Dzisiaj „Obserwatorium Edukacji” zawitało na próbę spektaklu, który zwieńczył dwutygodniowe warsztaty, jakie w czasie ferii zimowych zaproponował łódzkim dzieciom Teatr Lalek „Pinokio”. Gdy weszliśmy na salę trwały właśnie ostatnie przygotowania do próby generalnej.

Z mikrofonem w ręce, tym razem w roli reżysera, skutecznie opanowywała ponad czterdziestoosobowy zespół młodych adeptów sztuki scenicznej pani Żaneta Małkowska – aktorka tego teatru.

Podczas przerwy udało się od pani Małkowskiej uzyskać krótką wypowiedź:

„ Od dwu tygodni odbywają się ferie w teatrze, które stały się już naszą tradycją od kilku lat. Grupa dzieciaków pracuje nad tekstem „Wielkie pytanie” niemieckiego grafika i autora książek dla dzieci Wolfa Erlbrucha. Według tego samego tekstu powstaje także, przygotowywany przez dorosły zespół teatru spektakl, którego premiera odbędzie się jutro o godz. 17-ej. Na ferie teatr ogłosił nabór dzieci do dwu grup: grupy aktorskiej i grupy scenograficznej – po 20 osób, ale jak pan widzi jest nadkomplet. Mamy w tym roku wyjątkową grupę aktorską, bardzo fajnie się pracuje. Dzisiaj o 14-ej dzieciaki pokażą swym bliskim efekty dwutygodniowej pracy.”

I potem rozpoczęła się próba generalna. Niewiele udało się sfotografować, gdyż – jak to często we współczesnych inscenizacjach bywa – częściej na scenie panowały ciemności, niż można było aktorów podziwiać w pełnym świetle.

Motywem przewodnim inscenizacji było poszukiwanie odpowiedzi na „wielkie pytanie”.

Na scenie pojawia się symboliczna postać Człowieka, poszukującego u innych bohaterów inscenizacji odpowiedzi na pytanie „A TY DLACZEGO JESTEŚ?”

Wiele innych pytań „DLACZEGO” pada z głośników, a zadaje je dziewczynka, której obraz rzutowany jest na białe ekrany, trzymane przez ubranych w czarne trykoty aktorów. Odpowiedzi padają podczas kolejnych scen: od płynących statkiem, lecącego samolotem, od kota, poety, ogrodnika sadzącego fasolę…

Ostatnim elementem próby generalnej było ćwiczenie ukłonów, kiedy to widownia będzie dziękowała artystom długimi brawami:

Tekst i zdjęcia: Wodzisław Kuzitowicz