W piątek 27 czerwca zamieściłem na OE fragmenty tekstu pochodzącego z „Portalu dla Edukacji”, zatytułowanego „MEN nie uzyskałoby promocji do następnej klasy – oceniła Akcja Uczniowska”, w którym przytoczono kilka wybranych postulatów z raportu, jaki „Akcja Uczniowska” sporządziła i przesłała do MEN. Jego autorzy zawarli tam merytoryczne propozycje zmian w systemie edukacji. W raporcie znalazła się w nim także ocena skutków zarządzania oświatą przez MEN pod kierunkiem ministry Nowackiej: „To już nie są pierwsze tygodnie rządzenia. To był cały rok. pełen szans, pełen nadziei. I, niestety, rok pełen zaniechań i rozczarowań”. Ocenili, że Ministerstwo Edukacji Narodowej aktualnie nie uzyskałoby promocji do następnej klasy.

Jak zwykle, niezwłocznie po ukazaniu się tego materiału na OE zamieściłem link do niego na moim fejsbukowym profilu. Po jakimś czasie pojawił się pod tym postem jeden komentarz:

„A mnie się nie podobają postulaty uczniów, którzy tylko się domagają: bezpłatnych obiadów dla wszystkich , darmowych przejazdów, używania komórek w szkole , ograniczenia zakresu materiału. A co od siebie proponują ci cudowni uczniowie? NIC!!! Kiedyś ,w latach 68/ 72 materiał był dwukrotnie większy i nikomu od nadmiaru wiedzy głowa nie pękła! Ja miałam nawet rachunek różniczkowy, który teraz jest tylko na wyższych uczelniach. Prace domowe były zadawane codziennie, a nikt nie miał tego za złe. A teraz tylko same roszczenia!!! WSTYD!”

Przyznam, że znam autorkę tego komentarza i wiem, ze jest, emerytowaną nauczycielką, która dała się poznać jako bardzo empatyczna i wspierająca swoich uczniów osoba. Zareagowałem na ten wpis jedynie ikonką zdziwienia, pozostawiłem go bez mojego komentarza.  Ale sytuacja ta nie dawała mi spokoju – dziś wiem, że dobrze zrobiłem nie prezentując wtedy mojego stanowiska. Bo dzień później mogłem już zamieścić kolejną informację, tym razem pochodzącą z samego źródła, bo z profilu Pawła Mrozka – lidera „Akcji Uczniowskiej”, w której był także link do pełnego tekstu Raportu Akcji Uczniowskiej z 26 czerwca, przesłanego do MEN.

Dzięki temu dowiedziałem się, że w raporcie znajduje się 50 postulatów, poprzedzonych słowami: „… dziś znów to my – młodzi działacze społeczni, uczniowie – wskazujemy kierunek. Znowu to my przynosimy konkretne rozwiązania – choć to powinno być zadanie resortu.”

Po zapoznaniu się z tym tekstem mogę dziś napisać, że w owej petycji jedynie około 10 postulatów dotyczy uczniów i ich oczekiwań – pozostałe odnoszą się do rozwiązań systemowych oraz poprawy pracy nauczycieli. Jeśli znajdziecie trochę czasu – przeczytajcie cały Raport „Akcji Uczniowskiej”  – TUTAJ

P.s. 1

Pani Krystyno – autorko tego komentarza!

Jeśli chodzi o Pani wspomnienie z edukacji, odbywanej w latach 1968 – 1972 (zapewne w liceum), że wtedy „materiał był dwukrotnie większy i nikomu od nadmiaru wiedzy głowa nie pękła!” i że „prace domowe były zadawane codziennie, a nikt nie miał tego za złe”, to chyba lepiej pogodzić się z faktami, że to był NAPRAWDĘ inny świat – politycznie (PRL – wasalskie państwo komunistycznego ZSRR), a przede wszystkim inny pod względem otoczenia medialnego i dostępu do pluralistycznych źródeł wiedzy.

Piszę to ja – także uczeń  tamtego systemu – matura 1963…

P.s. 2

Nie mogę się powstrzymać od zwrócenia uwagi na efekt zamieszczenia przez „Portal dla Edukacji” takiej szczątkowej, żeby nie powiedzieć „selektywnej” informacji, która była powodem takiej, niesprawiedliwej, oceny tego dokumentu.

Włodzisław Kuzitowicz