tak było, trzeba do nich podejść zupełnie inaczej.

Budowanie społeczności

W Szkole Podstawowej MOST wszystkie informacje, jakie zazwyczaj przekazywane są rodzicom na pierwszym zebraniu zostały im przekazane wcześniej – w postaci filmu. Ale nie po to, żeby można było zrezygnować z zebrania. Zebranie posłużyło czemuś innemu.

Zebranie zaczęliśmy od poznania się (jako rodziców w danej grupie), a potem były rozmowy, pytania, dialog, wybuchy śmiechu. To przestrzeń na poznanie kadry dydaktycznej, innych rodziców. Rozmowę o ważnych dla grupy tematach. Tak tworzą się relacje i społeczność – pisze dyrektorka szkoły Paulina Milonas.

Szkoła to społeczność złożona z nauczycieli, uczniów i rodziców. Nauczyciele i uczniowie codziennie budują między sobą relacje i w oczywisty sposób są obecni w tej społeczności. Rodzice fizycznie są na zewnątrz, ale są niezbędnym elementem szkolnej społeczności. Zebrania to ważna przestrzeń na ich obecność. Spotkanie rodziców z rodzicami i nauczycielem/nauczycielami to czas na budowanie relacji. Jakie te relacje będą? To zależy – w największym stopniu od nauczyciela, który jest moderatorem tej grupy.

Dialog

Spotkanie z rodzicami tworzy jakąś wartość dodaną wtedy, kiedy jest przestrzenią dialogu, dyskusji. Ale żeby tak było, trzeba rodziców traktować jak partnerów w procesie edukacji, a nie jak przerośniętych uczniaków, czy intruzów w szkole, którzy tylko mają roszczenia i generalnie przeszkadzają nauczycielom w pracy. Wtedy bowiem rodzice mogą wnieść coś konstruktywnego, mogą mieć swój wkład w szkolny świat. A ich wkład bywa bezcenny – to rodzice bowiem są specjalistami od własnych dzieci, znają je, znają ich potrzeby i możliwości, to rodzice widzą tę część uczniowskiego życia, która dla nauczycieli jest niedostępna, a która jednak ma wpływ na funkcjonowanie młodych ludzi w szkole. […]

Komunikacja

Jednym z obszarów, z którymi wiele szkół sobie nie radzi jest komunikacja. Choć to na komunikacji opiera się proces edukacji oraz budowanie społeczności, najczęściej coś szwankuje właśnie w umiejętności wyrażania swoich myśli w sposób zrozumiały dla odbiorców, w umiejętności słuchania i rozumienia innych uczestników procesu. Skuteczna komunikacja zaczyna się jeszcze zanim wypowiemy czy napiszemy pierwsze słowa. Zaczyna się od poznania rozmówców, ustalenia sposobów komunikacji i zrozumiałego dla wszystkich języka. Zebranie z rodzicami, osobiste spotkanie, to moment, w którym możemy położyć fundament pod efektywną komunikację. […]

Rozwiązywanie problemów

Zebranie z rodzicami może służyć rozwiązywaniu problemów klasowych. A te zawsze się pojawiają – w relacjach między dziećmi, w organizacji nauki i szkolnego życia, w relacjach pomiędzy klasą a nauczycielami… Nie da się jednak niczego rozwiązać, jeśli zebranie będzie wyglądało jak oblężenie twierdzy warownej, podczas którego rodzice próbują jak najwięcej ugrać dla dzieci (a raczej każdy dla swojego dziecka), a nauczyciel broni „racji szkoły” nie biorąc pod uwagę żadnych rodzicielskich pomysłów czy postulatów. […]

Przed kolejnym zebraniem w szkole warto się zastanowić, na co chcemy poświęcić energię: na walkę w obronie z góry ustalonych niezmiennych od lat pozycji, czy na budowanie kultury i społeczności dorosłych, którzy mają wspólne cele i grają do jednej bramki.

Cały tekst „Po co komu zebrania rodziców?” – TUTAJ

Źródło: www.juniorowo.pl